Z kapelanów służących podczas powstania warszawskiego śmierć poniósł co trzeci. W grupie tej znalazł się ks. Tadeusz Jachimowski, naczelny kapelan AK, wikariusz generalny i zastępca biskupa polowego Wojska Polskiego, rozstrzelany przez Niemców w zbiorowej egzekucji. Urodził się 12 lutego 1892 r. w Kazimierzy Małej. Ukończył gimnazjum miejskie w Pińczowie, a następnie wstąpił do Seminarium Duchownego w Kielcach. W 1913 r. rozpoczął studia teologiczne w Akademii Duchownej w Petersburgu. Rok później przyjął święcenia kapłańskie. W 1917 r. ukończył studia, po czym został skierowany do służby w Wojsku Polskim na Wschodzie. Był kapelanem w 4 Pułku Strzelców Polskich, a następnie w listopadzie 1917 r. objął obowiązki kapelana 1 Dywizji Strzelców Polskich w I Korpusie Polskim na Wschodzie. Po rozbrojeniu korpusu przez Niemców został prefektem gimnazjum w Miechowie. Od listopada 1918 r. w Wojsku Polskim, początkowo był kapelanem Okręgu Wojskowego w Miechowie, od grudnia dziekanem Dowództwa Okręgu Generalnego Kielce. W latach 1919-1933 był kanclerzem Polowej Kurii Biskupiej. Stracił stanowisko z powodu antysanacyjnego nastawienia. W 1934 r. został wicerektorem kościoła akademickiego Św. Anny w Warszawie i naczelnym kapelanem akademików. Wykładał homiletykę w Wyższym Seminarium Duchownym w Warszawie. Był autorem publikacji historycznych, prac z zakresu duszpasterstwa i filozofii, a także znanego modlitewnika dla żołnierzy „Żołnierz Chrystusowy”. Podczas obrony Warszawy we wrześniu 1939 r. udzielał pomocy duchowej rannym. W październiku aresztowany przez gestapo, do kwietnia 1940 r. był więziony na Pawiaku. Po zwolnieniu został rektorem kościoła Św. Anny. Od 1941 r. działał w konspiracji, był współzałożycielem i następnie prezesem Towarzystwa Patriotycznego nawiązującego do tradycji Frontu Morges. W lutym 1943 r. został Szefem Służby Duszpasterstwa w Oddziale I Komendy Głównej AK i naczelnym kapelanem AK. Od lipca 1943 r. pełnił jednocześnie funkcję Wikariusza Generalnego i zastępcy ks. Józefa Gawliny, Biskupa Polowego Wojska Polskiego. Był też przewodniczącym Komisji Duchowieństwa w Departamencie Wyznań Religijnych Delegatury Rządu RP na Kraj oraz wykładowcą tajnego seminarium duchownego. W 1944 r. wszedł w skład Rady Jedności Narodowej. W chwili wybuchu powstania przebywał w mieszkaniu na ul. Elektoralnej na Woli. Czekając na rozkazy z Komendy Głównej, urządził w nim prowizoryczną kaplicę, gdzie spowiadał i udzielał ostatniego namaszczenia. 7 lub 8 sierpnia został wyprowadzony wraz z mieszkańcami kamienicy i zamordowany przez Niemców z Grupy Bojowej Reinefarth w pobliżu kościoła Św. Wojciecha przy ul. Wolskiej. Symboliczny grób znajduje się na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Źródło: 1944.pl