28 lutego 2014 r. w Pałacu Belwederskim w Warszawie odbyła się uroczystość ogłoszenia nazwisk dwunastu zidentyfikowanych ofiar terroru komunistycznego ekshumowanych z kwatery „Ł” Cmentarza Wojskowego na warszawskich Powązkach. Wśród zidentyfikowanych ofiar znalazł się ppłk Aleksander Kita, fałszywie oskarżony o udział w tzw. spisku w wojsku. Aleksander Kita urodził się 12 grudnia 1912 r. w Annopolu na Lubelszczyźnie. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Kocku kształcił się w Państwowym Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w Łukowie, a następnie w Państwowym Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Lublinie, gdzie w 1932 r. otrzymał świadectwo dojrzałości. Naukę kontynuował w podchorążówkach w Różanie i Ostrowi Mazowieckiej, po czym jako podporucznik służby stałej otrzymał przydział do 45. Pułku Strzelców Kresowych 13. Dywizji Piechoty w Równem na Wołyniu. Dowodził plutonem, a następnie kompanią ckm w 1. batalionie pułku. Podczas kampanii wrześniowej wraz z macierzystym batalionem w składzie Armii „Prusy” brał udział w walkach z niemieckimi oddziałami pancernymi pod Tomaszowem Lubelskim, odznaczył się w lasach spalskich i w boju o przeprawę na Wiśle pod Ryczywołem. Podczas marszu swojej dywizji w odsieczy oblężonej Warszawie dostał się do niewoli niemieckiej. Wojnę spędził w oflagu XVIII a w Lienz w Austrii, a następnie na Pomorzu w oflagu II c Woldenberg. Po wyzwoleniu w lutym 1945 r. udał się do Warszawy, a następnie do Serocka, gdzie mieszkali jego rodzice. W kwietniu 1945 r. został inspektorem oświaty dorosłych w powiecie Szubin. W maju 1945 r. powrócił do służby wojskowej. Po ukończeniu kursu szefów sztabów pułków w Rembertowie służył w 39 pp. w Kamieniu Pomorskim jako pomocnik szefa sztabu pułku, a od kwietnia 1946 r. na stanowisku szefa sztabu. W kwietniu 1947 r. uczestniczył w Akcji „Wisła”. Z początkiem września 1947 r. przeniesiono go do Sztabu Generalnego WP na stanowisko pomocnika szefa Wydziału Operacyjnego. W 1951 r. został wyznaczony na przewodniczącego podkomisji do spraw wytyczenia granicy polsko-sowieckiej, po czym skierowano go do Oficerskiej Szkoły Samochodowej w Pile, gdzie pełnił funkcję wykładowcy, następnie dyrektora. 23 maja 1952 r. został zatrzymany przez funkcjonariuszy Informacji Wojskowej pod fałszywym zarzutem udziału w tzw. spisku w wojsku i przewieziony do Warszawy. Przeszedł długotrwałe bestialskie śledztwo, mające na celu przyznanie się do sfingowanych zarzutów zdrady ojczyzny i szpiegostwa na rzecz obcego wywiadu, w trakcie którego grożono mu represjami wobec rodziny. 8 sierpnia 1952 r. Najwyższy Sąd Wojskowy pod przewodnictwem ppłk. Juliusza Krupskiego skazał Aleksandra Kitę oraz trzech innych współoskarżonych ze Sztabu Generalnego na karę śmierci. Skargę rewizyjną skazanego została odrzucona, z prawa łaski nie skorzystał także prezydent Bolesław Bierut. Ppłk Aleksander Kita został stracony 3 grudnia 1952 r. w więzieniu przy ul. Rakowieckiej w Warszawie. W 1956 r. Naczelna Prokuratura Wojskowa uchyliła wyrok sprzed 4 lat. W latach 90. nastąpiła całkowita rehabilitacja. Dokładne miejsce pochówku długo pozostawało nieznane. Szczątki ppłk. Aleksandra Kity odnaleziono wiosną 2013 r. na kwaterze „Ł” Cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie w ramach poszukiwań prowadzonych przez IPN. Źródło: IPN