"Człowiek kresowy widzi świat poprzez pryzmat przyrody  - vide  „pejzażyzm romantyczny” oraz ogrom faktów historycznych, silnie identyfikując się z rodziną i Ojczyzną. Bliski jest mu szczególnie wątek szlachecko-ziemiański (zasługi i przewinienia, obrona szlachectwa przed plebejuszami) na tle niezwykle barwnie przedstawionych realiów historycznych. W literaturze Kresy po wielokroć uległy mityzacji oraz idealizacji. (...) Na Kresy jeździ wielu – ale prawdziwych specjalistów od kultury i duchowości Kresów można policzyć na palcach jednej ręki. Jeszcze przed trzydziestu laty samotna wyprawa na Kresy dawała mi możność refleksyjnego obcowania ze światem, którego nie ma, choć kresowe perypetie młodości od Dźwińska przez Grodno po Mińsk  pozwolą odsłonić rąbka pewnej tajemnicy, ale tym się zajmą kiedyś cierpliwi biografowie. Kresy  to pokarm dla duszy, wrażliwości i wyobraźni,  dzięki nim  nie ulegniemy epidemii bezduszności na miarę warszawskiego Mordoru". Dr Marta Cywińska