7 lipca 1943 r. Niemcy dokonali pacyfikacji wsi Szaulicze leżącej na terenach dawnego województwa białostockiego, a dziś Białorusi. Zamordowano 336 osób, w tym 120 dzieci a wszystkie zabudowania spalono. Dziś mija 75 lat od tych tragicznych wydarzeń. Pacyfikacja była odwetem za zabicie przez partyzantów radzieckich, bądź według części źródeł - AK-owców, głównego lekarza powiatowego, Niemca doktora Mazura, działacza nazistowskiego. Jak się później okazało, był on szwagrem szefa gestapo w Białymstoku. Rankiem 7 lipca 1943 r. wieś została otoczona potrójnym kordonem żołnierzy niemieckich oraz policjantów. Mieszkańców wygnano ze swych domów i popędzono do centrum wsi. Starców, mężczyzn i chłopców odłączono od kobiet i wszystkich zamknięto w dwóch oborach. Niektórym do rąk dano łopaty i kazano kopać doły, rozpoczęły się rozstrzeliwania. Jeden ze świadków tak opisywał te wydarzenia: Jak tylko skazany podchodził do jamy, strzelano doń z automatu. Ciało spadało w dół. Nie wszyscy umierali od razu. Do mogiły spadali też ranni, ale ich nie dobijano - kolejne ciała dokładnie zakrywały i martwych i tych, którzy jeszcze byli żywi. Rzeź skończyła się w godzinę. Mężczyznom z obozu kazano wziąć łopaty i pójść zakopać mogiły. Kiedy podeszliśmy do jamy, przed nami ukazał się przerażający widok. Ci, którzy nie umarli od razu, próbowali wykaraskać się na powierzchnię, do światła, ale przywaleni z góry martwymi ciałami, nie dawali rady, nie mogli... Wyglądało to tak, jakby martwi powstawali z mogiły. Do tego mogiły nie milczały, ale stękały. Jakby sama ziemia stękała. Z różnych stron dochodziły jęki i rozpaczliwy płacz. Zamordowano 336 osób, w tym 120 dzieci. Cenniejsze rzeczy zostały zrabowane, a następnie wszystkie domy i pozostałe zabudowania spalone. Wieś Szaulicze przestała istnieć. Dziś w miejscu, gdzie kiedyś istniała miejscowość, znajduje się obelisk z tablicą upamiętniający ofiary zbrodni. Źródło: zpb.org.pl