Sekretarz generalny „Caritasu”, dziekan dekanatu lwóweckiego, po wybuchu II wojny światowej aresztowany przez Niemców przebywał w poznańskim Forcie VII oraz obozach zagłady Dachau i Mauthausen-Gusen, gdzie 8 sierpnia 1940 r. został zamęczony przez obozowych oprawców.

Włodzimierz Laskowski urodził się 30 stycznia 1886 r. w Rogoźnie w Wielkopolsce. Studiował w Seminarium Duchownym w Poznaniu, w 1914 r. przyjął święcenia kapłańskie.

Początkowo był wikariuszem w Modrzu, a następnie, od stycznia 1915 r., w Ostrowie Wielkopolskim i od lipca 1916 r. w parafii św. Marcina w Poznaniu.

Z początkiem stycznia 1917 r. objął funkcję sekretarza generalnego „Caritasu”. Pod koniec 1923 r. został dyrektorem gospodarczym w seminarium duchownym w Poznaniu. W 1927 r. objął stanowisko proboszcza w Lwówku, a w 1930 r. został dziekanem dekanatu lwóweckiego.

Po wybuchu II wojny światowej, w marcu 1940 r. został aresztowany przez gestapo i trafił do Fortu VII w Poznaniu, gdzie był torturowany. Po tygodniu wywieziono go do obozu koncentracyjnego w Dachau. Stamtąd na początku sierpnia 1940 r. trafił do KL Mauthausen-Gusen w Austrii.

8 sierpnia po rannym apelu lwówecki proboszcz rozpoczął pracę polegającą na noszeniu kamieni z kamieniołomu. Na pytanie obozowych dozorców czy jest księdzem, odpowiedział twierdząco. Został wówczas zaciągnięty do pobliskiej szopy, gdzie oprawcy kopali i skakali po nim.

Gdy stracił przytomność, został odniesiony przez współwięźniów do obozowego szpitala. Tam został pobity po raz kolejny, tym razem drewnianą pałką. Skatowany kapłan zmarł jeszcze tego samego dnia.

Po śmierci ks. Laskowskiego sława jego męczeństwa rozeszła się po całym obozie. Wśród kapłanów współwięźniów panowała opinia, że oto umarł święty.

W 1999 r. papież Jan Paweł II beatyfikował go w grupie 108 męczenników II wojny światowej.

Paweł Brojek
źródło: wtg-gniazdo.org