Tęczowa menażeria. Niemieccy homoseksualiści, pedofile i sadyści spod znaku swastyki

Najbardziej znanymi homoseksualistami i biseksualistami wśród nazistowskich liderów mieli być: biseksualista Baldur Benedikt von Schirach przywódca Hitlerjugend, homoseksualista generalny gubernator okupowanych ziem polskich Hans Michael Frank, biseksualista adiutant Hitlera Wilhelm Brückner, homoseksualista minister gospodarki III Rzeszy Walther Emanuel Funk, transwestyta, ale nie gej marszałek Rzeszy Hermann Göring, homoseksualny pedofil szef niemieckiej propagandy Joseph Goebbels, homoseksualista zakochany w Hitlerze Albert Speer, kochanek Hitlera Rudolf Hess, homoseksualista szef SS Heinrich Himmler, homoseksualista Reinhard Tristan Eugen Heydrich (mający przy okazji Żydów wśród przodków), homoseksualista komendant KL Auschwitz Rudolf Franz Ferdinand Höß.

Homoseksualistą i koprofilem był też Adolf Hitler – Hitler w aktach wiedeńskiej policji figurował jako pedał, miał też być homoseksualną prostytutką. Magnus Hirschfeld szef Instytutu Seksuologicznego, którego pacjentem był Ernst Röhm, twierdził, że Hitler był submisywnym gejem, użyczającym swojego odbytu innym homoseksualistom. Hitler miał też świadczyć analne usługi jednemu z wnuków Wagnera.

Twórcami SA (Die Sturmabteilungen der NSDAP, Oddziałów Szturmowych NSDAP) byli pederaści uznający, że homoseksualizm jest podstawą życia społecznego Gerhard Roßbach (jeden z wielu pederastów stojących na czele Freikorpsów, sadysta, morderca, gej) i jego kochanek pederasta pedofil Ernst Röhm (wraz z Hitlerem członek socjalistycznej organizacji terrorystycznej „Żelazna Pięść”, założyciel pro homoseksualnego Związku na rzecz Praw Gejów kontynuującego tradycje homoseksualnej Wspólnoty Swoich). Młodzieżówka SA dowodził pedał morderca Edmund Heines.

Pierwsze spotkania SA odbywały się w monachijskim barze dla homoseksualistów Bratwurstglöckl. W 2,5 milionowej SA we władzach znajdowali się gównie homoseksualiści, było to zresztą zgodne z nieformalna polityką dopuszczania do awansów w ruchu nazistowskim tylko gejów. Po przejęciu władzy, w związku z ostentacyjnym homoseksualizmem szefostwa SA, Hitler, by ratować wizerunek nazistów wśród Niemców był zmuszony wymordować ostentacyjnie homoseksualne szefostwo SA – stało się to podczas Nocy Długich Noży (Nacht der langen Messer) w nocy z 29 na 30 czerwca 1934.

Przed dojściem nazistów do władzy, w Republice Weimarskiej wielu liderów narodowych socjalistów w wyniku swojego homoseksualizmu zostało za swoje przestępstwa skierowanych na przymusowe leczenie do Instytutu Seksuologicznego, dzięki temu Instytut dysponował materiałami kompromitującymi na pedałów nazistów. Instytut dysponował aktami 40.000 osób i na ich podstawie ustalił, że 90% liderów nazistów miało zaburzenia seksualne (materiały kompromitujące na nazistów Hirschfeld użyczał do publikacji prasie socjaldemokratycznej, która chętnie z tego korzystała). Po przejęciu władzy NSDAP zajęła Instytut i spaliła jego archiwum, by chronić swoich homoseksualnych liderów.

Założyciele Instytutu Seksuologicznego Magnus Hirschfeld był wpływowym żydowskim homoseksualistą, założycielem pierwszej organizacji walczącej o prawa gejów Komitetu Naukowo Humanistycznego. Celem organizacji była legalizacja homoseksualizmu oraz zwalczanie sadomasochizmu i pedofilii. Konflikt nazistów ze środowiskiem Hirschfelda był konfliktem między jednym środowiskiem homoseksualistów a drugim środowiskiem homoseksualistów.

