Medytacje ewangeliczne z dnia 3 października, Wtorek, Łk 9,51-56. Gdy dopełnił się czas Jego wzięcia [z tego świata], postanowił udać się do Jerozolimy i wysłał przed sobą posłańców. Ci wybrali się w drogę i przyszli do pewnego miasteczka samarytańskiego, by Mu przygotować pobyt. Nie przyjęto Go jednak, ponieważ zmierzał do Jerozolimy. Widząc to, uczniowie Jakub i Jan rzekli: Panie, czy chcesz, a powiemy, żeby ogień spadł z nieba i zniszczył ich? Lecz On odwróciwszy się zabronił im. I udali się do innego miasteczka. Ogień, który miałby spaść na 'pewne miasteczko samarytańskie', zniszczyłby wszystkich jego mieszkańców. W Piśmie Świętym jest ważne to, co jest powiedziane, ale także i to, co niekiedy nie jest powiedziane. W tym fragmencie Ewangelii nie pada nazwa miasteczka, poza tym że wiemy, iż było samarytańskie. Dlaczego? Pewne miasteczko samarytańskie to... każdy człowiek. My mamy zobaczyć siebie. Nie przyjęliśmy Chrystusa. Dokładnie każdy z nas ma takie doświadczenie, bo każdy popełnił grzech. Należy nam się z powodu grzechu ogień, jako naturalna konsekwencja odejścia od Miłości. Co jest tym ogniem? Spadający ogień musi być czymś przerażającym. Kto raz chociaż doświadczył Łaski odczucia duchowego, czym realnie są konsekwencje grzechu, choć w jakiejś mierze, ten być może ma wyobrażenie jak przerażająco ogień ten pali. Jest on czymś tak straszliwym, że nie da się tego opisać żadnymi słowami i z pewnością nie da się tego z niczym porównać. A jednak Jezus zabrania rzucania ognia na krnąbrne miasteczko. Dlaczego? Z jednego powodu, bo On sam na siebie przyjmie ten ogień i sam z Siebie uczyni ofiarę całopalną, za to właśnie ‘pewne miasteczko’ , to znaczy za Ciebie i za mnie, za każdego z nas. Wszystko, o czym mówi Jezus do każdego człowieka to szept: zobacz… jak Ja cię kocham! Kocham cię tak, że ogień przyjmuję na Siebie, abyś zdążył otworzyć się na Miłość…