Bitwa pod Wiedniem: Przybyliśmy, zobaczyliśmy, Bóg zwyciężył!

0
0
0
/

Jedna z przełomowych bitew w dziejach świata stoczona została 12 września 1683 r. między wojskami polsko-austriacko-niemieckimi, pod dowództwem króla Jana III Sobieskiego, a armią Imperium Osmańskiego pod wodzą wezyra Kara Mustafy. Zakończyła się ona przegraną Turcji, która od tego momentu przestała stanowić zagrożenie dla chrześcijańskiej Europy. Imperium osmańskie od chwili swojego powstania opierało się na podbojach, na przestrzeni wieków kolejne państwa były najeżdżane i podbijane przez sułtanat turecki. W połowie XIV wieku Turcy podjęli planowy podbój Europy południowo-wschodniej - terenów bałkańskich oraz księstw naddunajskich. W 1682 r., w należącej do imperium Habsburgów części Węgier, wybuchło powstanie antyhabsburskie. Pomimo że powstanie szybko upadło, Turcy zdołali zgromadzić sporą armię, przygotowując się do nowej wielkiej wyprawy wojennej. Zagrożony najazdem cesarz Leopold I Habsburg zwrócił się do Polski z propozycją zawarcia przymierza przeciw Turcji. Ostatecznie traktat zawarto 1 kwietnia 1683 r., a jego gwarantem został papież Innocenty XI. W marcu 1683 r. armia turecka wyruszyła do Belgradu pod wodzą sułtana Mehmeda IV, wodzem wyprawy został wielki wezyr Kara Mustafa. Stąd wielka armia przemieściła się na Węgry, gdzie na wielkiej radzie wojennej wyznaczono cel, którym został Wiedeń. 10 lipca 1683 r. pod jego murami stanęło blisko 140 tys. ludzi, była to największa armia, jaką Turcy zmobilizowali w XVII wieku. Siły austriackie z księciem Karolem Lotaryńskim na czele liczyły wówczas 32 tys. żołnierzy. Dowodzący obroną stolicy hrabia Ernst Rüdiger von Starhemberg miał do dyspozycji 11 tys. żołnierzy. Załoga broniła się przez cały lipiec i sierpień. Po dwóch miesiącach oblężenia liczebność obrońców spadła do niespełna 5 tys. żołnierzy. 16 lipca do Polski przybył posłaniec cesarski z prośbą o odsiecz. 18 lipca król Jan III Sobieski ruszył z całym dworem do Krakowa, po drodze wstępując na Jasną Górę. Siły polskie wystawione do walki liczyły ok. 27 tys. wojsk koronnych, w tym 25 chorągwi husarii. Maszerując przez Śląsk, Czechy i Morawy Sobieski spotkał się 3 września ze sprzymierzonymi Austriakami i Niemcami i przejął dowodzenie nad całością wojsk, których liczba wyniosła łącznie blisko 70 tys. Wojska zostały skoncentrowane na prawym brzegu Dunaju, gdzie armia została podzielona tak, by zaatakować kilka przyczółków wroga naraz. Wojska austriacko-niemieckie otrzymały rozkaz nacierania na Turków poprzez pagórkowaty teren wzdłuż prawego brzegu Dunaju. Całość wojsk polskich Sobieski poprowadził okrężną drogą przez bezdroża Lasu Wiedeńskiego. Bitwa rozpoczęła się rankiem 12 września. Pierwszy atak przeprowadził Zygmunt Zbierzchowski, dowódca jednej z chorągwi husarskiej. O godzinie 18 Sobieski dał znak do rozpoczęcia generalnego szturmu. Do szarży ruszyła husaria hetmanów Stanisława Jabłonowskiego, Mikołaja Sieniawskiego, a także pułki dowodzone bezpośrednio przez króla, szarżowała również kawaleria austriacka i niemiecka. Wojska tureckie zostały zmuszone do odwrotu, a wezyr wraz ze świtą rzucił się do ucieczki. Król Sobieski w liście adresowanym do papieża Innocentego XI pisał: „Venimus, vidimus et Deus vicit” (Przybyliśmy, zobaczyliśmy i Bóg zwyciężył). Straty Turków w bitwie wyniosły do 20 tysięcy zabitych i 5 tysięcy rannych, podczas gdy sprzymierzeni stracili 1500 zabitych i około 2500 rannych. Klęska spowodowała, że Osmanowie przeszli do defensywy i od tej pory przestali stanowić zagrożenie dla chrześcijańskiej części Europy. Wiktoria Wiedeńska uważana jest za jedną z dwudziestu przełomowych bitew w dziejach świata. Na zdjęciu: obraz Jana Matejki „Jan III Sobieski wysyła wiadomość o zwycięstwie papieżowi Innocentemu XI”

Źródło: prawy.pl

Sonda

Wczytywanie sondy...

Polecane

Wczytywanie komentarzy...
Przejdź na stronę główną