Według Wikipedii Andrzej Paczkowski urodził się w 1938 w Krasnymstawie. „W 1960 ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego (jego promotorem był Henryk Jabłoński). W 1966 obronił doktorat, habilitował się w 1975. Do 1974 był zatrudniony w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk. W latach 1975–1980 pracował w Bibliotece Narodowej, a w latach 1980–1990 w Instytucie Historii PAN. Początkowo jego zainteresowania naukowe były związane z historią prasy polskiej. W latach 80. był wydawcą wielu materiałów źródłowych związanych z działalnością „Solidarności" w latach 1980–1981, a w 1986 wydał zasadniczo niedostępne wówczas dokumenty KC PZPR w zbiorze Gomułka i inni. Dokumenty z archiwum KC 1948–1982".

 

Andrzej Paczkowski „od września 1980 był członkiem NSZZ „Solidarność". Był ekspertem Ośrodka Prac Społeczno-Zawodowych przy Krajowej Komisji Porozumiewawczej związku. Jesienią 1981 uczestniczył w formułowaniu programu Klubów Rzeczypospolitej Samorządnej „Wolność-Sprawiedliwość-Niepodległość". Prowadził wykłady i publikował w prasie związkowej artykuły dotyczące najnowszej historii Polski. Po ogłoszeniu stanu wojennego pisał w drugoobiegowym „Tygodniku Wojennym", współpracował z „Tygodnikiem Mazowsze". Był członkiem Społecznego Komitetu Nauki opiniującym wnioski o pomoc finansową dla wydawnictw podziemnych i o stypendia w zakresie nauk humanistycznych. W 1983 był jednym z założycieli Archiwum Solidarności, w ramach którego do 1989 wydano 24 tomy relacji i dokumentów".

W III Rzeczpospolitej Andrzej Paczkowski „w 1990 rozpoczął pracę w Instytucie Studiów Politycznych PAN, gdzie następnie został kierownikiem Zakładu Historii Najnowszej. W 1991 otrzymał tytuł naukowy profesora. Był stypendystą m.in. Instytutu Nauk o Człowieku w Wiedniu (1996), Woodrow Wilson International Center for Scholars w Waszyngtonie (2000–2001), Norweskiego Instytutu Noblowskiego (2002). Wszedł w skład zespołów redakcyjnych „Totalitarian Movements and Political Religions" (Frank Cass Publishers), „Cold War History" (Frank Cass Publishers), „Journal of Cold War Studies" (MIT Press). Został także wykładowcą w Collegium Civitas. Jest autorem wielu monografii poświęconych najnowszej historii Polski, w tym aparatowi represji PRL i przygotowaniom oraz przebiegowi stanu wojennego, a także wydawcą źródeł do najnowszej historii Polski. Napisał poświęcony Polsce rozdział Czarnej księgi komunizmu (wyd. 1997, wyd. polskie 1999). W latach 90. był ekspertem komisji sejmowych badających kwestię legalności stanu wojennego i postawienia osób za niego odpowiedzialnych przed Trybunałem Stanu. W 1999 z rekomendacji parlamentarzystów Unii Wolności został powołany w skład Kolegium Instytutu Pamięci Narodowej I kadencji. W 2007 Sejm wybrał go na tę funkcję na II kadencję, był wówczas kandydatem posłów Platformy Obywatelskiej. W 2011 został wybrany do nowo powołanej Rady IPN, a następnie powołany na jej przewodniczącego; organ ten został jednak zniesiony nowelizacją ustawy o IPN w 2016. W 2002 zasiadł w Radzie Konsultacyjnej Centrum Monitoringu Wolności Prasy Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich".

Jest autorem takich prac jak:

Zakopane i okolice, Warszawa 1968.

Prasa polityczna ruchu ludowego 1918–1939, Warszawa 1970.

Prasa drugiej Rzeczypospolitej 1918–1939, Warszawa 1971.

Czwarta władza. Prasa dawniej i dziś, tom 265 serii wydawniczej Omega, Warszawa 1973.

Prasa polonijna w latach 1870–1939. Zarys problematyki, Warszawa 1977.

Prasa i społeczność polska we Francji w latach 1920–1940, Kraków 1979.

Prasa polska w latach 1918–1939, Warszawa 1980.

Śladem wielkich gór, Warszawa 1981.

Prasa codzienna Warszawy w latach 1918–1939, Warszawa 1983.

Historia polityczna Polski 1944–1948, Warszawa 1985.

Gomułka i inni. Dokumenty z archiwum KC 1948–1982. Wybór źródeł (pod pseudonimem Jakub Andrzejewski), Warszawa 1986.

Stanisław Mikołajczyk czyli klęska realisty (zarys biografii politycznej), Warszawa 1991.

Czarna księga komunizmu (współautor), Paryż 1997.

Pół wieku dziejów Polski 1939–1989, Warszawa 1998.

Od sfałszowanego zwycięstwa do prawdziwej klęski: szkice do portretu PRL, Kraków 1999.

Droga do „mniejszego zła". Strategia i taktyka obozu władzy; lipiec 1980 – styczeń 1982, Kraków 2001.

