Katarzyna Dybżyńska,  obserwatorka praw człowieka w Palestynie, napisała książkę zadedykowaną, jak sama pisze “zanikającym ziemiom palestyńskim”. Poświęciła Palestynie różne wiersze. Jeden zamieszczamy poniżej.   Wygnańcom z Państwa, Które Nie Istnieje   Tam nie ma już żadnych drzwi. Tylko bezpańskie klucze na niepotrzebnej smyczy. Coraz chłodniejsze i coraz cięższe w dłoni, w której wytatuowany został odlew uchwytu walizki. Obracasz klucz w powietrzu,   myśląc o emerytowanych baletnicach, ich smutnych piruetach, gdy nikt nie patrzy, wirujące pragnienie, by choć przez moment być kontrapunktem pustki, choćby tęsknotą do utraty tchu. Ta wyrwa jest jak   drzazga, nieproszony gość w środku nocy, trzeszczenie okiennic niedające zasnąć. Po całym mechanizmie otwarcia pozostała tylko świadomość tego, że nicość może mieć wyraźny kontur. Po strzelistościach ścian   zostało wspomnienie wystrzałów, a po liniach prostych kąty ostre. Nie ma już futryn, w które można by się wpisać. Nie ma dłoni, która by mogła zapukać do niewidzialnych. Nikogo, kto by wszedł w tę framugę ciszy; ani ust wołających powitanie i szykujących się do pocałunku.   Jak to możliwe, że nie ma zamka, a jest zgrzytanie?   Okupowane Tereny Palestyny, 2012