Publicysta, krytyk literacki, w latach 30. XX w. senator RP z ramienia Stronnictwa Narodowego. Był redaktorem czołowych czasopism przedwojennej Polski związanych z endecją, m.in. „Gazety Warszawskiej” i „Myśli Narodowej”. Zmarł 25 października 1948 r. w Wiśle.

Zygmunt Wasilewski urodził się 29 kwietnia 1865 r. we wsi Siekierno na Kielecczyźnie. W 1884 r. ukończył gimnazjum w Kielcach, następnie studiował prawo na uniwersytetach w Warszawie, Kijowie i Sankt Petersburgu. Po ukończeniu studiów w 1889 r. rozpoczął karierę adwokacką, którą wkrótce porzucił na rzecz dziennikarstwa. Od początku był związany z powstającym ruchem narodowym – w 1887 r. został członkiem „Zetu”, a później Ligi Narodowej. W latach 1892–1894 był bibliotekarzem w Muzeum Polskim w szwajcarskim Rapperswilu. Po powrocie do Warszawy w 1894 r. został wydawcą i redaktorem naczelnym tygodnika „Głos”, a w 1900 r. - sekretarzem redakcji największego dziennika w Królestwie Pol­skim, „Kuriera Warszawskiego”. W 1902 r. przeniósł się do Lwowa, gdzie na 13 lat objął redakcję naczelną „Słowa Polskiego”. Miało to ścisły związek z przyjęciem pisma przez endecję. Wszedł też w skład pierwszego zarządu Związku Dzienni­karzy Polskich. Redagował „Słowo” w taki sposób, żeby było czytane i zrozumiałe dla przez wszystkich. W związku z tym działalność pisma rozłożył na dwa fronty – polityczny i kulturalny. W swojej prasie miał najlepszą literaturę, krytykę naukową i artystyczną, współpracował z profesorami uniwersytetu z zakresu humanistyki i ekonomii. Gazeta pisała też o wychowaniu fizycznym i prowadziła stałą rubrykę sportu. W 1915 r. wyjechał wraz z rodziną do Kijowa. Wezwany przez Dmowskiego przeniósł się do Petersburga, gdzie do końca 1917 r. redagował tygodnik społeczno-polityczny „Sprawa Polska”. Po powrocie do Kijowa w 1918 r. został redaktorem dziennika „Przegląd Polski”. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości powrócił do Warszawy. W listopadzie 1918 r. został redaktorem naczelnym wznowionej jako organ prasowy endecji „Gazety Warszawskiej”, a w 1925 r. „Myśli Narodowej”, czasopisma poświęconego kulturze i twórczości polskiej, z którym był związany do momentu wybuchu II wojny światowej. Jako publicysta zajmował się zagadnieniami politycznymi i kulturowymi, podejmował też kwestie regionalizmu i tzw. patriotyzmu lokalnego. Bez względu na podejmowaną tematykę wszystkich analiz dokonywał z punktu widzenia ideologii narodowej. Był nie tylko cenionym publicystą, lecz także uznanym krytykiem literackim. Za swe studia zakresu literatury w 1935 r. otrzymał nagrodę Akademii Umiejętności, zaś w 1938 r. nagrodą za całokształt twórczości uhonorowała go redakcja „Prosto z Mostu”. W latach 1930–1935 zasiadał w Senacie RP z ramienia Stronnictwa Narodowego. W związku z pogarsza­niem się wzroku od połowy lat 30. pracował przy pomocy lektora. Okupację spędził w Warszawie. Po upadku powstania warszawskiego opuścił miasto wraz z ludnością cywilną. Początkowo mieszkał w Krakowie, a od maja 1946 r. w Wiśle. Zmarł 25 października 1948 r., został pochowany na miejscowym cmentarzu parafialnym. Jego symboliczny grób znajduje się na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.