Prawnik, polityk chadecki, działacz narodowy i samorządowy, bliski współpracownik Wojciecha Korfantego. Po wybuchu III powstania śląskiego był szefem administracji cywilnej w Polskim Komisariacie Plebiscytowym. W czasie okupacji odmówił podpisania volkslisty, Niemcy zabrali mu cały majątek. Paweł Kempka urodził się 4 czerwca 1886 r. w Brynowie, obecnej dzielnicy Katowic, jako syn górnika. Dorastał w rodzinie o śląskich tradycjach. Ukończył gimnazjum w Katowicach, następnie studiował prawo na uniwersytecie we Wrocławiu. Po odbyciu aplikacji był zastępcą adwokata w Gnieźnie. Od listopada 1919 r. sprawował urząd burmistrza komisarycznego tego miasta. W marcu 1920 r. powrócił do Katowic. Pracował w Polskim Komisariacie Plebiscytowym w Bytomiu na stanowisku szefa Wydziału Administracyjnego. Współpracował z Wojciechem Korfantym i wstąpił do Chrześcijańskiej Demokracji. W czasie III powstania śląskiego pełnił funkcję szefa administracji cywilnej w Polskim Komisariacie Plebiscytowym. Wchodził w skład komisji samorządowej, której zadaniem było opracowanie ustroju prawnego Autonomii Śląskiej. Zajmował się między innymi kwestiami podatkowymi i administracyjnymi. W 1922 r. przeniósł się do Pszczyny, gdzie pracował jako adwokat. We wrześniu tego roku został wybrany na posła do Sejmu Śląskiego. W 1930 r. wybrano go na drugą kadencję. Funkcję posła pełnił do marca 1935 r., czyli do końca trwania trzeciej kadencji Sejmu Śląskiego. Podczas pełnienia mandatu dążył do unifikacji prawa na Śląsku z ogólnopolskim. Równocześnie prowadził działalność samorządową w Tarnowskich Górach. Do 1931 r. był przewodniczącym rady miejskiej. W tym samym roku przeprowadził się do Królewskiej Huty (dziś Chorzów), gdzie pracował jako adwokat i notariusz. Politycznie był przeciwnikiem Piłsudskiego i długoletniego wojewody śląskiego, Michała Grażyńskiego. Kiedy władzę w Polsce przejęła sanacja, był szykanowany, nie mógł dalej pracować jako notariusz. Po wybuchu II wojny światowej nie podpisał volkslisty. Podczas rozmowy z niemieckim oficerem stanowczo zadeklarował, że jego ojczyzną jest Polska. Za odmowę został pozbawiony całego majątku. Po wyzwoleniu Chorzowa pracował jako radca miejski. Założył miejskie koło Stronnictwa Demokratycznego, był też jego pierwszym prezesem. W sierpniu 1945 r. otworzył na nowo kancelarię notarialną. W 1951 r. został wyznaczony notariuszem w Państwowym Biurze Notarialnym w Chorzowie. Zmarł 29 października 1972 r., spoczął na cmentarzu parafii św. Jadwigi w Chorzowie. Na jego pogrzeb przyszło wielu Chorzowian, w tym powstańcy śląscy ze sztandarami. Paweł Kempka został w 1923 r. odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, a w PRL-u - Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Nosił tylko ten pierwszy, jako wręczony mu „za starej Polski”. Źródło: W. Marcoń, „Paweł Kempka – szkic do portretu”, Tarnowskie Góry, 2011