Za udział w wojnie polsko-bolszewickiej otrzymał Order Virtuti Militari, w 1937 r. objął dowództwo Mazowieckiej Brygady Kawalerii, walcząc w jej szeregach podczas kampanii wrześniowej. Później, także po uwięzieniu w Auschwitz, działał aktywnie w antyhitlerowskiej konspiracji, za co został rozstrzelany pod obozową Ścianą Straceń. Jan Karcz urodził się 16 października 1892 r. we wsi Modlnica koło Krakowa. W 1912 r. po zdaniu matury w krakowskiej szkole realnej podjął studia na wydziale budowy dróg i mostów Politechniki Lwowskiej. W 1914 r. został zmobilizowany do armii austriackiej, w trakcie służby ukończył Oficerską Szkołę Saperów w Krems, następnie walczył na froncie serbskim i włoskim. W październiku 1918 r. dostał urlop w celu dokończenia studiów. Po powrocie do Lwowa brał udział w walkach z Ukraińcami. W listopadzie 1918 r. wstąpił do tworzącego się Wojska Polskiego, obejmując dowództwo jednego ze szwadronów 7. Pułku Ułanów Lubelskich. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Za męstwo na polu walki został odznaczony Srebrnym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari oraz czterokrotnie Krzyżem Walecznych. Po wojnie kontynuował karierę w wojsku. Zajmował odpowiedzialne stanowiska, brał udział w kursach dla oficerów. W październiku 1928 r. po uzyskaniu dyplomu oficera Sztabu Generalnego otrzymał przydział służbowy do 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego na stanowisko dowódcy. W 1931 r. po objęciu kierownictwa nad Departamentem Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych zajmował się opracowywaniem koncepcji modernizacji polskiej kawalerii. Brał czynny udział w działalności sportowej i społecznej. Pełnił obowiązki przewodniczącego Komisji Technicznej Towarzystwa Międzynarodowych i Krajowych Zawodów Konnych w Polsce. Za działalność społeczną został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 1937 r. objął dowództwo Mazowieckiej Brygady Kawalerii, która w momencie napaści hitlerowskich Niemiec na Polskę znalazła się w składzie Armii „Modlin”. Na jej czele brał udział w obronie Mławy, a następnie w walkach pod Przasnyszem, Pułtuskiem i Wyszkowem. Po klęsce kampanii wrześniowej ukrywał się w podrzeszowskich wsiach oraz Tarnowie. W grudniu 1939 r. przedostał się do Krakowa, gdzie wstąpił do konspiracyjnej Organizacji Orła Białego, z czasem podporządkowanej Związkowi Walki Zbrojnej. Posługiwał się pseudonimem „Jan”. Wiosną 1941 r. został przypadkowo aresztowany w łapance w Tarnowie. Początkowo uwięziony na Zamku w Lublinie, w listopadzie 1941 r. trafił do Auschwitz. Tu związał się z obozową konspiracją, wstępując do Związku Organizacji Wojskowej, założonego przez rtm. Witolda Pileckiego. Za sprawą obozowego konfidenta w kwietniu 1942 r. trafił do bunkra bloku nr 11 zwanego „blokiem śmierci”, gdzie Niemcy poddawali go torturom podczas przesłuchań. Po miesiącu odsiadki został przeniesiony do obozu Birkenau, gdzie z polecenia Pileckiego zorganizował filię ZOW. 23 stycznia 1943 r. trafił ponownie do bunkra bloku 11. Dwa dni później został rozstrzelany pod Ścianą Straceń wraz z kilkudziesięcioma innymi więźniami podejrzanymi o działalność w obozowym ruchu oporu. Jego ciało zostało spalone w krematorium. W 1969 r. Prezydent RP na Uchodźstwie August Zaleski awansował pośmiertnie płk. Jana Karcza do stopnia generała brygady. Źródła: przegladlokalny.media.pl, tc.ciechnaow.pl