Coco Chanel była antysemitką, wspierała nacjonalistów i współpracowała podczas wojny z niemieckim wywiadem

Nawet wchodząc do luksusowych butików, natykamy się na markowe produkty europejskich kreatorów mody, którzy albo szyli mundury dla nazistów, albo z nimi współpracowali — co bulwersuje, ale nie wtedy gdy uświadomimy sobie, że okupacja na zachodzie bardziej podobna była do realiów serialu „Alo Alo", niż do realiów nazistowskich zbrodni na Polakach i Żydach w centralnej i wschodniej Europie.

Jedną z bohaterek, wydanej przez wydawnictwo Fronda, książki „Kobiety wywiadu" autorstwa Przemysława Słowińskiego, jest zmarła w 1971 roku Coco Chanel (Gabrielle Bonheur Chanel). Coco Chanel pochodziła z biednej francuskiej rodziny, w wieku 12 lat trafiła do sierocińca (kiedy zmarła jej matka, a ojciec porzucił dzieci). Zarabiała na życie jako szwaczka i piosenkarka. Dzięki kochankowi stworzyła swój pierwszy sklep z odzieżą. Jednym z jej kochanków był zabójca Rasputina. Jej zasługą dla światowej mody było wyzwolenie kobiet od niewygodnych XIX wiecznych ubrań.

Coco Chanel nie ukrywała swoich nacjonalistycznych i antysemickich poglądów. W latach trzydziestych wspierała wydawanie nacjonalistycznego i antysemickiego pisma „Le Temoin".

Z polskiej perspektywy jest dobre relacje z niemieckim okupantem, mogą bulwersować. Warto jednak pamiętać, że niemiecka okupacja Europy Zachodniej była drastycznie odmienna od nazistowskich zbrodni na Polakach. Na tle polskich doświadczeń z niemiecką okupacją, doświadczenia mieszkańców Europy Zachodniej niebyłe złe (w niektórych okupowanych krajach swobodnie działał nawet krajowy parlament czy siły zbrojne, mieszkańcy tych krajów nie byli poddawani represjom jak Polacy). Coco Chanel w czasie wojny miała romans z szefem niemieckiej siatki wywiadowczej w rejonie Morza Śródziemnego, współpracowała z niemieckim wywiadem od 1940 do 1944 roku, w 1944 wspierała starania Niemców o zawarcie pokoju z aliantami zachodnimi. Za swoje relacje z Niemcami Coco Chanel została skazana przez francuski ruch oporu na karę śmierci – oczywiście wyroku nie wykonano, a po wojnie projektantka kontynuowała swoją karierę.

Kolejną opisana na kartach książki Przemysława Słowińskiego niemiecką konfidentką jest Mathilde Carré, która najpierw współpracowała z polskim wywiadem w okupowanej podczas II wojny światowej Francji, a po czym, gdy jej oficer prowadzący, będący jej kochankiem, związał się z inną agentką, wydała całą siatkę Niemcom. Po wojnie została skazana na śmierć, ułaskawiona, dożyła sędziwego wieku i stała się niezwykle sławna dzięki książkom i filmom na swój temat.

Trzecią bohaterką książki Przemysława Słowińskiego jest niezwykle atrakcyjna rosyjska agentka Anna Chapman w 2010 roku aresztowana przez FBI wraz z innymi rosyjskimi tajnymi agentami w USA, którzy udawali w USA Amerykanów. Anna Chapman wróciła do Rosji w glorii bohaterki dzięki wymianie szpiegów dokonanej z Rosją przez USA i jak inni rosyjscy agenci dostała w nagrodę w Rosji dobrze płatną posadę. Sama stała się gwiazdą mediów rosyjskich.

Anna Chapman w USA współpracowała z rosyjskimi agentami, którzy przyjmowali tożsamości zmarłych Amerykanów — nie zatrudniali się w agencjach rządowych, by nie dać się złapać, docierali do ważnych osób i wspierali logistycznie działania rosyjskiej siatki szpiegowskiej. Anna Chapman dotarła do USA w 2007 roku, wcześniej mieszkała między innymi w Londynie, w USA prowadziła buro handlu nieruchomościami, szpiegowała i nagradzała swoich konfidentów stosunkami seksualnymi.

Wśród godnych potępienia agentek opisanych w książce „Kobiety wywiadu" znalazły się Christine Keeler (brytyjska prostytutka wykorzystywana przez sowietów do działań operacyjnych w Londynie), Karolina Rozalia Tekla Sobańska z domu Rzewuska (agentka carskiej Rosji, która doprowadziła do zamordowania wielu polskich patriotów, siostra autora „Pamiątek Soplicy", siostrzenica targowiczanina, córka masona, szwagierka Honoriusza Balzaka, kochanka Aleksandra Puszkina i Adma Mickiewicza),

Wśród kontrowersyjnych bohaterek książki Przemysława Słowińskiego znalazły się: Helena Mathea Służewska (według autora książki możliwie, że niesłusznie oskarżana o kolaboracje z Niemcami), Elsbeth Schragmüller (niemiecka agentka podczas I wojny światowej), Mata Hari, właściwie Margaretha Geertruida McLeod, z domu Zelle (córka Holendra i Indonezyjki z holenderskiej kolonii Jawy, prostytutka, tancerka egzotyczna, twierdząca, że jest córką hinduskiego bramina, który nauczył ją rytualnego tańca ku czci Siwy, w czasie pierwszej wojny światowej współpracownica niemieckiego i francuskiego wywiadu, zabita przez Francuzów).

Wśród opisanych na łamach wydanej przez wydawnictwo Fronda bohaterskich agentek znalazły się też: Izabela Horodecka (zajmowała się w AK wsparciem logistycznym dla likwidacji agentów gestapo), Noor-un-Nisa Inayat Khan (hinduska księżniczka, córka Amerykanki i hinduskiego guru sufizmu, znajomych Rasputina i Mahatmy Gandhiego, w czasie wojny brytyjska agentka, możliwe, że specjalnie wystawiona w czasie swojej misji we Francji Niemcom podczas II wojny światowej, by odwrócić uwagę od innych agentów, rozstrzelana przez Niemców), kurierka AK Zofia (z domu Konieczka, po pierwszym mężu Rapp, po drugim Kochańska, po trzecim Ścibor-Rylska, jej mąż Zbigniew Ścibor-Rylski był konfidentem UB a w III RP prezesem Zarządu Głównego Związku Powstańców Warszawskich), Krystyna Skarbek (córka polskiego hrabiego i Żydówki, brytyjska agentka, współpracownica polskiej tajnej organizacji konspiracyjnej Muszkieterowie, istnieje legenda, że poznała Iana Fleminga i że autor powieści o Jamesie Bondzie wzorował na niej postać Vesper Lynd bohaterkę swojej powieści Casino Royale), Violette Reine Elizabeth Szabo z domu Bushell (brytyjska agentka złapana przez Niemców, torturowana, zgwałcona i zamordowana), Benita Ursula Wilhelmine Kathi Florin von Falkenhayn (agentka polskiego wywiadu zamordowana przez nazistów w 1935 roku), Elżbieta Zawadzka (jedyna kobieta wśród 316 cichociemnych, represjonowana przez komunistów po II wojnie światowej).

Jan Bodakowski