Od czasow szkolnych działał w organizacjach patriotycznych, później służył Ojczyźnie walcząc w powstaniu wielkopolskim oraz jako polityk narodowej demokracji. W czasie II wojny światowej przebywał we Francji i Anglii, gdzie organizował opiekę medyczną dla żołnierzy. Zmarł 29 maja 1950 r. Czesław Meissner urodził się 9 września 1879 r. w rodzinie z tradycjami patriotycznymi. Jego ojciec, Wojciech, brał udział w powstaniu styczniowym. W 1899 r. uzyskał świadectwo maturalne w Gimnazjum św. Marii Magdaleny. W tym czasie był członkiem Towarzystwa Tomasza Zana. Naukę kontynuował na studiach w Greifswaldzie i Monachium, tam też w 1905 r. uzyskał stopień doktora. Następnie osiadł w Poznaniu, gdzie rozpoczął prywatną praktykę lekarską. Równocześnie zaangażował się w działalność polityczną znajdując się w szeregach Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego,  a od 1907 r. Ligi Narodowej. Działał społecznie, zasiadał w Radzie Głównej Towarzystwa Czytelni Ludowych, wspomagał wielkopolskie Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”. W 1914 r. został powołany jako lekarz do armii niemieckiej, służył w niej aż do zakończenia I wojny światowej. W latach 1916–1918 należał do Tajnego Międzypartyjnego Komitetu Obywatelskiego, współpracował też z Centralną Agencją Polską w Lozannie, promującą sprawy polskie w zachodniej Europie. W październiku 1918 r. wszedł w skład Wydziału Wojskowego Centralnego Komitetu Obywatelskiego w Poznaniu. Podczas zebrania Naczelnej Rady Ludowej, organizacji politycznej zaboru pruskiego z siedzibą w Poznaniu, został wybrany jej prezesem. Po wybuchu powstania wielkopolskiego organizował polską administrację oraz dbał o zaopatrzenie oddziałów powstańczych. Po jego zakończeniu brał udział w rokowaniach polsko-niemieckich w Berlinie. W 1919 r. w wyborach uzupełniających do Sejmu Ustawodawczego uzyskał mandat poselski z ramienia Związku Ludowo-Narodowego. W latach 1920-1925 był wiceprezesem i członkiem Zarządu Wojewódzkiego ZL-N, a później jego prezesem. W latach 1928-1939 pełnił funkcję prezesa Zarządu Okręgowego Stronnictwa Narodowego w Poznaniu, od 1935 r. zasiadał w jego Komitecie Głównym. Był też członkiem Wielkiej Rady Obozu Wielkiej Polski oraz prezesem Legionu Wielkopolskiego. W latach 1930–1935 zasiadał w senacie z listy SN. W 1939 r. został powołany do wojska jako lekarz w stopniu majora, jego zadaniem była organizacja szpitali zapasowych. Następnie wraz z przemieszczającymi się wojskami trafił na Węgry, gdzie pracował w tamtejszych szpitalach. Z początkiem 1940 r. przedostał się do Paryża, gdzie został mianowany pełnomocnikiem Ministerstwa Spraw Wojskowych ds. PCK. Po zajęciu Francji przez Niemców wyjechał do Wielkiej Brytanii, by tam organizować szpitale i przychodnie lekarskie dla rodzin wojskowych. W dalszym ciągu działał we władzach Stronnictwa Narodowego na uchodźstwie. Do Polski wrócił w lipcu 1946 r., podejmując prace w poznańskim szpitalu im. Pawłowa. Zmarł 29 maja 1950 r. w wieku 71 lat. Pochowany został na Cmentarzu Parafialnym św. Jana Vianneya w Poznaniu. fot. NAC