Inaczej nie sposób określić najnowszej powieści Jacka Komudy, w której stara się on „odbrązowić” tego polskiego bohatera, czyniąc z niego postać iście karykaturalną, niewolną od patologii alkoholizmu i seksoholizmu oraz niezrównoważoną umysłowo i emocjonalnie. Najgorsze w tym wszystkim jest to, iż książka została napisana naprawdę ciekawym, barwnym, chociaż niewolnym od wulgaryzmów językiem, natomiast sama postać majora Hubala - odmalowana w sposób niezwykle barwny, co sprawia, że kłamstwa na jego temat Czytelnik przełyka gładko i zapewne wiele czasu zajmie historykom prostowanie rzeczywistości. Komuda robi z Hubala wariata, który gania za fryzjerem z odbezpieczonym VIS-em tylko dlatego, że tamten zaciął go przy goleniu. Hubal Komudy to kobieciarz i narcyz, nonszalancko i bezmyślnie narażający życie swoich ludzi. Prymitywny i nieodpowiedzialny. Będąc oficerem Wojska Polskiego, w stanie wojny nosi przy sobie nienaładowaną broń. Popełnia szkolne błędy przy organizowaniu akcji i nie szanuje życia ani swoich ludzi, ani mieszkańców wsi, do których jego żołnierze udają się po zaopatrzenie i schronienie. Nie jest to biografia Henryka Dobrzańskiego, ale literacka fantazja, ocierająca się momentami o szkalowanie tego polskiego bohatera. Zresztą znaleźć w niej można jeden element fantastyczny, a mianowicie tajemniczego konia, który towarzyszy Polakom przez całe ich burzliwe dzieje i trafia w ręce „Hubala”. Dowódca dosiada go do czasu, kiedy nie dostaje od jednej ze swoich kochanek konia wyścigowego, prezentującego się zdecydowanie lepiej niż pokryty bliznami licznych bitew siwek - Bohatyr. To – jak wynika z fabuły – staje się przyczyną zguby majora, gdyż jak głosi legenda ten, kto dosiada Bohatyra, nie może umrzeć. „Hubal” to powieść wciągająca i napisana w niezmiernie interesujący sposób. Jej autor niewątpliwie ma talent literacki. Szkoda jedynie, że używa go do oczerniania polskich bohaterów zamiast wynoszenia ich na piedestały, w sposób, w jaki by na to zasługiwali.