Od najmłodszych lat działał w harcerstwie. W czasie II wojny światowej był twórcą organizacji konspiracyjnej „Odwet”, a następnie dowódcą legendarnego oddziału partyzanckiego „Jędrusie” działającego na terenie Kielecczyzny i Podkarpacia. Zginął w potyczce z Niemcami 9 stycznia 1943 r. Władysław Jasiński przyszedł na świat 18 sierpnia 1909 r. w miejscowości Sadkowa Góra na Podkarpaciu. Uczęszczał do Gimnazjum im. ks. Stanisława Konarskiego w Mielcu, gdzie w 1928 r. zdał maturę. Następnie podjął studia – początkowo historyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, potem prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. Od czasów gimnazjalnych działał w harcerstwie. W czasie studiów uprawiał wioślarstwo w ramach Akademickiego Związku Sportowego. W 1936 r. zamieszkał w Tarnobrzegu, gdzie pracował jako nauczyciel. Równocześnie objął funkcje komendanta Związku Młodej Polski będącego młodzieżówką Obozu Zjednoczenia Narodowego. Po wybuchu II wojny światowej brał udział w obronie Tarnobrzega, następnie włączył się w działalność konspiracyjną. Stworzył organizację zrzeszającą uczniów gimnazjum, harcerzy, członków Związku Młodej Polski, a także działaczy wiejskich. Od grudnia 1939 r. wydawał własny biuletyn prasowy, oparty na nasłuchu radiowym, najpierw pod tytułem „Wiadomości Radiowe”, a od marca 1940 r. – „Odwet”, od którego przyjęto nazwę dla całej organizacji. Jej członkowie zajmowali się początkowo zbieraniem, konserwowaniem i ukrywaniem broni pozostawionej przez polskie oddziały wojskowe, a także kompletowaniem zdjęć rozstrzeliwanych na dziedzińcu więzienia w Tarnobrzegu. Po pewnym czasie podjęto prowadzenie akcji charytatywnej polegającej na pomocy aresztowanym i ich rodzinom oraz wysyłaniu paczek żywnościowych polskim żołnierzom osadzonym w obozach jenieckich. Siatka konspiracyjna objęła tereny Rzeszowszczyzny, część Krakowskiego i Kielecczyzny. Po pewnym czasie nawiązano kontakty ze Związkiem Walki Zbrojnej, a także ludowcami i narodowcami. Wiosną 1941 r. Niemcy dokonali licznych aresztowań wśród członków „Odwetu”. Jasiński uniknął aresztowania i przeniósł działalność na Sandomierszczyznę, gdzie w kwietniu 1941 r. powołał do życia grupę bojowo-dywersyjną. Od pseudonimu dowódcy przyjęła ona nazwę „Jędrusie”. W początkowym okresie oddział prowadził przede wszystkim rekwizycje w majątkach zarządzanych przez Niemców, kolportował „Odwet” oraz przywracał porządek, likwidując bandy rabunkowe. Po pewnym czasie rozwinął działalność, wykonując kary śmierci na niemieckich agentach i konfidentach oraz granatowych policjantach. Prowadził też szkolenie wojskowe, a także działał charytatywnie, niosąc pomoc aresztowanym i ich rodzinom, oraz organizował sieci punktów wysyłkowych paczek żywnościowych dla jeńców niemieckich obozów. 9 stycznia 1943 r. Władysław Jasiński i jego dwaj towarzysze zginęli w potyczce z niemiecką żandarmerią w Trzciance koło Połańca. Pochowano ich we wspólnej mogile na cmentarzu w Sulisławicach. Grupa „Jędrusie” kontynuowała działalność partyzancką pod dowództwem zastępcy Jasińskiego, Józefa Wiącka „Sowy”, a w październiku 1943 r. została włączona do Armii Krajowej. Władysław Jasiński „Jędruś” został pośmiertnie awansowany do stopnia podporucznika i odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy. Źródło: jedrusie.org