Fotki z kotką

Nie znasz człeku dnia ni godziny, jeżeli czai się w pobliżu jakiś komórkowiec dzierżący aparacik z funkcją robienia zdjęć. Nawet gdy sobie nie życzysz – i tak aparatczyk ów może cię „zdjąć” choćby przy pluciu na chodnik, okładaniu ślubnej czy, o zgrozo! strofowaniu własnych dzieci, co może stać się faktem z przedłużoną konsekwencją. Prawną takoż, kiedy masz, w tym przypadku nieszczęście, mieszkać w „cywilizowanym” państwie Unii lub np. Norwegii, gdzie matczyna przestroga połączona ze srogą miną: - Jasiu, nie sikaj na pana! - może skutkować odebraniem rodzicom „dręczonego” przez nich malca i oddaniem na wychów pierwszej lepszej rodzinie zastępczej.  

      Gorzej gdy szał cykania dopada ludzi na stołkach władzy, różnych posłów, europosłów, radnych, nie mówiąc o prezydentach miast lub samych wielkich: ministrach i premierach. A to może kiepsko się skończyć. Przykład? Rok 1989. W Polsce przemiany, do drzwi pukają pierwsze od dziesięcioleci wolne wybory. I zaczęło się! Gdzie nie spojrzysz wiszą fotki chętnych do parlamentu, upozowanych obok Wałęsy. Kto nie miał z nim zdjęcia, ten gapa i kiep. „Fotolechy” zalewały kraj od morza do Tatr. Potem wdała się w ten biznes Historia z jej teczkoczujnym IPN. I co? I nic. Pretendenci do wysokich stołków, jakby nauczka poszła w przysłowiowy las, nadal ochoczo ustawiają się do fotek z ważnymi osobami, aby pokazać, że mają taaakie plecy.

      Po drodze był jeszcze kwiecień 2010, gdy jakiś chyży w nogach i sprytny fotopstryk strzelił fotkę z posmoleńskiego spotkania Tuska z Putinem. Tak, tę na której Tusk unosi kciuki, co już zwyczajowo odczytywane jest jako gest wygranej, zaś władca Rosji reaguje na to dziwną, nieco ironiczną miną. O czym wówczas rozmawiali? O, to wielka tajemnica…

      Ale wróćmy do – jak to mówią – naszych baranów. W ostatnich miesiącach sypnęło lawiną fotek. Tym razem do politycznego szlachectwa za pomocą zdjęć z „bohaterem” kandydowali sami znani opozycji, z europosłami na czele. Obiektem fotograficznego pożądania stała się pewna kotka. Ładne milutkie stworzonko o urodzie niewinnej panienki, w której jasnych oczach przegląda się wolność, demokracja oraz inne wiekopomne zjawiska i zjawy. Ba, nie tylko nasi dostąpili zaszczytu stania obok kotki. Dopadł jej także jeden z największych miłośników naszego kraju, słuszny bat na nieposłuszne polskie plecy, Timmermans. Nie zaniechał okazji i chwiejnonogi pan Junkers oraz grono podległych mu osobników.

      Na starcie zjawili się też ci najbardziej zajęci trąbieniem o dziejących się u nas bezeceństwach. Oto sławna europosłanka Thun. Oto mistrz nie wiadomo czego Boni. Oto liczna gromadka ich kumpli po fachu. Jest i zarządca partii opozycyjnej, sam Schetyna oraz stadko partyjnych kamratów. Wszyscy mają fotki z kotką.

       Kto jest ową istotą tak pożądaną we wspólnych fotografiach? Ależ tak! To ona. Wygnana z Polski przez pisorską wredotę princessa Kozłowska, przybyła z głębin kraju na wschodzie, by z wiernym mężem o nazwisku Kramek wzmacniać filar swej fundacji Otwarty Dialog przez namawianie Polaków do antyrządowego Majdanu. A potem nastąpiło wielkie bum! Służby specjalne wpadły na trop ich głębokich uczuć do oligarchów łaszczących się do Kremla. Powiedziano więc kotce „won!” – i zamknięto przed nosem granice, co wzbudziło entuzjastyczny opór wymienionych wyżej oficjeli brukselskich i opozycyjnych. Mimo unijnych przepisów kotkę ściągnięto do Brukseli, serwując jej tam liczne hołdy.  

     Aż tu nagle wredni - tym razem Brytole - odkryli, że słodka kotka może być paskudną agenturą lub jeszcze czymś gorszym, co wieje ze wschodu. Wykryli i zaczęli o tym pisać. Jak możliwe, by taki ktoś szlajał się po europejskich salonach! To śmierdzi czymś paskudnym - zawarczeli.

      Sprawa się rypła. Czułe zdjęcia z kotką jednak pozostały. Są świadectwem. Czego? A, to już sobie niech każdy dopowie sam.