20. rocznica śmierci płk. Włodzimierza Białoszewicza ps. „Wiktor”

Włodzimierz Białoszewicz urodził się 16 czerwca 1902 r. w Brodzicy koło Hrubieszowa na Lubelszczyźnie, w rodzinie nauczycielskiej. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Brześciu nad Bugiem uczęszczał do gimnazjów w Białej Podlaskiej i Chełmie Lubelskim.

W 1914 r. został wysiedlony z rodziną do miasta Starodub w guberni czernichowskiej na Ukrainie. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, w grudniu 1918 r., powrócił do kraju i zamieszkał w Brześciu.

W 1924 r. został powołany do służby w Wojsku Polskim, z którym związał swoją dalszą karierę zawodową. Służył w 25. pułku ułanów w Prużanie, w 1931 r. ukończył Szkołę Podchorążych dla Podoficerów Zawodowych w Bydgoszczy.

W latach 30. służył w jednostkach w Bydgoszczy i Ciechanowie, a następnie w Korpusie Ochrony Pogranicza na Podolu i Wołyniu, gdzie dowodził szwadronem. W marcu 1939 r. został przeniesiony nad granicę zachodnią w okolice miejscowości Rusiec Łódzki.

Od czerwca 1939 r. wraz z 1. pułkiem kawalerii KOP „Rokitno” stacjonował w Wieluniu, gdzie zastał go wybuch wojny. 12 września dowodził atakiem pod Górą Kalwarią. Dwukrotnie ranny w czasie kampanii, trafił do szpitala, z którego uciekł w październiku 1939 r.

W listopadzie na rozkaz płk. Stefana Roweckiego „Grota” wyjechał do okupowanego przez Sowietów Lwowa. W kwietniu 1940 r. objął dowództwo Okręgu nr II Lwów-Zachód. Od stycznia 1942 r. pełnił funkcję komendanta Dzielnicy Wschodniej Inspektoratu Lwów-miasto.

Od kwietnia 1944 r. organizował terenowe oddziały leśne odtwarzanego 14 pułku ułanów AK. W czasie akcji „Burza” dowodził tym pułkiem w składzie 5 Dywizji Piechoty AK. Zagrożony aresztowaniem przez NKWD, na początku września 1944 r. przeszedł za San i objął dowództwo batalionu „D” w Oddziałach Leśnych „Warta” pod Jarosławiem.

Po rozwiązaniu oddziałów w lipcu 1945 r. wyjechał na Dolny Śląsk. Osiadł w Cieplicach pod Jelenią Górą, gdzie pracował jako rewident oddziału rachunku i kontroli w Powiatowym Urzędzie Ziemskim. Jednocześnie pod nazwiskiem Woźniak działał konspiracyjnie w jeleniogórskim Okręgu WiN (Eksterytorialny Okręg Lwowski WiN).

Do stycznia 1946 r. był jego kierownikiem organizacyjnym, a następnie referentem informacji. W swoim mieszkaniu prowadził odprawy dla kierowników rejonowych WiN. Odbierał raporty i korespondencję z rejonów i zorganizował sieć kolportażową pisma „Wolność”.

W czerwcu 1946 r. został wraz z żoną Jadwigą, łączniczką WiN, aresztowany przez UB i przewieziony do Wydziału Śledczego WUBP we Wrocławiu. Sądzony pod nazwiskiem Woźniak w pokazowej rozprawie zarządu okręgu, wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego z dnia 7 stycznia 1947 r. został skazany na karę 9 lat więzienia.

Wyrok odsiadywał kolejno we Wrocławiu, Wronkach i Potulicach. Na wolność wyszedł w czerwcu 1954 r., po umorzeniu części kary. Powrócił do Jeleniej Góry, skąd następnie przeniósł się do Wrocławia i tu zamieszkał na stałe. Dalej był inwigilowany przez bezpiekę.

W 1991 r. skazujący go wyrok został unieważniony. W 1994 r. został awansowany do stopnia pułkownika w stanie spoczynku.

Zmarł 21 sierpnia 1999 r., w wieku 97 lat. Został pochowany w kwaterze kombatanckiej na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu.