Pracował jako dziennikarz i publicysta w wielkopolskich gazetach. Był mocno zaangażowany w wydarzenia poprzedzające wybuch powstania wielkopolskiego. Podczas niemieckiej okupacji działał w ruchu konspiracyjnym. Wpadł w ręce gestapo, w lipcu 1942 r. został rozstrzelany. Adam Poszwiński urodził się 17 grudnia 1881 r. w Warszawie, dzieciństwo spędził we Włocławku. Do gimnazjum uczęszczał w Dreźnie i Poznaniu. Później w Berlinie studiował chemię, a ekonomię i nauki polityczne na uniwersytetach w Rostocku i Tybindze. Jeszcze pod koniec studiów związał się z dziennikarstwem. Od 1906 r. współpracował z czasopismami „Orędownik” i „Kurier Poznański”. Rok później objął stanowisko redaktora naczelnego w poznańskiej gazecie „Praca”. Od 1908 r. pracował jako dziennikarz w Inowrocławiu, kierując tamtejszym „Dziennikiem Kujawskim”. Pracę zawodową łączył z działalnością społeczną, m.in. w Towarzystwie Samopomocy Naukowej i Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół”. Działał też w poznańskim Towarzystwie Dziennikarzy i Literatów. Jako polityk związany był z ruchem chrześcijańsko-demokratycznym. Należał do Ligi Narodowej, był członkiem jej Rady Głównej. Był mocno zaangażowany w wydarzenia poprzedzające wybuch powstania wielkopolskiego. W 1916 r. współorganizował wraz z Wojciechem Korfantym Sejm Dzielnicowy, który wyłonił Naczelną Radę Ludową. W 1918 r. jako reprezentant Kujaw wszedł w skład Komisariatu NRL, czyli organu wykonawczego Rady, która przejęła władzę nad ziemiami byłego zaboru pruskiego. W okresie międzywojennym zajmował stanowisko podsekretarza stanu w rządzie polskim. Później stał na czele spółki akcyjnej, wydającej m.in. „Głos Pomorski” i „Gazetę Pomorską”. W 1927 r. przeprowadził się do Poznania, gdzie kontynuował działalność publicystyczną, pisząc w „Dzienniku Poznańskim” i „Dzienniku Bydgoskim”. Napisał też kilka książek, głównie o charakterze wspomnieniowym. We wrześniu 1939 r. został aresztowany przez Niemców jako zakładnik. Po zwolnieniu zaangażował się w działalność konspiracyjną w organizacji „Ojczyzna”, był kierownikiem Wydziału Gospodarki w Biurze Delegatury Rządu. Ponownie aresztowany we wrześniu 1941 r., trafił do poznańskiego Fortu VII. Podobnie jak inni członkowie delegatury został poddany ciężkim przesłuchaniom, podczas których był torturowany. Został stracony najprawdopodobniej w lipcu 1942 r. Źródło: przewodnik-katolicki.pl