Medytacje ewangeliczne z dnia 15 lutego 2018 roku, Łk 9, 22-25 Jezus powiedział do swoich uczniów: «Syn Człowieczy musi wiele wycierpieć: będzie odrzucony przez starszyznę, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; zostanie zabity, a trzeciego dnia zmartwychwstanie». Potem mówił do wszystkich: «Jeśli ktoś chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa. Bo cóż za korzyść dla człowieka, jeśli cały świat zyska, a siebie zatraci lub szkodę poniesie?» Brać każdego dnia swój krzyż wcale nie jest takie proste. Zresztą Jezus wcale nie mówił, że będzie łatwo – w końcu wymaga to od nas zaparcia się samych siebie, czyli postąpienia wbrew własnym zachciankom, marzeniom, czasami nawet wbrew własnym obawom. Pan Jezus nie definiuje, jaki jest ten krzyż, a jest on dla każdego inny, indywidualny, nigdy jednak nie większy niż możliwości jego udźwignięcia. Pan Jezus kieruje do nas jeszcze jedne słowa, które często przez wielu są nadinterpretowane, bądź wykorzystywane do własnych i najczęściej nie Bożych celów: „kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa”. Słowa te są często wykorzystywane przez wszelkiej maści kreatury do manipulacji tymi ludźmi, którzy tych słów nie rozumieją. Otóż pewien człowiek, oficjalnie podający się za zdeklarowanego katolika tradycjonalistę usiłował przekonywać, że warto umrzeć za powiedzenie prawdy o Mahomecie (kim był i jakich potworności się dopuszczał), bo tego – przekonywał – oczekuje od nas Jezus. Tymczasem Pan Jezus nie oczekuje od nas, żebyśmy umierali za głoszenie prawdy o Mahomecie, czy wytykanie ludziom ich złych czynów, co zresztą przecież wyraźnie mówi w dzisiejszej Ewangelii – wręcz przeciwnie, gdyż życie ludzkie jest najcenniejszym darem od Boga. Pan Jezus mówi nam wyraźnie, że jedynie śmierć męczeńska za Prawdę o Jezusie prowadzi do zachowania życia. W życiu, a przy tym i w wierze, nie chodzi o to, żebyśmy się zatracali w poszukiwaniu zła, ale w krzewieniu dobra i prawd wiary, o czym tak często zapominamy.