75 rocznica urodzin Janusza Korwina-Mikke

0
0
0
/

Janusz Korwin-Mikke jest jednym z tych polityków, którzy odcisnęli swoje niezaprzeczalne piętno na polskiej prawicy i polskich prawicowcach. Na początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku Janusz Korwin-Mikke na tle innych polityków w Polsce zachwycał zdrowym rozsądkiem. Z czasem, z coraz większą ilością informacji, kolejne pokolenia jego sympatyków uświadamiają sobie, że jest to zasługa nędznego tła, a nie Janusza Korwina-Mikke - wtedy to następowało bolesne rozczarowanie Korwinem.   Z tych pokoleń mających syndrom rozczarowania Korwinem można było powołać naprawdę interesującą partie. Byli by w niej: znany publicysta Rafał Ziemkiewicz, Mariusz Dzierżawski odnoszący sukcesy w organizacji środowisk antyaborcyjnych, część osób zaangażowanych w środowiska katolickie walczące z sodomią, niektórzy ekonomiści wolnorynkowi, jeden z byłych liderów ruchu narodowego Marian Kowalski, i wielu innych. Zapewne nikt inny w Polsce nie zraził do siebie tak wielu tak interesujących osób.   Janusz Ryszard Korwin Mikke urodził się pod koniec 1942 roku. Po maturze w 1959 roku rozpoczął studia na Wydziale Matematyki Uniwersytetu Warszawskiego a potem na Wydziale Filozofii. Pierwszy raz aresztowany został za kolportaż listu 34 w kwietniu 1964. Drugi raz aresztowany Korwina w marcu 1968 za udział w protestach studenckich. W 1969 roku uzyskał tytuł magistra filozofii. Od 1969 do 1974 pracował jako naukowiec w Instytucie Transportu Samochodowego i na Uniwersytecie Warszawskim. Po zwolnieniu z pracy Korwin zarabiał na życie grą w brydża i pisaniem podręczników dla brydżystów.   Od 1962 do 1982 był działaczem Stronnictwa Demokratycznego. Działał też za młodu w Związku Młodzieży Socjalistycznej. Od 1978 jako właściciel nielegalnej Oficyny Liberałów wydał 25 książek i broszur. Był też organizatorem nielegalnego seminarium promującego klasyczny liberalizm. Doradzał NSZZ Rzemieślników Indywidualnych „Solidarność". Brał udział w I Krajowym Zjeździe Delegatów NSZZ „Solidarność". W SD propagował wolny rynek i nawoływał do likwidacji socjalizmu w PRL. Zatrzymany w marcu 1982 za kolportaż nielegalnych wydawnictwa, trafił do ośrodka internowanych, gdzie poznał Stanisława Michalkiewicza.   Zwolniony podpisał „lojalkę" (stwierdzenie, że nie będzie siłą obalał ustroju) i lekceważąc ją kontynuował wydawanie nielegalnych książek prawicowych. W roku 1984 usiłował założyć Partię Liberałów „Prawica". Od 1986 wydawał „Stańczyka". W 1987 powołał do życia Ruchu Polityki Realnej. Od 1988 był członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie.   W 1990 rozpoczął wydawanie „Najwyższego Czas". Był jego właścicielem do 2007 roku. Był też posłem na sejm I kadencji. Sukcesem Korwina było przyjecie przez sejm uchwały lustracyjnej jego autorstwa.   W PRL publikował w wielu nielegalnych i legalnych czasopismach. Wśród legalnych były „Student", „Konfrontacje" wydawane przez PAX, „Polityka", „Kultura", „Tygodnik Kulturalny", „Problemy", „Życie Literackie", „Tygodnik Demokratyczny", „Tygodnik Powszechny", „Literatura na Świecie". W III RP w: „Ład", „Brulion", „Wprost", „Młoda Polska", „Przegląd Tygodniowy", „Stańczyk", „Nie" oraz „Tygodnik Demokratyczny". Obecnie publikuje w: „Najwyższym Czasie", „Uważam Rze" „Angorze", „Dzienniku Polskim", „Super Expressie", i wielu innych.   