Strajki, bunty, manifestacje jako „polska droga" przez socjalizm, Poznań 2003.

Wojna polsko-jaruzelska. Stan wojenny w Polsce 13 XII 1981 – 22 VII 1983, Warszawa 2006.

Trzy twarze Józefa Światły. Przyczynek do historii komunizmu w Polsce, Warszawa 2009.

Fakty, pogłoski, nastroje. Dziennik czasu wojennego (14 XII 1981 – 13 VIII 1982), Warszawa 2019.

 

W recenzji książki „Góry i teczki: opowieść człowieka umiarkowanego", autorstwa Anny Kruszyńskiej, opublikowanej na portalu „Dzieje pl." można przeczytać, że „książka należy do gatunku biografii mówionej. Warto jednak zauważyć, że sam Andrzej Paczkowski dość nieufnie podchodzi to tego typu źródła jakim jest oral history".

 

Interlokutor profesora Paczkowskiego, Patryk Pleskot urodził się w 1980 roku. Jest absolwentem „Uniwersytetu Warszawskiego i École des hautes études en sciences sociales w Paryżu. Studiował także na uniwersytecie w Nancy. Stypendysta Fundacji na rzecz Nauki Polskiej, Ministerstwa Edukacji Narodowej oraz rządu Republiki Francuskiej. W 2007 uzyskał stopień naukowy doktora nauk humanistycznych (...). W 2013 przebywał w charakterze visiting fellow na University of Western Sydney w Australii. W latach 2013-2015 afiliowany przy Ośrodku Badań nad Migracjami Uniwersytetu Warszawskiego. W 2015 decyzją Rady Instytutu Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk otrzymał stopień doktora habilitowanego nauk społecznych w zakresie politologii (...). Wykładowca historii XIX i XX wieku w Szkole Wyższej Przymierza Rodzin w Warszawie i varsavianistyki w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Jest pracownikiem Oddziałowego Biura Badań Historycznych IPN w Warszawie. Od 2015 r. zatrudniony na stanowisku profesora nadzwyczajnego w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Oświęcimiu. Kierownik Zakładu Pamięci o Zagładzie i Praw Człowieka w Instytucie Nauk Politycznych im. J. Karskiego PWSZ (2015-2018), Zakładu Myśli Politycznej i Teorii Polityki w Instytucie Nauk Humanistycznych i Społecznych im. J. Karskiego PWSZ (od 2018 r.), członek Senatu uczelni (2016-2020)".

 

Patryk Pleskot to „autor ponad 150 artykułów naukowych, a także autor, współautor lub redaktor 35 książek. Publikował m.in. w periodykach "Kwartalnik Historyczny", "Dzieje Najnowsze","Mówią Wieki", "Acta Poloniae Historica", "Zeszyty Historyczne" (Paryż), "Pamięć i Sprawiedliwość", "Wolność i Solidarność", "Irish Slavonic Studies", „Central European Political Science Review", „Central and Eastern European Migration Review"; a także m.in. w pismach "Biuletyn Informacyjny AK", "Do Rzeczy", "Tygodnik Powszechny", "Focus Historia", "wSieci Historii", "Nowe Państwo", na portalu "Wirtualna Polska".

Patryk Pleskot jest autorem takich prac jak:

Ideologia Komunistycznej Partii Francji wobec upadku ZSRR

Wielki mały ekran. Telewizja a codzienność Polaków w latach sześćdziesiątych

Naukowa szkoła przetrwania. Stacja Naukowa PAN w Paryżu w latach 1978-2004

Wojenna katastrofa 1939–1945

Intelektualni sąsiedzi. Kontakty polskich historyków z francuskim środowiskiem „Annales" w latach 1945–1989

„Tarcza partii i narodu". Kontrwywiad Polski Ludowej w latach 1945–1956.

Niewiadomski: zabić prezydenta

Kłopotliwa panna „S". Postawy polityczne Zachodu wobec „Solidarności" na tle stosunków z PRL (1980–1989)

Dyplomata, czyli szpieg? Działalność służb kontrwywiadowczych PRL wobec zachodnich placówek dyplomatycznych w Warszawie (1956–1989)

Polska – Australia – Solidarność. Biografia mówiona Seweryna Ozdowskiego

Solidarność na Antypodach. Inicjatywy solidarnościowe polskiej diaspory w Australii

Miasto śmierci. Pytania o morderstwa polityczne popełnione w Warszawie (1956-1989)

Wina i kara. Społeczeństwa wobec rozliczeń zbrodni popełnionych przez reżimy totalitarne w latach 1939–1956

Zabić. Mordy polityczne w PRL

Ślepa (czerwona) uliczka. Stołeczne struktury Ministerstwa Informacji i Propagandy (1944-1947)

Przekręt. Najwięksi kanciarze PRL-u i III RP

Prawo i bezprawie. Komitet Helsiński w Polsce (1982-1990)

W cieniu centrali. Struktury pionu SB Komendy Stołecznej MO i Stołecznego Urzędu Spraw Wewnętrznych w latach 1975–1990

 

Jan Bodakowski