Działacz endecki i publicysta, w 1922 r. został pierwszym prezesem Młodzieży Wszechpolskiej. W czasie II wojny światowej na emigracji, zgłosił się do formowanych we Francji Polskich Sił Zbrojnych. Zmarł 16 października 1948 r. w Londynie. Jan Rembieliński urodził się 11 czerwca 1897 r. w Warszawie. Uczęszczał do tutejszego Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego. W listopadzie 1918 r. brał udział w walkach z Ukraińcami o Lwów. Podczas studiów prawniczych na Uniwersytecie Warszawskim związał się ze środowiskiem endecji. Należał do Ligi Narodowej, a w 1919 r. był współzałożycielem Narodowego Zjednoczenia Młodzieży Akademickiej oraz autorem jej deklaracji ideowej. Po przekształceniu NZMA w Młodzież Wszechpolską w 1922 r. był twórcą jej deklaracji ideowej i pierwszym prezesem. Ponownie został wybrany w 1923 r. Działał także w skupiającym organizacje studenckie Związku Narodowym Polskiej Młodzieży Akademickiej. Jesienią 1925 r. objął stanowisko redaktora politycznego „Myśli Narodowej”, należał do najwybitniejszych jej publicystów. Jego publicystyka dotyczyła przede wszystkim sytuacji wewnętrznej w Polsce oraz we własnym obozie. Zajmował się też kulturą i krytyką literacką. Należał do najbliższych współpracowników Romana Dmowskiego w środowisku młodych działaczy. Na początku 1927 r. wraz z Tadeuszem Bieleckim i Zdzisławem Stahlem stanął na czele Ruchu Młodych Obozu Wielkiej Polski, pełniąc kolejno funkcje członka Wydziału Wykonawczego, przewodniczącego Komitetu Głównego oraz kierownika Wydziału Prasowego. Należał do Stronnictwa Narodowego, zasiadał w prezydium jego Rady Naczelnej, a od 1930 r. w Zarządzie Głównym Znalazł się także w ścisłym kierownictwie tajnej Straży Narodowej. Po serii rozłamów w ruchu narodowym mających miejsce w połowie lat 30., opuścił Stronnictwo Narodowe i podjął współpracę z obozem sanacyjnym. W 1936 r. był współzałożycielem czasopisma „Podbipięta”, które miało charakter społeczno-polityczny i podejmowało próbę syntezy ideologii SN z piłsudczyzną. Współpracował też z „Małym Dziennikiem” o. Maksymiliana Kolbego. W latach 1938–1939 zasiadał w Senacie RP. Latem 1939 r. wyjechał do Ameryki Południowej. Po wybuchu II wojny światowej zgłosił się do formowanych we Francji Polskich Sił Zbrojnych. Był oficerem oświatowym w ośrodku szkoleniowym w Coëtquidan. Po klęsce Francji w czerwcu 1940 r. trafił do Wielkiej Brytanii. W 1941 r. został odkomenderowany do ministerstwa informacji i dokumentacji. Pisywał do pism emigracyjnych, m.in. „Myśli Polskiej” i „Polski Walczącej”. To drugie było oficjalnym organem Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie. Był autorem broszur poświęconych polskim poetom. Zmagał się z powtarzającymi się udarami mózgu, zmarł 16 października 1948 r. w szpitalu w Londynie. Spoczął na cmentarzu Kensal Green. Źródło: ipsb.nina.gov.pl