Po I wojnie światowej niemieccy pederaści byli podzieleni na dwa środowiska. Jedno, które zdominowało narodowych socjalistów, ceniło męską siłę, sadomasochizm, przemoc, pedofilie i neopoganizm (naziści homoseksualiści uznawali neopoganizm za bliski, bo przedchrześcijańscy germanie akceptowali homoseksualizm, a chrystianizacja zmniejszyła akceptacje homoseksualizmu). Drugie zniewieściałe odrzucało pedofilie i traktowane było przez tych pierwszych z pogardą. Pederaści, o ile nie byli zniewieściali mogli robić karierę w ruchu narodowo socjalistycznym, i równocześnie naziści prześladowali zniewieściałych gejów. Nazizm otwarty był też na lesbijki – lesbijka i redaktorka lesbijskiego czasopisma „Freundin” Elsbeth Killmer była działaczką NS-Frauenschaft.

By zniszczyć dowody na homoseksualizm liderów narodowych socjalistów, naziści po przejęciu władzy, w maju 1933 zajęli Instytut Seksuologiczny i spalili jego archiwa. Podobnie represje wobec środowiska homoseksualistów miały ukryć związki tego środowiska z nazistami.

Homoseksualisty Hirschfelda i jego Instytut nienawidził pedofil i homoseksualista Adolf Brand, Adolf Brand od 1896 roku wydawca pierwszego gejowskiego czasopisma „Der Eigene”. Czasopismo to ilustrowane zdjęciami nagich młodych chłopców „było czasopismem nie tylko homoseksualnym, ale także rasistowskim, nacjonalistycznym i antysemickim”. „Der Eigene” wychodziło w latach 1919-1933 i miało 150.000 subskrybentów.

Adolf Brand był też założycielem homoseksualnej organizacji Wspólnota Swoich (Gemeinschaft der Eigenen). Celem tej homoseksualnej organizacji było odrodzenie tożsamości hellenistycznej (czyli pedofilskiej). Środowisko to czerpało z ideologi niemieckiego Żyda Benedicta Friedlandera, który uznawał pedofilie za najwyższy stopień seksualizmu, a heteroseksualizm za najniższy, a pedofilów za nad ludzi. Celem dla tego ideologa było odrzucenie chrześcijaństwa i stworzenie z Niemiec państwa helleńsko urańskiego. Wspólnota Swoich zwalczała Hirschfelda, bo ten chciał zalegalizować homoseksualizm dopiero od 16 roku życia, a celem organizacja była legalizacja pedofilii. Organizacja uznawała też, że najlepszymi pedagogami są pedofile pederaści, oraz gardziła heteroseksualizmem. Kontynuatorem Gemeinschaft der Eigenen był nazistowski Związek na rzecz Praw Człowieka Kurta Hildebrandta.

Homoseksualny mit hellenizmu i Urani odwoływał się do prekursora ruchu gejowskiego Karla Ulrichsa, który twierdził, że homoseksualizm to trzecia płeć, walczył z dyskryminacją homoseksualizmu, odwoływał się do Uranii (boginki z pism Platona, patronki homoseksualizmu), oraz krytykował pedofilie i sadomasochizm.

Innym z homoseksualnych źródeł narodowego socjalizmu był Wandervogel, homoseksualny skauting dla mężczyzn i chłopców. W ruchu tym witano się ''heil'', miano „führera”, propagowano powrót do natury, odrzucenie burżuazji, etos homoseksualnej wspólnoty. W całej Europie w podobne ruchu zaangażowanych było 60.000 osób. Lider ruchu Hans Blüher uznawał pedofilię homoseksualną za podstawę cywilizacji, uważał, że silni pedofile są najlepszymi nauczycielami, odrzucał Żydów, by byli homofobami, odczuwał pogardę dla kobiet. Homoseksualny Wandervogel stał się inspiracją dla narodowego socjalizmu, fundamentem dla Hitlerjugend — gdzie też szerzył się pedofilski homoseksualizm, a opiekunami byli homoseksualiści z SA. Częścią Hitlerjugend obowiązkowo zrzeszającą chłopców w wieku od 10 do 14 lat był Deutsches Jungvolk.

Więcej o związkach homoseksualnej pedofilii i nazizmu można przeczytać, w wydanej nakładem wydawnictwa Wektory, książce „Różowa swastyka. Homoseksualizm w partii nazistowskiej” autorstwa Scotta Livelya i Kevina Abramsa.

Jan Bodakowski