Korwin pozostawił po sobie zgliszcza kilku partii: Unii Polityki Realnej, Platformy Janusza Korwin-Mikke, Wolności i Praworządności, UPR-WiP która przekształciła się w Kongres Nowej Prawicy. Tylko dwa razy pozwolił UPR startować pod swoim rozpoznawalnym szyldem w wyborach parlamentarnych.   Klęski wyborcze były udziałem kolejnych partii Korwina. UPR w 1993 zyskał 3,2%. Spektakularną klęską była start w 2004 UPR do Parlamentu Europejskiego (1,87%) i w 2008 (1,1%). Sam przegrywał Korwin wielokrotnie. W 1990 gdy nie zdołał zarejestrować swojej kandydatury na prezydenta. Z niepowodzeniem startował w wyborach prezydenckich 1995 (2,4%), 2000 (1,43%), 2005 (1,43%), 2010 (2,48%). Przegrał też w dwukrotnie w wyborach uzupełniających do senatu, dwukrotnie na prezydenta Warszawy w 2006 (2,26%) i 2010 (3,9%). Raz do sejmiku mazowieckiego, i raz w przedterminowych wyborach do sejmiku podlaskiego.   Korwinowi udało mu się ukryć start UPR w kilku wyborach, i doprowadzić do klęsk w wyborach startując pod dziwnymi szyldami. W 1997 roku jako Unia Prawicy Rzeczypospolitej (2,1%). W 2001 z list PO. W 2005 jako Platformy JKM (1,57%). W 2007 jako Liga Prawicy Rzeczypospolitej (1,3%). W wyborach parlamentarnych 2011 (1,06%) nie zarejestrowanie swojej partii we wszystkich okręgach.   Jedynym sukcesem Janusza Korwina-Mikke był wynik KNP do europarlamentu z poparciem 7,2% głosów, dzięki któremu Korwin został europarlamentarzystom i wprowadził razem ze sobą 4 posłów do Parlamentu UE. Z czasem Korwin odszedł z KNP i w 2015 roku założył partie Koalicja Odnowy Rzeczypospolitej Wolność i Nadzieja (KORWiN). W tym też roku kolejny raz przegrał w wyborach prezydenckich. Partii Korwin w 2016 zabrakło ćwierć punktu procentowego do przekroczenia progu 5%, partia nie znalazła się w parlamencie ale za to zyskała dotacje z budżetu publicznego. W 2016 partia KORWiN zmieniła nazwę na Wolność.   Z pierwszego małżeństwa zawartego w 1966 ma dwu synów – Ryszarda i Krzysztofa. Z drugiego małżeństwa zawartego w 1973 ma troje dzieci: Kacpra, Jacka i Zuzannę. Z dwóch innych związków ma: córki Korynnę i Nadzieję, oraz syna Karola. W 2016 ożenił się z matką dwójki swoich najmłodszych dzieci.   Czytając felietony Janusza Korwina-Mikke można odnieść wrażenie, że jest to polityk wykorzeniony z katolicyzmu, prawicowości, polskości, wierzący tylko w we własne poglądy, korwinizm mikkizm - autorska filozofie polityczną na którą składają się poglądy Janusza Korwin Mikke i tylko jego. Między korwinizmem mikkizmem a myślą prawicową są pewne zbieżne punkt, odmienne są jednak uzasadnienia wyznawanych poglądów. Korwin przekonany jest, że jego poglądy są najsłuszniejsze. Przekonany jest, że głosi on lepszą prawdę, niż ułomny katolicyzm, niż jakaś zastana kultura i tożsamość. Korwin jest jak prorok nowej religii rewolucyjnie lepszej niż wszystko to co było.   Jan Bodakowski

Źródło: prawy.pl

Sonda

Wczytywanie sondy...

Polecane

Wczytywanie komentarzy...
Przejdź na stronę główną