Mam Waćpaństwu coś ważnego do zakomunikowania. Przeczytałem książkę - jeszcze nieopublikowaną, w komputeropisie - która powinna być wielkim wydarzeniem literackim, kiedy się ukaże, bo wskrzesza najlepsze tradycje polskiego eseju literacko-filozoficznego (naszej, bądź co bądź, specjalności w literaturze). Książka nosi tytuł "Żuawi nicości", a jej autorem jest p. Krzysztof Tyszka-Drozdowski, związany ze środowiskiem "Teologii Politycznej". Jej głównymi bohaterami są "reakcyjni nihiliści" (autor rozwija w eseju teorię "nihilizmu śródziemnomorskiego", jakże innego, niż nihilizm germański czy rosyjski, bo trzymającego się kurczowo katolicyzmu i cywilizacji przezeń stworzonej, jako opoki człowieczeństwa i zapory przed zbydlęceniem, mimo braku łaski wiary; udowadnia więc, że rzymski katolicyzm i sceptycyzm znakomicie się uzupełniają): de Montherlant, Barrès i Maurras, acz pojawia się tu mnóstwo odniesień również do innych pisarzy (również polskich). Pierwszoplanowym bohaterem zbiorowym jest tu więc literatura francuska, jako esencja ducha latyńskiego i klasycznego, ale zarazem odbita w zwierciadle hiszpańskim, bo zwłaszcza dla dwóch pierwszy pisarzy Hiszpania była źródłem wielu doznań i fascynacji (zaczyna się zresztą esejem o El Greco i Toledo, a kończy "lekcją tauromachii"); można by rzec, że autor unaocznia jak l’âme française przegląda się w la alma española i czerpie z niej nowe podniety. Literatura śródziemnomorska, jak wyznaje autor, dały mu do ręki sztylet w walce ze współczesnością, która deformuje wszystko, a wspomniani pisarze wprowadzili go na drogę życia szlachetnego. Reakcyjny, śródziemnomorski nihilizm, który opisuje, pilnuje tradycji, której chwilowo Bóg przestał pilnować, przemienia więc świątynie w fortece po to, aby w przyszłości z tych fortec na powrót wyrosły świątynie. Naprawdę głęboko poruszyła mnie ta książka, zwłaszcza dlatego, że i dla mnie ci sami pisarze, zwłaszcza Maurras, byli dla mnie inspirujący. Dlatego będę tu wielokrotnie powracał do jej tematów i wątków. Źródło: FB