W poniedziałek nowym premierem Katalonii został Quim Torra. Tak, jak jego poprzednik Carles Puigdemont, jest zwolennikiem niepodległości Katalonii. Puigdemont przebywa obecnie w Niemczech, gdzie czeka na decyzję niemieckiego sądu w sprawie ewentualnej ekstradycji. Wystosowano bowiem za nim europejski nakaz aresztowania. Powstaje pytanie, jak w tej sytuacji zachowa się Torra.   Trudno się spodziewać, żeby spróbował jednostronnego ogłaszania niepodległości, bo rząd w Hiszpanii znów odbierze regionowi autonomię, wprowadzi swoje rządy, a secesjonistów wsadzi do więzień. Nowy premier wybierze więc drogę bardziej ewolucyjną, szukając szerszego poparcia nie tylko wśród lokalnej ludności, ale też wśród polityków hiszpańskich i europejskich. Sam Torra zapowiada budowę niezależnego państwa.   Casus Katalonii dowodzi, że nie wszystko jest takie proste, jak się wydaje. Na pierwszy rzut oka serce wszystkich pragnących sprawiedliwego świata powinno być po stronie Katalończyków. Są to przecież ludzie, którzy pragną samostanowienia, pokojowo występują przeciwko uzbrojonym żandarmom, spotykają się z potępieniem ze strony Unii Europejskiej, dla której takie tendencje separatystyczne stanowią zagrożenie.   Głębsza refleksja pokazuje jednak, że Katalończycy w istocie nie są odrębnym narodem. Wyobraźmy sobie, że Ślązacy chcieliby ogłosić niepodległość. W tej sytuacji w całej Polsce powinien powstać stanowczy sprzeciw. Co więcej, Katalończycy motywują swoje działania faktem, że wpłacają więcej niż inni do Hiszpańskiego budżetu. Reprezentują jednak także bogatszy region i jako tacy mają też pewne obowiązki wynikające z solidarności. Próba odłączenia się od reszty kraju wygląda więc w tym kontekście na niezrozumienie dla sposobów funkcjonowania społeczeństwa. W końcu, obserwatorzy podnoszą, że w Katalonii żyje wysoki odsetek muzułmanów. Gdyby więc doszło do ogłoszenia niepodległości tego regionu, powstałoby w ten sposób pierwsze państwo islamskie w Europie. Czy tego naprawdę chcemy?