Leszek Żebrowski potępił kult Geremka (Benjamina Lewartowa)

0
0
0
/

Na swoim profilu Facebookowym znienawidzony przez środowiska żydowskie popularyzator historii Leszek Żebrowski w wpisie „LAUDACJA NA RZECZ TOW. BENJAMINA (VEL BRONISŁAWA) LEWERTOWA (VEL GEREMKA) MA BYĆ OCENZUROWANA?” stwierdził, że „starsi i (naj)mądrzejsi usilnie forsują tablicę ku czci tow. Benjamina vel Bronisława Lewertowa vel Geremka w ścisłym centrum Warszawy. Ma być odsłonięta już 19 września (a dlaczego nie 17-go?), a inskrypcja ma głosić "na wsiegda" że był on "Europejczykiem" oraz "współtwórcą demokratycznej Polski" (chyba, że za jakiś czas będzie zastąpiona jeszcze bardziej bałwochwalczą treścią). Z pewnością rozegra się o to walka na poziomie światowym”.
[caption id="attachment_78980" align="alignnone" width="813"] fot. Jan Bodakowski[/caption]
Inicjatywa ta nie wzbudziła entuzjazmu Leszka Żebrowskiego, którego zdaniem „można się zgodzić na tablicę i jej treść, jeśli będzie odpowiadała prawdzie. Ale na tablicy ma nie być: "tow. Geremek" (czy choćby "b. tow."). W końcu był funkcjonariuszem PZPR (a nie szeregowym członkiem) przez osiemnaście lat! (1950-1968). To jedna trzecia jego dorosłego życia, czy można zatem pominąć milczeniem takie najbardziej twórcze osiągnięcia?”. Jak przypomina Leszek Żebrowski „tow. Lewertow - Geremek osławił się arcyciekawą i bardzo poufną rozmową z tow. Stanisławem Cioskiem (ministrem tow. W. Jaruzelskiego i ówczesnym członkiem KC PZPR) tuż przed stanem wojennym (1981) na temat NSZZ "Solidarność". Wyraził się jednoznacznie: "dalsza pokojowa koegzystencja pomiędzy „Solidarnością” w obecnej formie a socjalizmem realnym już niemożliwa. Konfrontacja siłowa nieuchronna. Wybory do rad narodowych muszą zostać przesunięte. Aparat „Solidarności” musi zostać zlikwidowany przez państwowe organy władzy. Po siłowej konfrontacji „Solidarność” mogłaby na nowo powstać, ale jako rzeczywisty związek zawodowy bez Matki Boskiej w klapie, bez programu gdańskiego, bez politycznego oblicza i bez ambicji sięgnięcia po władzę. Być może - kontynuował Geremek - tak umiarkowane siły jak Wałęsa mogłyby zostać zachowane. Po konfrontacji nowa władza państwowa mogłaby w innej sytuacji politycznej kontynuować pewne procesy demokratyzacyjne" (źródło: Wojciech Wrzesiński (red.), "Drogi do Niepodległości 1944-1956/1980-1989. Nieznane źródła do dziejów najnowszych Polski", Wrocław 2001, dok. nr 211)”. Zdaniem Leszka Żebrowskiego „tow. Geremek był komunistą "ideowym", nie zaś jednym z bardzo wielu oportunistów. Niewątpliwie był "Jewropejczykiem" w służbie totalitarnej ideologii, najbardziej zbrodniczej w dziejach. Dawał z siebie wszystko i w dodatku tumanił innych, jak choćby Ryszarda Kapuścińskiego. Wystawił mu partyjną rekomendację w stylu (jakby nie bardzo "po polskiemu"), który nie wskazuje zbytnio na jego intelektualne walory, tak powszechnie mu przypisywane”. Według Leszka Żebrowskiego „jeśli pozwolimy do końca zakłamać przestrzeń publiczną takimi bohaterami, to wkrótce tylko oni nam zostaną: Geremek, Kuroń, Michnik, Jaruzelski, Kiszczak... Reszta to przecież "polscy faszyści"”. Komentując opinie Leszka Żebrowskiego na temat Geremka warto przypomnieć biogram opisywanej postaci autorstwa Mirosławy Łątkowskiej i Adama Borowskiego z portalu „Encyklopedia Solidarności”. Jak można przeczytać w „Encyklopedii Solidarności” „Bronisław Geremek, ur. 6 III 1932 w Warszawie, zm. 13 VII 2008 w pobliżu miejscowości Lubień (zginął w wypadku samochodowym). Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, Instytut Historyczny (1954), 1956-1958 studiów podyplomowych w École Practique des Hautes Études w Paryżu, w 1960 doktorat, w 1972 habilitacja, od 1989 prof”. Bronisłąw Geremek „w 1940 z rodzicami i bratem w warszawskim getcie, z którego w 1942 uciekli. 1948-1950 w ZMP, 1950-1968 w PZPR, II sekretarz POP na UW, wystąpił w proteście przeciw agresji wojsk Układu Warszawskiego na Czechosłowację. 1955-1985 pracownik naukowy Instytutu Historii PAN w Warszawie. 1962-1965 wykładowca Sorbony i dyr. Ośrodka Kultury Polskiej tamże. 1968-1971 uczestnik (m.in. z Włodzimierzem Brusem, Tadeuszem Kowalikiem, Krzysztofem Pomianem) nieformalnego seminarium społeczno-ekonomicznego. 6 XII 1975 współautor (z Marią Dziewicką, Krystyną Kersten, Tadeuszem Kowalikiem, Edwardem Lipińskim, Janem Strzeleckim i Krzysztofem Wolickim) Listu 7, wyrażającego potrzebę reformy ustrojowej do delegatów na VII Zjazd PZPR i I sekretarza KC PZPR Edwarda Gierka. W 1977 współautor (m.in. z Karolem Modzelewskim i J. Strzeleckim) listu do władz w obronie aresztowanych w V 1977 członków i współpracowników KOR. 22 I 1978 sygnatariusz deklaracji założycielskiej TKN, wykładowca, członek Rady Programowej”. Bronisław Geremek to też od „20 VIII 1980 sygnatariusz Apelu 64 intelektualistów popierającego postulaty strajkujących stoczniowców, od 22 VIII 1980 obecny w Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od 24 VIII 1980 członek Komisji Ekspertów MKS, doradca MKZ Gdańsk, KKP, nast. KK; od 6 I 1981 przewodniczący Rady Programowo-Konsultacyjnej Ośrodka Prac Społeczno-Zawodowych przy KKP; uczestnik I KZD, przewodniczący Komisji Programowej, współautor programu politycznego „S” pt. „Samorządna Rzeczpospolita””. W czasie stanu wojennego od „13 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia w Warszawie-Białołęce, następnie w Jaworzu i Darłówku, zwolniony w XII 1982. 10 II 1983 współautor (m.in. z Tadeuszem Mazowieckim i Lechem Wałęsą) listu do Sejmu PRL z żądaniem uwolnienia aresztowanych członków KK. 17 V 1983 aresztowany pod zarzutem organizowania nielegalnych zebrań, w VII 1983 zwolniony na mocy amnestii. Od 1983 doradca TKK „S” i L. Wałęsy. W 1985 współautor opracowania Raport: Polska 5 lat po Sierpniu (Wers, 1985). 10 X 1986 sygnatariusz apelu do władz USA o zniesienie sankcji gospodarczych wobec PRL. Od 1987 doradca KKW. Publicysta w pismach podziemnych, m.in. w „Krytyce”, „21”, „Przeglądzie Politycznym””. W czasie transformacji ustrojowej Bronisław Geremek w latach „1988-1990 członek KO przy Przewodniczącym „S” Lechu Wałęsie. W 1989 uczestnik obrad plenarnych Okrągłego Stołu oraz zespołu ds. reform politycznych. 1989-2001 poseł RP z listy KO „S”, 1989-1990 przewodniczący OKP, 1989-1991 przewodniczący sejmowej Komisji Konstytucyjnej, 1989-1997 Komisji Spraw Zagranicznych, 2000-2001 Komisji Prawa Europejskiego. 1990-2004 w ROAD, UD, UW, 2000-2001 przewodniczący Rady Politycznej UW, 2005-2008 w PD. 1997-2000 minister spraw zagranicznych w rządzie Jerzego Buzka. 2004-2008 poseł do Parlamentu Europejskiego z listy UW”. Jan Bodakowski 

Źródło: prawy.pl

Sonda

Wczytywanie sondy...

Polecane

Wczytywanie komentarzy...
Przejdź na stronę główną