Medytacje ewangeliczne z dnia 17 kwietnia 2018, J 6, 30-35. W Kafarnaum lud powiedział do Jezusa: «Jaki więc Ty uczynisz znak, abyśmy go zobaczyli i Tobie uwierzyli? Cóż zdziałasz? Ojcowie nasi jedli mannę na pustyni, jak napisano: „Dał im do jedzenia chleb z nieba”». Rzekł do nich Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Nie Mojżesz dał wam chleb z nieba, ale dopiero Ojciec mój daje wam prawdziwy chleb z nieba. Albowiem chlebem Bożym jest Ten, który z nieba zstępuje i życie daje światu». Rzekli więc do Niego: «Panie, dawaj nam zawsze ten chleb!» Odpowiedział im Jezus: «Ja jestem chlebem życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie». Opisani w dzisiejszej Ewangelii Żydzi są tak przywiązani do przeszłości, że nie dostrzegają teraźniejszości. Rozpamiętują cuda, jakich dokonał Bóg, nie dostrzegając zupełnie największego cudu w dziejach, który stoi obok nich. Pragną manny z nieba, tymczasem Jezus oferuje im zdecydowanie więcej – chleb Boży, będący jednocześnie chlebem życia, czyli Siebie samego. My również Go otrzymujemy, tylko, czy naprawdę Go pragniemy? Czy jest w nas ten głód? Czy jest w nas pragnienie spotkania z Chrystusem i trwania w Nim? Czy mamy świadomość daru, jaki ofiarował nam Bóg? Cud Eucharystii będzie dla nas trwał aż do skończenia świata. Prośmy Ducha Świętego, abyśmy przy Nim wytrwali, czerpiąc z tych nieprzebranych źródeł Bożej miłości i miłosierdzia. Prośmy też, abyśmy godnie przyjmowali dary, jakimi obdarza nas Chrystus w Sakramentach świętych. Za każdym razem, kiedy przyjmujemy Jezusa pod postacią białego opłatka, czyńmy to, oddając Mu cześć, na kolanach, przy pełnej świadomości tego, jak bardzo nie jesteśmy godni tego konkretnego cudu, który wówczas się w nas dokonuje.