26 października 1937 r. po długiej chorobie zmarł gen. Józef Dowbor-Muśnicki, twórca I Korpusu Polskiego w Rosji i naczelny dowódca powstania wielkopolskiego w latach 1918-1919. Należał do grona najwybitniejszych przywódców wojskowych w odradzającej się Rzeczpospolitej. Józef Dowbor-Muśnicki urodził się 25 października 1867 r. w Garbowie koło Sandomierza, w rodzinie Romana i Antoniny z Wierzbickich, wywodzącej się ze starego rodu litewskiego Dowborów. Naukę rozpoczął w gimnazjum rosyjskim w Radomiu. Po ukończeniu 4 klas wstąpił do Korpusu Kadetów im. Mikołaja I w Petersburgu, który ukończył jako podoficer. Naukę kontynuował w petersburskiej Konstantynowskiej Szkole Wojskowej. W latach 1899-1902 studiował w rosyjskiej Akademii Sztabu Generalnego, kończąc ją w stopniu majora. W latach 1904-1905 brał udział w kampanii rosyjsko-japońskiej jako oficer I korpusu syberyjskiego. W momencie wybuchu I wojny światowej został awansowany do stopnia pułkownika i objął stanowisko szefa sztabu dywizji piechoty. Brał udział w bitwie przasnyskiej, dowodząc 14. Pułkiem Strzelców Syberyjskich. W sierpniu 1915 r. został przydzielony do sztabu I armii. Walczył na froncie austriackim, biorąc udział w bitwach pod Jarosławiem, Warszawą i Łodzią. W 1917 r. otrzymał awans na generała lejtnanta. Latem tego roku objął dowództwo tworzonego przez siebie I Korpusu Polskiego w Rosji. Według założeń taktycznych korpus miał walczyć na froncie niemieckim, ostatecznie brał udział w walkach w trakcie wojny domowej w Rosji, odnosząc kilka zwycięstw, z których najważniejszym było zdobycie Bobrujska. Gdy na mocy postanowień pokoju brzeskiego bolszewicka Rosja odstąpiła zdobyte przez Polaków miasto Niemcom, gen. Dowbor-Muśnicki został zmuszony do złożenia broni. Po tym wydarzeniu powrócił do Polski i zamieszkał w Staszowie pod Sandomierzem. W dniu 6 stycznia 1919 r. gen. Dowbor-Muśnicki otrzymał wezwanie od Naczelnej Rady Ludowej do objęcia dowództwa nad powstaniem wielkopolskim. Oficjalnie stanowisko dowódcy przejął 16 stycznia. W marcu 1919 r. został awansowany na generała broni. Jako głównodowodzący powstania dokonał reorganizacji oddziałów, wprowadził żelazną dyscyplinę i przeforsował decyzję o poborze poszczególnych roczników. Utworzona w ten sposób regularna Armia Wielkopolska w szczytowym momencie liczyła ok. 100 tysięcy żołnierzy. Po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej gen. Dowbor-Muśnicki oddał się do dyspozycji Piłsudskiego. We wrześniu 1920 r. został przeniesiony do rezerwy, a następnie w stan spoczynku. Zamieszkał w majątku Batorowo koło Poznania, zajmując się gospodarstwem i działając m.in. w Stowarzyszeniu Dowborczyków „Ku chwale Ojczyzny”. Gen. Józef Dowbor-Muśnicki zmarł po długiej chorobie 26 października 1937 r., pochowano go na cmentarzu parafialnym w Lusowie. Przy dolnej części jego nagrobka stoją dwie urny, wypełnione ziemią katyńską i palmirską, gdyż w tych właśnie miejscach zginęły dwie córki generała. Agnieszka Dowbor-Muśnicka działająca w czasie okupacji w Organizacji Wojskowej „Wilki”, w maju 1940 r. została rozstrzelana przez Niemców w Palmirach. Janina Lewandowska, z domu Dowbor-Muśnicka, porucznik pilot, była jedyną kobietą zamordowaną przez Sowietów w Lesie Katyńskim. Źródło: poznan.pl