Piątek, (J 6,1-15) Jezus udał się za Jezioro Galilejskie, czyli Tyberiadzkie. Szedł za Nim wielki tłum, bo widziano znaki, jakie czynił dla tych, którzy chorowali. Jezus wszedł na wzgórze i usiadł tam ze swoimi uczniami. A zbliżało się święto żydowskie, Pascha. Kiedy więc Jezus podniósł oczy i ujrzał, że liczne tłumy schodzą do Niego, rzekł do Filipa: Skąd kupimy chleba, aby oni się posilili? A mówił to wystawiając go na próbę. Wiedział bowiem, co miał czynić. Odpowiedział Mu Filip: Za dwieście denarów nie wystarczy chleba, aby każdy z nich mógł choć trochę otrzymać. Jeden z uczniów Jego, Andrzej, brat Szymona Piotra, rzekł do Niego: Jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby, lecz cóż to jest dla tak wielu? Jezus zatem rzekł: Każcie ludziom usiąść! A w miejscu tym było wiele trawy. Usiedli więc mężczyźni, a liczba ich dochodziła do pięciu tysięcy. Jezus więc wziął chleby i odmówiwszy dziękczynienie, rozdał siedzącym; podobnie uczynił z rybami, rozdając tyle, ile kto chciał. A gdy się nasycili, rzekł do uczniów: Zbierzcie pozostałe ułomki, aby nic nie zginęło. Zebrali więc, i ułomkami z pięciu chlebów jęczmiennych, które zostały po spożywających, napełnili dwanaście koszów. A kiedy ci ludzie spostrzegli, jaki cud uczynił Jezus, mówili: Ten prawdziwie jest prorokiem, który miał przyjść na świat. Gdy więc Jezus poznał, że mieli przyjść i porwać Go, aby Go obwołać królem, sam usunął się znów na górę. Pytanie do Filipa, jest oczywiście bardzo konkretnym pytaniem do Ciebie i do mnie, a brzmi ono tak: „Skąd weźmiesz to, co masz dawać?” I tak kolejno w pytaniach szczegółowych brzmi ono jeszcze tak na przykład: Skąd weźmiesz miłość, którą chcesz dawać żonie przez całe i naprawdę całe swoje życie? Skąd weźmiesz cierpliwość do swoich dzieci na każdy dzień przez całe życie, a potem siłę dla wnucząt? Skąd weźmiesz mądrość, aby dawać ludziom swoją pracę, wysiłek i trudy swego powołania? Skąd weźmiesz wierność dla męża, który Cię nie szanuje i zdradza? Skąd weźmiesz przebaczenie dla rodziców, którzy Cię porzucili? Skąd weźmiesz życie, którego sam koniecznie potrzebujesz?... Itd. My musimy wiedzieć skąd mamy brać to, co chcemy dawać, po prostu pragnąc kochać. Gdy o tym myślimy, zaczynamy kalkulować po naszemu. Zaczynamy liczyć, czy nam się jakaś relacja opłaca. Czy np. damy radę czemuś podołać. Od razu powiedzmy wyraźnie: Nie damy rady! Ale mamy jednak dać z siebie coś, bo ktoś z naszego otoczenia po prostu czegoś potrzebuje właśnie od nas. To może być chociażby uwaga, wsparcie, modlitwa, czy rzeczy ziemskie. Wreszcie okazuje się, że mamy szczątkowo, naprawdę niewiele tego, co właśnie powinniśmy komuś dać. A jednak znajduje się to coś, jest tego mało, ale mamy to w naszej niewinności. To ten chłopiec z chlebami i rybami. Chciał nakarmić ludzi, choć nie miał szans ich nakarmić jakkolwiek. To jednak przyniósł to, co miał. Uczymy się dziecięcego zaufania i z tych szczątkowych rzeczy, które mamy, na przykład ze śladowych pokładów cierpliwości, zaczynamy prawdziwie dawać cierpliwość swoim najbliższym. Potem okazuje się, że stajemy się cierpliwi wystarczająco, a nawet jeszcze bardziej! Kiedy tak się dzieje? Kiedy wszystko zawierzamy Chrystusowi. On wie co robić! On buduje na naszych zalążkach dobra wielkie dzieła. To są na przykład te wszystkie wspaniałe matki i ojcowie, którzy wychowują ciężko chore i niepełnosprawne dzieci. To są te żony, których mężowie na przykład zdradzają, a one mają siłę wybaczać. To mogą być dzieci, które mimo okropnych zranień otrzymanych od swoich rodziców, biorą ich bez wahania pod opiekę, gdy wymagają tego okoliczności… itd. Przecież my wszyscy nie mamy na to sił! Nigdy nie mieliśmy! a jednak wiele z tych sytuacji ma wielokrotnie miejsce w naszym życiu. I będzie się tak działo zawsze, gdy prawdziwie zawierzymy Chrystusowi nie tylko to, co mamy, ale przede wszystko to, czego nam brakuje. To Jezus Chrystus przekracza nas samych w nas samych! I jeszcze pozostanie wiele więcej, niż bylibyśmy sobie to wyobrazić!