Medytacje ewangeliczne z dnia 9 lutego 2018 roku, Mk 7, 31-37. Jezus opuścił okolice Tyru i przez Sydon przyszedł nad Jezioro Galilejskie, przemierzając posiadłości Dekapolu. Przyprowadzili Mu głuchoniemego i prosili Go, żeby położył na niego rękę. On wziął go na bok, z dala od tłumu, włożył palce w jego uszy i śliną dotknął mu języka; a spojrzawszy w niebo, westchnął i rzekł do niego: «Effatha», to znaczy: Otwórz się. Zaraz otworzyły się jego uszy, więzy języka się rozwiązały i mógł prawidłowo mówić. Jezus przykazał im, żeby nikomu nie mówili. Lecz im bardziej przykazywał, tym gorliwiej to rozgłaszali. I przepełnieni zdumieniem mówili: «Dobrze wszystko uczynił. Nawet głuchym słuch przywraca i niemym mowę». Leży w naszej ludzkiej naturze, że lubimy dzielić się naszymi doświadczeniami, przeżyciami, przemyśleniami. Rzadko kto z nas potrafi dotrzymać tajemnicy i mimo że proszeni, abyśmy nic nie mówili, robimy dokładnie odwrotnie. Nie będę dociekać przyczyn, dla których tak się dzieje, ponieważ to i tak niczego nie zmieni, natomiast Bóg zna nas i od tej strony. Podobnie było i ze współczesnymi Jezusowi Żydami, których nauczał i nawracał. Im bardziej im przykazywał, aby nikomu nie mówili o dokonywanych przez Niego cudach, tym bardziej oni je rozgłaszali. Dzięki ich niesubordynacji i świadectwu coraz więcej ludzi dowiadywało się o Jezusie, ale... W tym miejscu warto sobie uzmysłowić różnicę między dawaniem świadectwa Prawdzie a obmową – granica między tymi dwoma pojęciami jest dla nas niekiedy bardzo trudna do uchwycenia, ponieważ często nasze sumienie jest uśpione, ewentualnie wypaczone patrzeniem na świat w duchu, w jakim nas wychowano, a jaki może być naprawdę daleki od Ducha Bożego. I tu może leżeć przyczyna, dla której zwyczajnie nie zdajemy sobie sprawy, że popełniamy grzech obmowy, sądząc, iż dajemy jedynie świadectwo. Tymczasem prawdziwe świadectwo zawsze będzie prowadziło innych do Chrystusa. Jeżeli spojrzymy na nasze działania w tym kluczu, nie będzie mowy o pomyłce...