Emilia Główczyńska urodziła się 8 maja 1888 r. w Świerszczowie na Polesiu Lubelskim. Po ukończeniu czterech klas szkoły powszechnej wyjechała do Częstochowy, gdzie podjęła pracę w fabryce jako szwaczka. Tam poznała zakonnice ze Zgromadzenia Małych Sióstr Niepokalanego Serca Maryi, zwane honoratkami.

Do zgromadzenia wstąpiła w styczniu 1912 r. w Częstochowie. Dwa lata później została przyjęta do nowicjatu w Nowym Mieście nad Pilicą. Tam otrzymała imię zakonne: Maria Hilaria od Imienia Jezus. Po wybuchu I wojny światowej wraz z nowicjatem wyruszyła na wschód, najpierw do łotewskiego Dyneburga, a następnie do Wilna, gdzie pracowała w kuchni dla biednych.

W 1918 r. powróciła do Polski. Podjęła pracę pielęgniarki w szpitalu zakaźnym w Częstochowie, później służyła w infirmerii zakonnej domu generalnego przy ul. Klasztornej. Wyjeżdżała też do innych miejscowości, m.in. do Piasków koło Czeladzi i Lublina, by opiekować się chorymi siostrami w tamtejszych domach zgromadzenia. W 1924 r. złożyła śluby wieczyste.

W 1932 r. powróciła do Nowego Miasta nad Pilicą i pracowała w infirmerii jako pielęgniarka. Rok później przeniesiono ją do Warszawy na ul. Piwną, gdzie zajmowała się sprawami administracyjnymi domu i internatu dla dziewcząt, prowadzonego przez siostry zakonne. Opiekowała się również chorymi.

W stolicy zastał ją wybuch II wojny światowej. Zginęła podczas bombardowania 17 września 1939 r., ratując Najświętszy Sakrament w kaplicy. Pochowano ją prawdopodobnie w jednej ze zbiorowych mogił.

Siostra Hilaria Główczyńska jest jedną z 122 Sług Bożych, wobec których trwa proces beatyfikacyjny drugiej grupy męczenników z okresu II wojny światowej.