Zmiany w podejściu do dziewictwa w Kościele katolickim cz. I

0
0
0
/

Już w pierwszych wiekach pojawiła się instytucja konsekrowanego dziewictwa. Niektóre kobiety składały dobrowolne śluby dziewictwa, w ten sposób oddając się Bogu i jednocześnie wciąż żyjąc w domu rodzinnym.

Z czasem zwyczaj ten zaczął zanikać ze względu na rozwijające się życie monastyczne. Jeżeli ktoś chciał żyć bliżej Boga, wstępował do zakonu, gdzie żył we wspólnocie podobnych sobie ludzi, przestrzegając specjalnej reguły. W 1139 r. Sobór Laterański II całkowicie zakazał konsekracji kobiet poza zakonami.

Ks. Piotr Walkiewicz zwrócił uwagę: „Sam ryt konsekracji dziewic zostaje zachowany w Pontifikale rzymskim aż do Soboru Watykańskiego II, pozostając jednak praktycznie rytem martwym”. Ksiądz ten podkreślił: „Po I wojnie światowej wśród biskupów Europy Zachodniej pojawia się myśl o powrocie do praktyki konsekracji dziewic poza życiem zakonnym, jednakże Stolica Apostolska zapytana o tę kwestię, w 1927 roku udziela negatywnej odpowiedzi”.

Podejście do dziewictwa konsekrowanego zmienia się wraz z Soborem Watykańskim II. Ks. P. Walkiewicz podkreślił, że Konstytucja Sacrosanctum Concilium Soboru Watykańskiego II nakazała krytyczne przejrzenie obrzędu konsekracji dziewic (n.80). Wypełnieniem tego wskazania jest nowy Ordo consecrationis virginum, promulgowany 31 maja 1970 roku przez Pawła VI, który po ośmiu wiekach przerwy przywracał możliwość udzielania konsekracji dziewicom chrześcijańskim żyjącym w świecie. Nowy Kodeks Prawa Kanonicznego poświęca dziewictwu konsekrowanemu kan. 604, sprawiając, że ta forma życia staje się bardziej znana w świecie.

Obecnie wielu autorów, wraz z przywołanym ks. Piotrem Walkiewiczem, twierdzi, że w ostatnich dziesięcioleciach dowartościowano w Kościele dziewictwo. Jeżeli jednak prześledzimy dokładnie zmiany, jakie nastąpiły w nauczaniu na ten temat, to powinniśmy wysnuć odwrotny wniosek.

Wytłumaczeniem dla decyzji Soboru Laterańskiego II był argument, że dziewice konsekrowane spotykają się w swoich domach z różnymi mężczyznami. Można stąd wysnuć wniosek, że Kościół uznał ślubowanie dziewictwa przy jednoczesnym życiu poza wspólnotą zakonną za rodzące zbyt wiele pokus. Decyzja ta wynikała więc z olbrzymiej troski o dziewice konsekrowane i sam stan dziewictwa. Zmiana, jaka dokonała się na Soborze Watykańskim II, wiązała się z pedagogiką dojrzałości, która nie bierze pod uwagę słabości ludzkich.

O tym, jak bardzo ceniono dziewictwo przed Soborem Watykańskim II świadczy zresztą nauczanie Piusa XII wyrażone w 1954 r. w encyklice pt. „Sacra virginitas” – „o świętym dziewictwie”. Papież uznał w niej, że dziewictwo należy do depozytu Bożego Objawienia i jest „wspaniałą zdobyczą religii chrześcijańskiej”, która wynika z Ewangelii. W religii pogańskiej westalki przyjmowały dziewictwo tylko na pewien czas. Stary Testament natomiast zalecał dziewictwo jedynie jako przygotowanie do ślubu. Pan Jezus natomiast ukazał nowe znaczenie dziewictwa jako poświęcenie ciała i duszy Bogu. Jego przyjęcie wynika z duchowych zaślubin z Bogiem. Ponadto pozwala ono oddać się całkowicie służbie Bożej i uwolnić się od wszelkich innych obowiązków. Prowadzi do szczęścia. Dziewictwo i wynikająca stąd czystość jest szczególnie ważna dla kapłanów, którym nie tylko pomaga w sprawowaniu obowiązków duszpasterskich (znaczenie praktyczne), ale przede wszystkim jest znakiem ich poświęcenia kultowi Bożemu, który sprawują, codziennie składając ofiarę Eucharystyczną (znaczenie duchowe).

Pius XII uważał, że dziewictwo jest wznioślejsze od małżeństwa, dziewice otrzymują więcej darów niż małżonkowie i są nie mniej przydatne dla Kościoła niż oni.

Źródło: prawy.pl

Sonda

Wczytywanie sondy...

Polecane

Wczytywanie komentarzy...
Przejdź na stronę główną