W pierwszych dniach powstania warszawskiego był jednym z głównych organizatorów walk na Starym Mieście. Od września 1944 r. dowodził swoim batalionem podczas starć z Niemcami w Śródmieściu. Zajęte przez niego linie obronne nigdy nie zostały zdobyte przez nieprzyjaciela. Lucjan Giżyński urodził się 20 maja 1909 r. w Śródborzu na Mazowszu. Ukończył gimnazjum w Warszawie, w 1930 r. otrzymał świadectwo dojrzałości. Później uczęszczał do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi-Komorowie. Po otrzymaniu stopnia oficerskiego w sierpniu 1933 r. dowodził plutonem, a następnie kompanią 35. pułku piechoty w Brześciu nad Bugiem. W kwietniu 1937 r. został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza, w którym objął stanowisko dowódcy kompanii w Batalionie „Ludwikowo”, gdzie służył do wybuchu wojny. Podczas kampanii wrześniowej dowodził kompanią w 96. pułku piechoty 38. Dywizji Piechoty Rezerwowej Armii „Karpaty”. Walczył m.in. w obronie Lwowa, po jego kapitulacji przedostał się do Warszawy. Rozpoczął działalność podziemną w organizacji Komenda Obrońców Polski, a później w Ruchu „Miecz i Pług”. Jednocześnie wykładał w konspiracyjnej Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty. Wiosną 1943 r. objął dowództwo batalionu im. Stefana Czarnieckiego, który w kwietniu 1944 r. wszedł w skład Zgrupowania AK „Łukasiński” jako batalion „Gozdawa”. Na jego czele walczył w powstaniu warszawskim. W pierwszych dniach sierpnia był jednym z głównych organizatorów walk na Starym Mieście. Po ewakuacji ze Starego Miasta do Śródmieścia-Północ jego batalion wobec ogromnych strat został przeformowany w kompanię. Zajęte przez niego linie obronne nigdy nie zostały zdobyte przez nieprzyjaciela. Za udział w walkach został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari oraz Krzyżem Walecznych. Po upadku powstania przebywał w obozach jenieckich w Lamsdorf i Murnau, z którego został uwolniony w kwietniu 1945 r. przez wojska amerykańskie. Służył w 13 Batalionie Strzelców podporządkowanym 5 Wileńskiej Brygady Piechoty II Korpusu Polskiego. Ciężko chory, leczył się w szpitalu polskim w Kantarze w Egipcie, a od lutego 1946 r. w British General Hospital w Jerozolimie. Zmarł 5 lipca 1946 r., został pochowany na cmentarzu wojskowym w Ramleh. Po sprowadzeniu do Polski jego prochy złożono na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, w kwaterze żołnierzy batalionu „Gozdawa”. W 2013 r. kpt. Lucjan Giżyński został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari. Źródło i fot.: 1944.pl