18 marca 1943 r. Niemcy brutalnie spacyfikowali wieś Różaniec koło Tarnogrodu na Lubelszczyźnie. Z rąk okupanta zginęło wówczas co najmniej 70 Polaków, a wieś została niemal doszczętnie spalona. Leżąca na Lubelszczyźnie koło Tarnogrodu wieś Różaniec w okresie międzywojennym zamieszkiwało około dwóch tysięcy mieszkańców. Żyli tu Polacy, Ukraińcy i Żydzi. W czasie okupacji wieś kilkakrotnie padała ofiarą represji ze strony Niemców. Powodem była współpraca mieszkańców z partyzantami i ukrywanie zbiegłych z niewoli żołnierzy radzieckich. Jedna z takich akcji miała miejsce 9 października 1942 r., kiedy kilkaset osób spędzono na plac obok remizy. Zebrani mieszkańcy wsi stali się świadkami pierwszej publicznej egzekucji. Dodatkowo dziesięć osób aresztowano i wywieziono do obozu zagłady w Majdanku. Kilka miesięcy później, 8 marca 1943 r. o świcie wieś została otoczona przez jednostki Wehrmachtu, SS i żandarmerii. Zaskoczonych ludzi Niemcy wypędzali kolejno z domów a zabudowania, nierzadko razem z inwentarzem, palili. W ciągu pierwszych godzin pacyfikacji wschodnia część wsi stanęła w płomieniach. Ludzi spędzano w wyznaczone punkty. Niektórzy pod osłoną dymu próbowali uciekać, ale za zabudowaniami rozmieszczone były niemieckie patrole, które rozstrzeliwały uciekinierów. Podczas pacyfikacji Różańca zamordowano ok. 70 osób. Spłonęło kilkaset zabudowań. Kilkadziesiąt rodzin, w sumie ok. tysiąc osób, wywieziono do obozów przejściowych dla wysiedleńców, a następnie na przymusowe roboty. Dziś w centrum wsi stoi wzniesiony w 1951 r. pomnik ku pamięci ofiar hitleryzmu. Na tym samym placu znajdują się mogiły zabitych podczas pacyfikacji.