Stanisław Karolkiewicz przyszedł na świat 21 sierpnia 1918 r. w Tworkowicach na Podlasiu. Uczęszczał do szkoły powszechnej i gimnazjum w Drohiczynie. Działał w harcerstwie. Latem 1939 wstąpił do Ochotniczych Hufców Obrony w Mikołowie.

We wrześniu 1939 r. walczył na Śląsku, a po agresji sowieckiej – w partyzantce na Czerwonym Bagnie na Ziemi Białostockiej. W kwietniu 1940 r. został aresztowany przez NKWD i oskarżony o działalność kontrrewolucyjną. Trafił do więzienia w Białymstoku, a następnie Brześciu nad Bugiem.

Wolność odzyskał w czerwcu 1941 r. po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej. Do września 1943 r. działał na terenie obwodu Bielsk Podlaski w Okręgu Białostockim AK, współorganizując placówkę w rodzinnym Ciechanowcu, dowodząc niebawem drużyną dywersyjną obwodu, a następnie plutonem, który sam uzbroił i wyszkolił.

W latach 1943-1944 na Podlasiu i w Nowogródzkiem, posługując się pseudonimem „Szczęsny”, dowodził Uderzeniowym Batalionem Kadrowym tajnej Konfederacji Narodu. Uczestniczył w wielu akcjach zbrojnych na terenie Prus Wschodnich i Litwy Kowieńskiej.

W odwecie za pacyfikację wsi Krasowo Cząstki pod Piszem dowodził akcją, podczas której jego oddział opanował i rozbroił posterunek niemieckiej policji i żandarmerii. Otrzymał za to awans do stopnia podporucznika i Krzyż Walecznych.

We wrześniu 1943 r. oddział „Szczęsnego” został przeniesiony na teren Nowogródzkiego Okręgu AK. Po scaleniu Konfederacji Narodu z AK stał się on jedną z kompanii uderzeniowych III Batalionu Kadrowego 77 pp. AK. W lipcu 1944 r. uczestniczył w akcji „Ostra Brama”. Latem tego roku „Szczęsny” otrzymał awans na porucznika, Order Virtuti Militari V klasy i Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami.

Po zajęciu Wileńszczyzny i Nowogródczyzny przez sowietów w sierpniu 1944 r. powrócił na Podlasie, gdzie działał w strukturach AK na terenie Obwodu Bielsk Podlaski. Z początkiem 1945 r. został uwięziony przez UB i osadzony w Zamku w Lublinie.

Zwolniony z więzienia w czerwcu, zaangażował się w konspirację w strukturach Zrzeszenia WiN jako kierownik komórki kontrwywiadowczej w Warszawie. Po kolejnym aresztowaniu w lutym 1946 r. został skazany na karę 13 lat więzienia i osadzony w więzieniu we Wronkach. W 1955 r. wyszedł na wolność.

Od 1985 r. kierował Fundacją Ochrony Zabytków, zajmującą się przywracaniem śladów polskiej kultury na Kresach Wschodnich oraz budową cmentarzy wojennych żołnierzy AK. W 1989 r. był współzałożycielem Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, a w latach 1995-2005 jego prezesem.

Jego staraniem została zakończona w 1999 r. budowa pomnika Podziemnego Państwa Polskiego i Armii Krajowej, który został odsłonięty i poświęcony przez Jana Pawła II. Od 2001 r. przewodniczył Federacji Stowarzyszeń Weteranów Walk o Niepodległość Rzeczypospolitej Polskiej.

W 2001 r. został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2006 r. prezydent Lech Kaczyński mianował go na stopień generała brygady.

Stanisław Karolkiewicz zmarł 22 stycznia 2009 r. w Warszawie. Został pochowany, z wojskowymi honorami, na cmentarzu na Starych Powązkach.