„Egzorcysta” o Herbercie Marcuse, głównym ideologu rewolucji seksualnej

Na kartach najnowszego miesięcznika „Egzorcysta", którego tematem numeru są różne aspekty seksualności człowieka, Grzegorz Górny opisał kolejnego ideologa rewolucji seksualnej. Tym razem czytelnicy czasopisma mają okazję poznać Herberta Marcuse jednego z współtwórców Szkoły Frankfurckiej i głównego ideologa lewicowej polityki demoralizacji. Herbert Marcuse urodził się pod koniec XIX wieku w 1898 w Berlinie w bogatej rodzinie, a zmarł w 1979 w USA. Jak większość lewicowych ideologów był żydowskiego pochodzenia. Jako marksista działał w Socjaldemokratycznej Partii Niemiec SPD do czasu rewolucji bolszewickiej 1919 roku w Niemczech, kiedy to poparł komunistów i uznał, że nie wolno kolaborować z burżujami, jak to robili socjaldemokracji. Od 1933 Herbert Marcuse nawiązał współprace z Szkołą Frankfurcką (założoną w 1923 roku przez węgierskiego komunistę Gyorgy Lukacsa pod nazwą Instytutu Marksizmu na Uniwersytecie Frankfurckim, w 1932 Instytut Marksizmu zmienił nazwę na Instytutu Badań Społecznych - Institut für Sozialforschung). Celem Szkoły Frankfurckiej było unicestwienie starych, tradycyjnych wartości, by można było społeczeństwu narzucić nowe, komunistyczne antywartości. By marksizm zatryumfował trzeba było zniszczyć instytucję rodziny i chrześcijaństwo. Szkoła Frankfurcka postulowała wprowadzenie edukacji seksualnej (promującej likwidację monogamicznego małżeństwa i rozwiązłość seksualną, uznawała chrześcijaństwo za represyjną religię odbierającą radość z życia seksualnego). Herbert Marcuse wyznawał wraz z Szkołą Frankfurcką Teorie Krytyczną według której kapitalizm, patriarchat, moralność, naród, chrześcijaństwo, odpowiadają za imperializm, militaryzm, rasizm, nazizm, faszyzm, antysemityzm i ksenofobię. Wyznawcy Teorii Krytycznej przejęli kontrolę nad Włoską Partią Komunistyczną, i wraz z Antonio Gramscim rozpoczęli długi marsz przez instytucje, czyli proces opanowywania „głównych ośrodków formacyjnych i opiniotwórczych w społeczeństwach zachodnich". Dla lewicowców nie polityka, ale kultura miała stać się głównym narzędziem przebudowy społecznej. Szkoła Frankfurcka była laboratorium myśli nowej lewicy. Przejęła ona od starej lewicy marksistowskie schematy myślenia i przełożyła na pojęcia kulturowe. Przede wszystkim zastąpiła determinizm ekonomiczny determinizmem kulturowym. W obliczu wygranej NSDAP Szkoła Frankfurcka ewakuował się przez Szwajcarię do USA. W USA Herbert Marcuse i jego towarzysze zaczęli robić kariery naukowe. Sam Herbert Marcuse w czasie wojny pracował dla wywiadu USA. Po wojnie swoje teorie Herbert Marcuse wzbogacił o idee zaczerpnięte z Freuda, ale z freudyzmem sprzeczne. Gdy Freud głosił, że kulturowe ograniczenie popędu płciowego ubogaca społeczeństwo i jest motorem napędowym rozwoju cywilizacji (co sprawia, że korzystną społecznie moralność trzeba zachować), to Herbert Marcuse głosił, że kulturowe ograniczenia seksualności są szkodliwe i trzeba je odrzucić. Herbert Marcuse już w latach pięćdziesiątych XX wieku głosił, że celem jest rewolucja seksualna, która doprowadzi do obalenia ustroju kapitalistycznego i zniesienia wszelkich moralnych ograniczeń aktywności seksualnej, prowadzących jego zdaniem do dyktatury, wojny i ludobójstwa. Dlatego dla Herberta Marcuse głównym przeciwnikiem stał się Kościół katolicki ze swoją etyką seksualną. Zdaniem Herberta Marcuse Kościół katolicki zniewalał ludzi, wywołując w nich poczucie winy i wstydu, narzucał społeczeństwu normy moralne, odpowiadał za tłumienie pragnień seksualnych. Konsekwencją poglądów Herberta Marcuse była pochwała wszelkich patologii seksualnych, bo przynoszą one satysfakcję seksualną oraz sprzeciw wobec prokreacji (wyrażający się w popieraniu aborcji), z racji, że dzieci przeszkadzają w egoistycznym hedonizmie. W duchu marksistowskiego totalitaryzmu Herbert Marcuse nawoływał do prześladowania wszystkich głoszących idee sprzeczne z jego ideami. W koncepcji Herberta Marcuse miejsce proletariatu spacyfikowanego kapitalistycznym dobrobytem zajął „nowy proletariat czyli młodzi, feministki, homoseksualiści i inni seksualni dewianci" (i to oni według Herberta Marcuse powinni być przedstawiani w pop kulturze jako wzory osobowe). Idee Herberta Marcuse stały się ideami rewolucji 1968. Podczas swoich wizyt na amerykańskich uczelniach Herbert Marcuse zachęcał studentów do łamania prawa w ramach lewicowej działalności politycznej. Herbert Marcuse chciał, by mit Prometeusza przeświecającego się dla ludzkości zastąpił mit Narcyza dbającego o swoją egoistyczną przyjemność. Wyrazem entuzjazmu z jakim spotkały się w 68 idee Herberta Marcuse było hasło studentów „Marks bogiem, Mao mieczem, Marcuse prorokiem" rewolucji.