Uczestnik I powstania śląskiego i wojny z bolszewikami, w okresie międzywojennym zajmował różne stanowiska w Wojsku Polskim. Przez cały okres niemieckiej okupacji działał w podziemnych organizacjach - NOW, AK i ostatecznie NSZ, gdzie dosłużył się stopnia majora. Po wojnie przebywał na emigracji, do Polski powrócił na kilka lat przed śmiercią. Gustaw Żebrowski przyszedł na świat 11 marca 1896 r. w Łomży. W 1919 r. otrzymał dyplom aptekarski. W tym samym roku wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego. Trafił do 30. Pułku Strzelców Kaniowskich, w październiku został mianowany podchorążym. Brał udział w I powstaniu śląskim oraz wojnie polsko-bolszewickiej. W kolejnych latach awansował i zajmował różne stanowiska w administracji wojskowej. W 1935 r. został przeniesiony w stan spoczynku, podjął wówczas pracę w prywatnej aptece. W sierpniu 1939 r. został powołany do czynnej służby w Kadrze Zapasowej 1 Szpitala Okręgowego w Warszawie. W pierwszych dniach września ewakuował się do Brześcia, gdzie jako dowódca kompanii wziął udział w obronie twierdzy. W połowie września aresztowany przez Niemców został przekazany Sowietom i wywieziony do obozu w Starobielsku. Na początku listopada podając się za cywila, udało mu się go opuścić. Ponownie w niewoli niemieckiej pod koniec listopada został zwolniony z obozu w Radomiu i powrócił do Warszawy. W lutym 1940 r. wstąpił do konspiracyjnej Organizacją Orła Białego, w której dowodził kompanią, a następnie batalionem pod pseudonimem „Gustaw”. Od maja 1941 r. znalazł się w szeregach Narodowej Organizacji Wojskowej, gdzie pełnił funkcję komendanta IV Dzielnicy Warszawskiej. Po scaleniu NOW z Armią Krajową wiosną 1942 r. wstąpił do grupy dywersyjnej „Wachlarz”. Zdekonspirowany został aresztowany przez gestapo, ale udało mu się zbiec. Od grudnia 1942 r. w Narodowych Siłach Zbrojnych, początkowo jako komendant 2 Dzielnicy Warszawskiej, od października 1943 r. był zastępcą szefa Oddziału III Sztabu Okręgu Warszawskiego. W marcu 1944 r. po scaleniu z AK został mianowany szefem Oddziału I Sztabu Okręgu Warszawskiego, w lipcu tego roku awansował do stopnia kapitana. Za zasługi został odznaczony Krzyżem Walecznych. Brał udział w powstaniu warszawskim. W sierpniu 1944 r. został awansowany do stopnia majora i odznaczony po raz drugi Krzyżem Walecznych oraz Orderem Virtuti Militari V klasy i Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami. Po klęsce powstania trafił do niemieckiego oflagu Woldenburg. Uwolniony w styczniu 1945 r. przez Armię Czerwoną powrócił do stolicy. Podczas próby przedostania się na Zachód został aresztowany przez UB, ale zwolniono go dzięki łapówce. Zatrudnił się jako urzędnik Państwowego Urzędu Repatriacyjnego i wyjechał na Pomorze, a następnie na Dolny Śląsk. Jesienią 1945 r. w czasie rutynowego objazdu przekroczył granicę i przez Czechosłowację trafił do Oficerskiego Ośrodka Wojskowego w Delmenhorst w Niemczech a stamtąd do Londynu, gdzie osiadł na stałe. W 1966 r. powrócił do Polski. Zmarł 26 marca 1973 r. w Otwocku. Źródło i fot.: 1944.pl