W księgarniach nowa książka Michalkiewicza „Zdrada nr 447"

Dodano 15 października 2019

Autor: Jan Bodakowski

⁰

Zdrada 447, Stanisław Michalkiewicz / pxhere.com/niezalezna.pl

Nakładem wydawcy portalu i tygodnika „Najwyższy Czas" ukazał się naj-nowszy zbiór publicystyki Stanisława Michalkiewicza „Zdrada nr 447", w którym zawarte są bieżące komentarze mistrza polskiej felietonistyki na te-mat bieżącej sytuacji politycznej w Polsce na świecie.

Jak można się dowiedzieć z Wikipedii, Stanisław Andrzej Michalkiewicz urodził się listopada 1947 w Lublinie. „Jego rodzice byli nauczycielami. [...] W 1969 ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, a w 1972 – Podyplomowe Studium Dziennikarskie na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1969 do 1970 był pracownikiem Miejskiego Zarządu Gospodarki Terenami w Gdańsku".

Prawicowy felietonista był publicystą pisma ZSL. „W 1972 rozpoczął pracę w piśmie »Zielony Sztandar« w dziale łączności z czytelnikami (z pismem był związany do 1982)".

Pan Stanisław ma piękną kartę działalności opozycyjnej. „W 1977 związał się z Ruchem Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Pod koniec tego samego roku pod jego redakcją ukazał się pierwszy numer tygodnika „Gospodarz". Publikował w tym czasie również w drugoobiegowym piśmie „Opinia" pod pseudonimem Andrzej Stanisławski. W tym okresie podjął dodatkową pracę tłumacza w warszawskim oddziale Agencji Prasowej „Novosti" i zarobione tam pieniądze przeznaczał na finansowanie druku „Gospodarza". W latach 1978–1979 uczestniczył w manifestacji patriotycznych organizowanych przez Wojciecha Ziembińskiego. Po utworzeniu NSZZ „Solidarność" nawiązał współpracę z niezależnym wydawnictwem „Krąg", kierowanym przez Wojciecha Fałkowskiego i Andrzeja Rosnera. Był przewodniczącym komisji zakładowej „Solidarności" w Wydawnictwie Prasa ZSL. 27 września 1981 był jednym z sygnatariuszy deklaracji założycielskiej Klubów Służby Niepodległości. Pod koniec marca 1982, pod szyldem wydawnictwa „Krąg", opublikował książkę Andrzeja Alberta (Wojciech Roszkowski) „Najnowsza historia Polski" w nakładzie ponad 1000 egzemplarzy".

W stanie wojennym „12 maja 1982 został internowany na Białołęce, gdzie zaprzyjaźnił się z Januszem Korwin-Mikkem. Po zwolnieniu w lipcu tego samego roku podjął pracę robotnika rolnego w okolicach Grójca – a później – robotnika w firmie „Thomex". W tym też okresie, wykorzystując kontakty z drukarzami, organizował powielanie ulotek dla potrzeb podziemnej „Solidarności". Jesienią 1983, wraz z Marianem Miszalskim, rozpoczął wydawanie podziemnego pisma „Kurs", co zainaugurowało powstanie wydawnictwa o tej samej nazwie. Było to przedsięwzięcie samofinansujące się. Mając znajomości w środowisku drukarzy, wydawał też „Dokumenty SDP", dla potrzeb zdelegalizowanego Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Wydał również pierwszy numer pisma „Wezwanie" pod redakcją Tomasza Jastruna". „Od 1978, w związku ze swoją działalnością opozycyjną, był rozpracowywany przez Służbę Bezpieczeństwa".

Stanisław Michalkiewicz jest jednym z ojców ruchu wolnościowego we współczesnej Polsce. „W 1987 został jednym z sygnatariuszy aktu założycielskiego stowarzyszenia Ruch Polityki Realnej (którego prezesem został Janusz Korwin-Mikke), przekształconego później w partię Unia Polityki Realnej".

Po transformacji ustrojowej „w latach 1991–1993 zasiadał w Trybunale Stanu. Był autorem projektu polskiej konstytucji, w którym zawarty był m.in. zakaz uchwalania budżetu z deficytem. Był też autorem projektu nowelizacji kodeksu karnego, przewidującej przywrócenie kary śmierci".

Choć wielu narzeka, że pan Stanisław nie angażuje się partyjnie, to nie dziwi, to zważywszy, że nie ma dobrych doświadczeń z działności politycznej. „W latach 1997–1999 pełnił funkcję prezesa, a 2004–2005 wiceprezesa Unii Polityki Realnej. W tym czasie zadeklarował się jako konserwatywny liberał. Z ramienia UPR kandydował bez powodzenia w 1997 do Sejmu, w 2001 do Senatu i w 2004 do Parlamentu Europejskiego. W 2005 ponownie bezowocnie ubiegał się o mandat senatora, kandydując jako bezpartyjny reprezentant Ligi Polskich Rodzin. Po wyborach powrócił do UPR. W październiku 2009 wystąpił z tej parti,i (po kongresie, na którym z członkostwa zrezygnował Janusz Korwin-Mikke). Podjął współpracę z Wolnością i Praworządnością, a następnie z Kongresem Nowej Prawicy. W 2011 został członkiem honorowym Stowarzyszenia KoLiber".

Stanisław Michalkiewicz publikował „na łamach »Opcji na prawo«, „Najwyższego CZASU!", „Powściągliwości i Pracy", „Naszej Polski", „Gazety Polskiej", „Dziennika Polskiego", „Niezależnej Gazety Polskiej", „Mojej Rodziny", „Magna Polonia" i innych pism. Od września 2006 do grudnia 2013 jego felietony emitował Program I Polskiego Radia. Jest felietonistą Radia Maryja i od 2003 Telewizji Trwam, w ramach cyklicznej audycji Myśląc Ojczyzna. Był publicystą „Naszego Dziennika". Interia zamieszczała jego artykuły w serwisie biznesowym". Swoje artykułu zamieszcza na swoim blogu.

Zbiory publicystyki autorstwa Stanisława Michalkiewicza.

Ulubiony ustrój Pana Boga

Na gorącym uczynku

Choroba czerwonych oczu

W przededniu końca świata

Szczypta herezji

Polska ormowcem Europy

Targowica urządza się przy Napoleonie

Studia nad żydofilią

Na niemieckim pograniczu

Spod listka figowego

Dobry „zły" liberalizm