Choć według nieoficjalnych wyników wyborów wygrali, pierwszy raz od 1999 roku, socjaldemokracji z SDP dobywają 17,7% głosów i 40 z 200 miejsc w parlamencie, to na drugim miejscu z wynikiem 17,5% i z 39 mandatami uplasowali się krytyczni wobec Unii Europejskiej chrześcijańscy nacjonaliści z Partii Prawdziwych Finów PS (Perussuomalaiset). Na trzecim miejscu z wynikiem 17% znalazła się konserwatywno-liberalna Narodowa Koalicja KOK. Czwarte miejsce z wynikiem 13,8% zajęła partia Centrum Finlandii obecnego premiera (który tworzył rząd razem z nacjonalistami, konserwatywnymi liberałami).

W swojej deklaracji ideowej nacjonaliści fińscy nie ukrywaj, że są siłą nacjonalistyczną, patriotyczną, prospołeczną, chrześcijańską, odwołującą się do solidaryzmu społecznego, działającą w interesie całego narodu, a szczególnie w obronie zmarginalizowanych i dyskryminowanych Finów. Celem partii jest wsparcie dla przedsiębiorczości i konkurencyjność fińskiej gospodarki.

Nacjonaliści fińscy są krytyczni wobec Unii Europejskiej, chcą bronić suwerenności narodowej, swoją politykę opierać na fińskiej kulturze i suwerenności. Nacjonaliści fińscy odrzucają ideę podporządkowania Finlandii organizacjom międzynarodowym – takie podporządkowanie dla fińskich nacjonalistów oznacza likwidacje demokracji w Finlandii, wpływu obywateli na los ich państwa. Według fińskich nacjonalistów „porozumienia, które zasadniczo i nieodwracalnie podważają naszą suwerenność, muszą pozostać zerwane. Demokracji nie można zrealizować, jeśli ludzie nie mogą wpływać na swoje sprawy. Wolność jednostek i suwerenność państwa są zatem warunkiem podstawowymi demokracji”.

Zdaniem fińskich nacjonalistów państwo powinno wspierać edukacje, rodziny i przedsiębiorczość jednostek, dążyć do zapewnienia Finom dobrobytu i rozwoju moralnego. Wielką wartością dla fińskich nacjonalistów jest wolność słowa (dziś tłamszona przez lewicową polityczną poprawność dławiącą prawdę i narzucającą tabu na pewne kwestie społeczne), demokracja (systematycznie ograniczana przez lewice), pełna swoboda debaty politycznej, pełne prawo Finów do udziału w debacie publicznej.

W programie fińskich nacjonalistów ważniejsze są realia i fakty, a nie jak u lewicy frazesy. Fińscy nacjonaliści chcą zachować fińską tożsamość kulturową, chcą, by państwo służyło obywatelom (a nie jak dziś bywa, by biurokraci traktowali obywateli jak niewolników).

Ze sprzeciwem fińskich nacjonalistów spotyka się totalitarna socjaldemokratyczna idea państwa opiekuńczego ingerującego w każdą dziedzinę życia. Zdaniem fińskich nacjonalistów w wielu sprawach obywatele powinni sami radzić sobie z wyzwaniami życia, a nie być we wszystkim uzależnionymi od państwa.

Nacjonaliści fińscy nie mają nic przeciwko płaceniu podatków, jeżeli „są one wykorzystywane na rzecz Finów i podstawowe kwestie”, a nie na instalowanie w Finlandii wrogich wobec fińskiej tożsamości imigrantów.

Finlandia odzyskała niepodległość w 1917. Przedtem była przez wiek od 1809 roku pod zaborem rosyjskim, od średniowiecza była pod zaborem szwedzkim. W 1918 roku fińscy patrioci stoczyli wojnę domową z komunistami wspieranymi przez Rosję sowiecką, finom wsparcia udzieliły Niemcy. Od 1939 do 1940 po sowieckim ataku na Finlandię trwała wojna Finów z radzieckim agresorem, pomimo utraty części terenów Finom udało się uratować swój kraj. Od 1941 do 1944 w czasie wojny Niemiec z sowietami, Finlandia odzyskała tereny zajęte przez sowietów. Po zwycięstwie sowietów w II wojny światowej sowiecki zagarnęli część Finlandii, ale kraj zachował swoją niepodległość. Przez dekady ZSRR starał się ingerować w politykę Finlandii. W 1995 Finlandia weszła do UE, a w 2002 przyjęła euro.

Graniczy ze Szwecją, Norwegia i Rosją, ma dostęp do Morza Batyckiego, i jest w Unii Europejskiej. Większość kraju leży w klimacie umiarkowanie chłodnym, część północna w klimacie polarnym. Gospodarka fińska łączy w sobie zachowanie własności prywatnej i wysokie podatki. Populacja kraju liczy 5,5 miliona obywateli. Prawie 71% obywateli to luteranie (tylko 2% co tydzień praktykuje), 27% ateiści. Status kościołów narodowych mają Kościół Ewangelicko-Luterański i Kościół Prawosławny, obywatele płacą na ich rzecz 2% podatek.

Od 2000 roku w systemie politycznym Finlandii ograniczono rolę prezydenta. Dziś prezydent wybierany w wyborach powszechnych mianuje premiera, na wniosek premiera ministrów, sędziów najwyższych sądów, a także hierarchów kościoła ewangelicko-augsburskiego (w Skandynawii kościół jest częścią instytucji państwa). Prezydent jest też zwierzchnikiem sił zbrojnych, ma prawo weta i inicjatywy ustawodawczej, może rozwiązywać parlament.

Przed pięcioma laty armia fińska dysponowała 270 czołgami, 1392 wozami opancerzonymi, 72 działami samobieżnymi, 70 wyrzutniami rakiet, 689 armatami, 19 okrętami, 54 myśliwcami, 11 samolotami transportowymi, 57 samolotami szkolnymi, 21 śmigłowcami, 36.500 żołnierzami, 357.000 rezerwistów.

Jan Bodakowski