Stalinowski Najwyższy Sąd Wojskowy wyraził pisemne „poparcie dla zamiany kary śmierci na dożywotnie więzienie” ze względu na zasługi wojenne, ale prezydent Bierut nie skorzystał z prawa łaski. Stefan Głogowski urodził się 24 grudnia 1910 r. w Dortmundzie w Niemczech. W 1922 r. wraz z rodzicami przyjechał do Polski. Uczęszczał do Liceum im. Juliusza Słowackiego w Kowlu, a następnie do Szkoły Podchorążych Artylerii w Toruniu. Po jej ukończeniu w 1934 r. rozpoczął służbę w stopniu podporucznika w 27. pułku artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Po awansie na porucznika w 1937 r. został przeniesiony do dywizjonu pomiarów artylerii w Wesołej pod Warszawą. Podczas kampanii wrześniowej dowodził plutonem topograficzno-ogniowym w swoim macierzystym pułku. Po kapitulacji zbiegł z transportu jenieckiego i osiadł w Radomiu, gdzie wstąpił do Związku Walki Zbrojnej jako oficer wywiadu. Po dekonspiracji przeniósł się do Niemojowic koło Warki. W 1943 r. został komendantem Ośrodka I w Obwodzie AK Grójec „Głuszec”, gdzie odpowiadał m.in. za przyjmowanie zrzutów. W listopadzie tego roku został awansowany do stopnia kapitana. W marcu 1944 r. brał udział w głośniej akcji odbicia więźniów z grójeckiej siedziby gestapo. Rok później stanął na czele jednego z oddziałów Ruchu Oporu Armii Krajowej utworzonego do walki z Armią Czerwoną i z oddziałami KBW oraz MO. W maju 1945 r. wykonał egzekucję na szefie Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Warce, miesiąc później na szefie PUBP w Grójcu. W obawie przed aresztowaniem przeniósł się do Warszawy, pozostając w kontakcie ze swoim oddziałem. Tutaj 23 maja 1946 r. został zatrzymany przez UB i umieszczony w więzieniu mokotowskim. Po ponad rocznym ciężkim śledztwie Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie skazał go na karę śmierci. Sędziowie Najwyższego Sądu Wojskowego wyrazili pisemne „poparcie dla zamiany kary śmierci na dożywotnie więzienie” ze względu na zasługi wojenne, ale prezydent Bierut nie skorzystał z prawa łaski. Stefan Głogowski ps. „Józef” został stracony 6 lutego 1948 r. W marcu 1992 r. został pośmiertnie uniewinniony. Jego symboliczny grób znajduje się na Kwaterze na Łączce na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. Źródło: Tadeusz Swat, „...Przed Bogiem i historią”. Księga ofiar komunistycznego reżimu w Polsce lat 1944–1956. Mazowsze, Warszawa 2003