Przez Polskę przetacza się kolejna odsłona sporu historycznego Żydów z Polakami. Przyczyną prowadzonej od lat żydowskiej antypolskiej kampanii nienawiści jest chęć wymuszania na Polsce i Polakach przekazania Żydom nienależnego im mienia. Jedne czym Polacy mogą się bronić to prawda historyczna, którą w swej pracy „Zakłamany Holocaust" wydanej przez wydawnictwo Capital przybliża czytelnikom Ireneusz Lisiak. Żydzi przemilczają kolaboracje Żydów z nazistami. Dzieje się tak bo według Żydów, Żydzi mogą być tylko niewinnymi ofiarami. Fakty temu jednak przeczą. W armii nazistowskich Niemiec służyło 150.000 Żydów (25% populacji żydowskiej w Niemczech). Niemcy przed atakiem na Polskę w 1939 rokiem mieli przygotowane listy proskrypcyjne Polaków do likwidacji, niemiecka eksterminacja Żydów rozpoczęła się dopiero w 1942 roku. Listy Żydów do likwidacji przygotowywały organizacje żydowskie. Od początku wojny Niemcy dokonywali masowych eksterminacji Polaków. Wypędzali Polaków z ziem wcielonych do Rzeszy Niemieckiej. W miastach okupowanych ziem polskich Niemcy stworzyli dla Żydów getta. Żydów Niemcy umieszczali w domach, z których wcześniej wypędzono Polaków. Część Żydów z zadowoleniem przyjęła powstanie gett, traktując je jako formę żydowskiej autonomii politycznej. Przepędzeni z swoich mieszkań we wsiach i miasteczkach Żydzi, trafiali w getcie do przepełnionych mieszkań w miastach, gdzie w jednej izbie mieszkało po kilka rodzin. Mienie Żydów było przejmowane przez Niemców, otrzymywali je też niemieccy koloniści sprowadzani przez okupanta na ziemie polskie. W gettach trwały nieustannie przeszukania dokonywane przez żydowską policje i Niemców. Żydowskie władze getta wraz z Niemcami korzystały na okradaniu Żydów. Współpraca Żydów z Niemcami była tak bliska, że 23 czerwca 1942 roku w Krakowie na ulicy Wodnej żydowscy policjanci dokonali egzekucji Polaków. W Warszawie Żydzi judaiści przekazali Niemcom listę Żydów katolików mieszkających w stolicy w aryjskiej części miasta. W 1942 roku Niemcy zdecydowali o likwidacji gett. W czasie ich likwidacji dalej rabowali Żydów. Opustoszałe getto przeszukiwały dla Niemców grupy żydowskich więźniów, zbierały one dla Niemców wszelkie ocalałe rzeczy. Akta niemieckich procesów z czasów II wojny światowej są pełne świadectw o tym jak Polacy pomagali Żydom. Pomoc Żydom podczas II wojny światowej była aktem niezwykłego heroizmu. Polakom za pomoc Żydom groziła kara śmierci. Ukrywani przez Polaków Żydzi w momencie aresztowania przez Niemców zawsze wydawali Niemcom swoich polskich dobroczyńców, co oznaczało dla Polaków i ich rodzin oraz sąsiadów karę śmieci. Część uratowanych (przez Polaków) Żydów po wojnie zasiliła szeregi komunistycznej bezpieki i mordowała Polaków, którzy nieśli im pomoc podczas II wojny światowej. Żydzi komuniści, którzy uciekali z gett tworzyli bandy rabunkowe, które terroryzowały Polaków. W czasie II wojny światowej Żydzi, agenci niemieccy, udawali uciekinierów, i po tym jak Polacy im pomagali, wydawali swoich polskich dobroczyńców Niemcom. Granatowi policjanci (polscy przedwojenni policjami zmuszeni pod groźba kary śmierci do służby w policji podległej niemieckiemu okupantowi) by ratować życie polskich dobroczyńców musieli jak najszybciej zabijać ujawnionych żydowskich uciekinierów (mogących być niemieckimi konfidentami wysłanymi by dokonywać prowokacji) by ci nie donieśli Niemcom o Polakach, którzy udzielili im Pomocy. Wielokrotnie zdarzało się też tak, że zmęczeni ukrywaniem się Żydzi sami zgłaszali się do Niemców i wydawali swoich polskich dobroczyńców. Za pomoc Żydom Niemcy zamordowali tysiące Polaków. Żydzi podczas II wojny światowej nie chcieli walczyć ani uciekać przed Niemcami. Żydzi masowo poparli agresje Rosji sowieckiej na Polskę w 1939 roku, weszli w skład sowieckiego okupacyjnego aparatu terroru i sowieckiej okupacyjnej administracji, wsparli eksterminacje Polaków. Na Kresach mienie deportowanych przez Rosjan Polaków było rozkradane przez Żydów. W 1939 roku Żydzi i Białorusini wymordowali Polaków w Brzostowicy Wielkiej. Polacy byli przed zamordowaniem sadystycznie torturowani przez żydowskich i białoruskich oprawców. Partyzanci żydowscy z sowieckiej partyzantki mordowali i okaleczali Polaków. Po latach Żydzi w swoich wspomnieniach szczerze i bezwstydnie opisywali swoje zbrodnie na Polakach. W 1943 roku Tewje Bielski i jego żydowscy partyzanci płci obojga zamordowali w ciągu 2 godzin 128 niewinnych Polaków. W tym samym roku w Drzewicy Żydzi wymordowali i ograbili Polaków. W 1944 roku Żydzi wymordowali we wsi Koniuchy 300 niewinnych Polaków. W czasie wojny Żydzi wydawali NKWD Polaków, którzy ich ukrywali w czasie niemieckiej okupacji. Część z Polaków ratujących Żydów została po wojnie wymordowana przez żydowskie komanda mścicieli – żydowscy mściciele mordowali Polaków z AK i NSZ fałszywie oskarżanych przez komunistów o kolaboracje z Niemcami. Po zakończeniu II wojny światowej „Żydzi byli jedyną po wejściu sowietów grupą społeczną, której zezwolono na legalną działalność polityczną". Od 1944 działał Centralny Komitet Żydów Polskich. Swobodnie działały żydowskie stowarzyszenia religijne i partie polityczne – komunistyczny ale niezależny od Moskwy Bund, Poalej Syjnon prawica pod nazwą Syjonistyczna Partia Robotnicza, Poalej Syjon lewica pod nazwą Syjonistyczna Partia Robotnicza Lewica, (Organizacja Syjonistów-Ortodoksów) Mizrachi. Podczas gdy pod komunistyczną okupacją Żydzi mogli mieć swoje partie (prócz prawicowej syjnistyczno rewizjonistycznej) to Polakom tego prawa komunistyczny okupant odmawiał. Likwidacja żydowskich partii w okupowanej przez komunistów Polsce nastąpiła pomiędzy 1 grudnia 1949 roku a 1 stycznia 1950 roku. Według profesora Marka Chodakiewicza od 1944 roku do 1947 zginęło od 253 do 635 Żydów. Żydzi byli zabijani przez Polaków bo byli funkcjonariuszami UB i NKWD. Po wojnie napadów rabunkowych na Żydów dokonywali też i Żydzi, trudno więc w przestępczości kryminalnej doszukiwać się znamion antysemityzmu. Po wojnie do „1956 roku, Żydzi zajmowali w ówczesnych władzach polskich prominentne stanowiska i gorliwie reprezentowali przede wszystkim interesy Moskwy". Niewdzięczność Żydów za uratowanie im życia przejawiała się w tym, że po wojnie Żydzi wydawali sowietom swoich polskich dobroczyńców.