Nie trzeba być profesorem prawa, żeby nie widzieć, że od początku tzw. „pandemii” wirusa nasz miłościwie nam panujący rząd, a zawłaszcza minister zdrowia wprowadzili szereg istotnych ograniczeń praw obywatelskich Polaków. Zakazano nam wychodzić z domów, chyba że jest ku temu ważny powód, zakazano spacerowania, zbliżania się do współobywateli, zakazano zgromadzeń, w istocie ograniczono możliwość sprawowania kultu religijnego limitując do 5 osób ilość wiernych na Mszy. To ostatnie ograniczenie jest szczególnie oburzające, bo dokonane zostało przy całkowitym milczeniu biskupów co prawdę powiedziawszy jest dla przywódców kościoła katolickiego kompromitujące.  
Zostawmy jednak biskupów i kościół, a spójrzmy w sferę polityki. Oto wszystkie te ograniczenia praw obywatelskich i politycznych odbywają się w warunkach prezydenckiej kampanii wyborczej i wszystkie uniemożliwiają w istocie prowadzenie jakiejkolwiek kampanii wszystkim kandydatom, ale najbardziej oczywiście kandydatom opozycyjnym. Urzędujący prezydent reprezentujący obóz rządowy, może swobodnie pokazywać się w telewizji, odwiedzać szpitale, zakłady pracy  w ramach kampanii… zwalczania wirusa. Pozostali takich możliwości nie mają – zabronił im tego minister zdrowia – kolega partyjny Prezydenta.

I co ciekawe – stan wyjątkowy w Polsce został wprowadzony faktycznie, bez nazywania tego po imieniu i bez wykorzystywania art. 228 Konstytucji, a na podstawie innej ustawy. Jednak to, że jest to stan wyjątkowy to akurat każdy widzi. A zatem bezwzględnie termin wyborów powinien zostać przesunięty, choćby ze względu na uniemożliwienie  kandydatom opozycyjnym prowadzenia kampanii. Każdy szanujący prawo rząd powinien był tak uczynić. Wprowadzić ustawę  o stanie nadzwyczajnym i przesunąć wybory.

Jednak w Polsce nie ma polityków szanujących prawo. Klasa polityczna została wytresowana w tego prawa omijaniu, wykorzystywaniu na swoją korzyść i z kamienną twarzą na pytania o stan wyjątkowy przedstawiciele rządzącej większości odpowiadają, że nie ma takiej potrzeby.
Rządzący podpierają się tu przykładem ustawy o epidemii, którą w 2008 przyjął Sejm zdominowany przez Platformę, a która nie wspominała nic o stanie nadzwyczajnym. Było to także naciąganie prawa, ale kiedy politycy PiS-u mogą podeprzeć się jakimś nadużyciem Platformy to nie przeszkadza im to, że było to rozwiązanie znienawidzonych wrogów.

Nie wprowadzenie oficjalnego stanu wyjątkowego, a praktyczne odebranie obywatelom możliwości udziału w tradycyjnym głosowaniu pociąga za sobą cały szereg trudności. Jeśli brać na poważne informacje o „epidemii” to nie ma w istocie sposobu bezpiecznego przeprowadzenia głosowania. Rządzący wymyślili protezę w postaci głosowania korespondencyjnego, ale jest to po pierwsze niebywale trudne technicznie i nie wiadomo czy w ogóle możliwe, a po drugie – wątpliwe konstytucyjnie. Droga od skrzynki pocztowej do urny wyborczej jest zbyt długa i zbyt wielu ludzi przenosić ma te wyborcze koperty. Nigdy na taką skale nie było w Polsce, takiego głosowania.
Nie przeszkadza to politykom PiS-u brnąć z uporem w tę drogę. Słucham w telewizji posła PiS, profesora z katolickiego uniwersytetu, który z kamiennym czołem uzasadnia wszystkie te konstytucyjne manipulacje. Nic nie wskazuje, żeby miał jakieś wątpliwości, żeby jednak wsłuchał się w argumenty innych. Nic. Tylko wierność partii, siła i pogarda dla Prawdy.

Nie jest wesoło.