Podczas niemieckiej okupacji walczył w oddziale NSZ w Małopolsce. Po wojnie przez pewien czas działał w podziemiu antykomunistycznym na Dolnym Śląsku, jednak po rozbiciu tamtejszych struktur przez UB powrócił w rodzinne strony. Po amnestii w 1947 r. ujawnił się, ale pozostał w podziemiu. Eugeniusz Gałat urodził się 25 września 1924 r. w Kłaju pod Bochnią w Małopolsce. Ukończył szkołę powszechną i rozpoczął naukę w gimnazjum handlowym, którą przerwał wybuch II wojny światowej. Podczas okupacji niemieckiej od 1943 r. działał w komórce Narodowych Sił Zbrojnych w rodzinnej miejscowości. Brał udział w akcjach zbrojnych, gromadził broń. W czerwcu znalazł się w oddziale operującym na terenie powiatu bochniańskiego. Jesienią 1945 r. wyjechał do Raciborza, gdzie w grudniu tego roku został aresztowany przez UB. Po dwóch miesiącach śledztwa zbiegł z aresztu i wrócił do Kłaja. Wiosną 1946 r. przebywał we Wrocławiu, gdzie nawiązał kontakty z dolnośląskimi działaczami Zrzeszenia WiN. Latem 1946 r., gdy bezpieka rozbiła zinfiltrowane struktury WiN na Dolnym Śląsku, zbiegł na tereny Małopolski. Od tego czasu był poszukiwany przez wrocławski PUBP. Od czerwca 1946 do lutego 1947 r. był dowódcą plutonu w oddziale Jana Dubanowskiego „Salwy” złożonego z byłych żołnierzy NSZ. Brał udział w rozbrajaniu funkcjonariuszy MO, SB oraz w akcjach rekwizycyjnych. W marcu 1947 r. ujawnił się przed komisja amnestyjną w Bochni. Mimo to dalej działał w podziemiu. W listopadzie 1947 r., w wyniku zasadzki zorganizowanej przez bezpiekę, został aresztowany i osadzony w areszcie PUBP w Bochni. Tam też przeszedł śledztwo wraz z innym współoskarżonymi. Pod koniec stycznia 1948 r. przewieziono go do aresztu WUBP w Krakowie. 4 marca 1948 r. tamtejszy Wojskowy Sąd Rejonowy pod przewodnictwem Władysława Sierackiego skazał go na karę śmierci. Wyrok wykonano 11 maja 1948 r., w chwili śmierci miał niespełna 24 lata. Dziś mija 70. rocznica jego śmierci. Źródło: Tomasz Balbus, Małopolski Słownik Biograficzny Uczestników Działań Niepodległościowych 1939-1956, tom 4, Kraków 1999 fot. IPN