Protestantyzm źródłem syjonizmu i tragedii Palestyńczyków

0
0
0
/

Protestantyzm jest jedną z najbardziej szkodliwych rewolucji w dziejach świata zachodniego. Jednym z jego owoców jest patologia ''chrześcijańskiego'' syjonizmu. Syjonizm pleniący się wśród chrześcijan wynika między innymi z protestanckiej zasady bezpośredniego i dosłownego odczytywania tekstów biblijnych (w katolicyzmie interpretowanych nauczaniem Kościoła katolickiego), oraz z skupienia uwagi protestantów na tekście Starego Testamentu. Protestantyzm ze swej natury odrzucił uniwersalizm katolicki i podążył w kierunku nacjonalizmu. Dla angielskich protestantów tekst Starego Testamentu stał się ważniejszy od tekstów Nowego Testamentu. Angielski filosemityzm przejawiał się w przekonaniu Anglików, że są potomkami biblijnych Izraelitów. W duchu filosemityzmu Oliwer Cromwell w 1656 roku pozwolił Żydom wrócić do Anglii, skąd zostali wygnani w 1290 roku. Stary Testament stał się podstawą edukacji angielskich elit, fundamentem ideologicznym anglikanizmu i walczącego z anglikanizmem purytanizmu. Purytanie odrzucali instytucje i autorytety religijne, dosłownie odczytywali Biblie. Stary Testament stał się podstawą ich tożsamości. Wśród purytan, z których wywodzili się późniejsi założycieli USA, powstały nawet pomysły angielskiej pomocy dla odrodzenia państwa żydowskiego w Palestynie. „Purytanie na długo przed żydowskimi syjonistami zaczęli odczytywać Biblie jako tekst historyczny". Według purytan zbawienie nastąpi po powrocie Żydów do Palestyny, i by przyśpieszyć zbawienie trzeba wspierać powrót Żydów do Palestyny. Kolejnym etapem po powrocie Żydów do Palestyny, ma być ich nawrócenie na chrześcijaństwo. Wszystko to ma umożliwić powtórne nadejście Chrystusa. W XVII wieku purytanie chcieli najpierw wszystkich Żydów z całego świata sprawdzić do Anglii, a potem wysłać do Palestyny. Dodatkowo Anglicy dzięki współpracy z Żydami chcieli zyskać nowe ryki zbytu nad Morzem Śródziemnym, i ściągnąć do Anglii żydowskich bankierów z ich kapitałem. Plan ten się powiódł i Anglia rozpoczęła globalną ekspansje terytorialne. W Anglii Żydzi dysponowali swoim lobby (Moses Montefiore, Benjamin Disraeli – lider Partii Konserwatywnej, przyjaciel królowej Wiktorii, premier). Wielu angielskich polityków namawiało Żydów do osiedlania się w Palestynie. Kiedy rosyjski antysemityzm w XIX wieku zmusił Żydów do migracji na zachód, Żydzi z zachodu przeciwni napływowi żydowskiej biedoty z Rosji, i anty-imigranccy politycy zachodu, poparli syjonistów. W Wielkiej Brytanii pojawiły się postulaty zamknięcia Palestyńczyków w rezerwatach i używania ich jako taniej siły roboczej dla Żydów. W 1902 roku rozpoczęły się oficjalne rozmowy władz brytyjskich z syjonistami. W 1917 roku brytyjski minister sprawa zagranicznych Artur Balfoura w liście do lidera brytyjskiej społeczności żydowskiej Waltera Rothschilda stwierdził, że Wielka Brytania deklaruje poparcie dla żydowskich dążeń syjonistycznych i założenia w Palestynie żydowskiej siedziby narodowej. Miesiąc po liście Jerozolima i Palestyna znalazły się pod brytyjską okupacją. Jednak w latach 1917-1922, gdy relacje syjonistów z Brytyjczykami kwitły, do Palestyny przybyło tylko 30.000 Żydów. W 1947 roku Organizacja Narodów Zjednoczonych podzieliła Palestynę na dwa państwa: żydowskie i arabskie. 630.000 Żydów dostało 55% terytorium (na którym zamieszkiwała 1/3 populacji arabów) a 1.250.000 arabów 45% terytorium. Po wojnie 1948 roku Żydzi wygnali z rządzonego przez siebie terytorium 700.000 arabów i zniszczyli 400 arabskich miejscowości. Choć do Izraela od 1950 roku na podstawie Prawa o powrocie mógł przybyć każdy Żyd, to władze Izraela uniemożliwiły powrót legalnym tubylcom, ci którzy pozostali i ci którym udało się jednak powróć (razem 140.000) zostali zamknięci w rezerwatach kontrolowanych przez wojsko, gdzie żyją w nędzy nie mając możliwości podjęcia pracy. Polityka syjonistów nie zatrudniania arabów (prowadzona od lat przed II wojną światową) doprowadziła do marginalizacji i dyskryminacji Palestyńczyków. Podobnie jak zakaz zawierania małżeństw Żydów z nie Żydami. Dziś w wyniku polityki władz Izraela, który znacjonalizował bez odszkodowania mienie Palestyńczyków, i przekazał znacjonalizowaną ziemie syjonistom, nie Żydzi nie mają możliwości posiadania ziemi w Izraelu (zabraniają tego wewnętrzne statuty organizacji syjonistycznych). Tereny zrabowane Palestyńczykom władze Izraela zasiedliły żydowskimi imigrantami z całego świata. Wsparcie władz Izraela dla osadnictwa żydowskiego na terytoriach okupowanych przejawia się między innymi w tym, że władze izraelskie zapewniają osadnikom tanie domy, tanią ziemie, i o wiele lepszą edukacje, ochronę zdrowia oraz pomoc socjalną, niż na terenach izraelskich. Więcej o syjonistycznych mitach można dowiedzieć się z, wydanej nakładem wydawnictwa Dialog, pracy „Kiedy i jak wynaleziono Ziemię Izraela" autorstwa Shlomo Sanda, profesora historii na uniwersytecie w Tel Awiwie, człowieka manifestującego sympatie dla tradycji judaistycznej, żydowskiej lewicy, i krytycznego wobec chrześcijaństwa oraz nacjonalizmów krajów środkowej Europy.

Źródło: prawy.pl

Sonda

Wczytywanie sondy...

Polecane

Wczytywanie komentarzy...
Przejdź na stronę główną