Medytacje ewangeliczne z dnia 1 stycznia 2018 roku, Łk 2, 16-21. Pasterze pośpiesznie udali się do Betlejem i znaleźli Maryję, Józefa oraz leżące w żłobie Niemowlę. Gdy Je ujrzeli, opowiedzieli, co im zostało objawione o tym Dziecięciu. A wszyscy, którzy to słyszeli, zdumieli się tym, co im pasterze opowiedzieli. Lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu. A pasterze wrócili, wielbiąc i wysławiając Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli, jak im to zostało przedtem powiedziane. Gdy nadszedł dzień ósmy i należało obrzezać Dziecię, nadano Mu imię Jezus, którym Je nazwał anioł, zanim się poczęło w łonie Matki. Prawda o Bożym Dziecięciu została objawiona nie uczonym, ale ludziom prostym, którzy nawet nie potrafili pisać i czytać. Ci zaś przyjęli ją w sposób zupełnie naturalny, z sercem otwartym i wielką wiarą. Prostota przybliża człowieka do Boga, ponieważ chroni od pokus postawienia na piedestale siebie samego i zrobienia z własnej osoby bożka. Nie pozwala zachwycać się własnym rozumem, wyglądem, stanem posiadania, ale sprawia, że człowiek potrafi zachwycić się Bogiem, Jego miłością, doskonałością, troską o każdego człowieka. Prostota w końcu sprawia, że nasza relacja z Bogiem jest szczera, autentyczna i żywa, ponieważ pozwala przyjąć nasze człowieczeństwo takim, jakim ono jest. Pozwala przeżyć życie z zachowaniem właściwej hierarchii wartości i cieszyć się nim mimo trudów i cierpienia. Pozwala nazywać rzeczy po imieniu, widzieć je takimi, jakimi są, w pełnej prawdzie o ich naturze. Może zatem pasterze nie byli wykształceni, ale spoglądali na świat w sposób nienacechowany żadnymi ideologiami, w sposób niespaczony, w ufności Bogu. I zapewne dlatego to właśnie ich Bóg wybrał, aby rozpoznawszy Dziecię, głosili wszystkim wokół Dobrą Nowinę, a oni odpowiedzieli na to powołanie. Nadmierne intelektualizowanie przysłania niekiedy sprawy najważniejsze. Warto, abyśmy zdali sobie z tego sprawę...