24 października 1952 r. w więzieniu mokotowskim w Warszawie rozstrzelano Adama Mireckiego, komendanta Narodowej Organizacji Wojskowej w Lublinie i Lwowie, po wojnie emisariusza emigracyjnego Stronnictwa Narodowego. Adam Mirecki urodził się 9 stycznia 1909 r. w Ulanowie na Podkarpaciu. Był jednym z ośmiorga dzieci Pauliny i Dominika Mireckich. Uczył się w gimnazjum w Nisku, a następnie w prywatnym gimnazjum w Borszczowie. Po zdaniu matury w 1931 r. rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, które porzucił po niespełna roku. Działał w Młodzieży Wszechpolskiej, wstąpił też do Stronnictwa Narodowego. W latach 1932-1933 r. odbył kurs podchorążych piechoty przy 17. Pułku Piechoty w Rzeszowie. Od 1934 r. do wybuchu wojny pracował jako sekretarz gminy Stany w powiecie Nisko. W ostatnich miesiącach 1938 r. uczestniczył w akcji zajmowania Zaolzia. Podczas kampanii wrześniowej dowodził plutonem, a następnie kompanią w 3 pp. 2 Dywizji Piechoty Legionów. Trafił do niewoli niemieckiej, z której zbiegł i powrócił w rodzinne strony. Ponownie aresztowany w listopadzie 1939 r., w styczniu 1940 r. znalazł się w transporcie do obozu koncentracyjnego, z którego udało mu się uciec. W lutym 1940 r. przyjechał do Warszawy, gdzie trafił do konspiracyjnego podziemia. Wszedł w skład komendy Okręgu Rzeszowskiego Narodowej Organizacji Wojskowej, jednocześnie objął stanowisko komendanta powiatowego NOW w Kolbuszowej. W listopadzie 1940 r. został ponownie aresztowany i osadzony w więzieniu w twierdzy Przemyśl, skąd zbiegł pod koniec grudnia. W połowie 1941 r. został komendantem Okręgu Lubelskiego NOW. Zagrożony kolejnym aresztowaniem, w listopadzie 1942 r. opuścił Lublin i wyjechał do Warszawy. Po krótkiej pracy w Komendzie Głównej NOW, w czerwcu 1943 r. objął stanowisko komendanta Okręgu Lwowskiego NOW. W grudniu 1943 r. gestapo po raz kolejny aresztowało Mireckiego, gdy wracał z odprawy komendantów w Warszawie. Przetrzymywany w kilku więzieniach oraz w obozach koncentracyjnych, w kwietniu 1945 r. doczekał uwolnienia przez wojska angielskie w niemieckim obozie Bergen-Belsen. W listopadzie 1945 r. powrócił do Polski i natychmiast zaangażował się w działalność konspiracyjną. Miesiąc później, zagrożony aresztowaniem przez UB, zmuszony był opuścić kraj razem z kilkunastoma działaczami narodowymi i poprzez Czechosłowację przybył do zachodnich Niemiec. Do Polski powrócił w maju 1946 r. jako emisariusz Stronnictwa Narodowego. Jego zadaniem było zorganizowanie drogi przerzutowej dla kurierów SN przez Czechy do Polski. W połowie lipca 1946 r. został aresztowany przez UB i wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie z maja 1947 r. skazany na karę 6 lat więzienia, złagodzoną w wyniku amnestii do 3 lat. Karę odsiadywał we Wronkach, skąd został zwolniony w lipcu 1949 r. Po zwolnieniu zamieszkał w Racławicach, a następnie w Warszawie, gdzie pracował jako buchalter. Jednocześnie podjął przerwane studia prawnicze na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Pod koniec listopada 1951 r. został ponownie aresztowany przez bezpiekę pod zarzutem szpiegostwa. Jego zatrzymanie miało związek z tzw. sprawą Bergu, czyli finansowaniem przez zachodnie mocarstwa wywiadu antykomunistycznego w Polsce w zamian za informacje zza „żelaznej kurtyny”. W kwietniu 1952 r. WSR w Warszawie w składzie: ppłk Mieczysław Widaj – przewodniczący, kpt. Jerzy Drohomirecki oraz por. Jan Paramonow – sędziowie, w obecności prokuratora wojskowego mjr. Mieczysława Boguckiego, skazał Adama Mireckiego na karę śmierci. Rozstrzelano go w więzieniu mokotowskim 24 października 1952 r. W 1994 r. Sąd Warszawskiego Okręgu Wojskowego unieważnił wcześniejsze wyroki, stwierdzając, że „przypisane Mireckiemu czyny były związane z działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego”. W 2007 r. prezydent RP Lech Kaczyński odznaczył go pośmiertnie Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Symboliczny grób Adama Mireckiego znajduje się na cmentarzu w Racławicach koło Niska, a także na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie w Kwaterze „Na Łączce”. Źródło: ipn.gov.pl