Społeczna rola rodziny

Rodzina jest podstawową instytucją wychowawczą, niezbędną dla przetrwania społeczeństwa. Podstawową rolę w rodzinie odgrywają rodzice, bo to oni narzucają w naturalny sposób relacje w rodzinie. W rodzinie ludzie uczą się zasad współżycia społecznego, bez których niezbędne dla społeczeństwa relacje międzyludzkie zanikają, a wraz z nimi zanika wspólnota międzyludzka i cywilizacja. By socjalizacja w rodzinie przeprowadzona była sprawnie, rodzice powinni móc zabezpieczyć dziecku jego potrzeby społeczne, emocjonalne, samorealizacji i rozwoju, socjalizacji, nauczania i umiejętności sprostania wyzwaniom. Dziś niestety często rodzice uważają, że zobowiązani są tylko do zapewnienia zabezpieczenia ekonomicznego. Życie stawia przed każdym nieustannie wyzwania. Rodzicom nigdy się nie uda ochronić dziecka przed wszystkimi wyzwaniami. Dla tego umiejętność podejmowania wyzwań i pokonywania trudności jest tak ważna. Tym bardziej, że wielu młodych ludzi nie ma zdolności podejmowania wyzwań, przed jakimi stawia ich życie, i pogrąża się w destrukcyjnej bezczynności. Najlepiej, gdy dziecko ma oboje rodziców i gdy miłość matki do dziecka jest bezwarunkowa, wszechogarniająca, wszechobecna i nieustanna, a miłość ojca - surowa. Samotna matka pozbawiona wsparcia ojca musi być dla dziecka i matką i ojcem, i dlatego nie jest dziecku wstanie zapewnić pełnej miłości macierzyńskiej. Podstawą sukcesu wychowawczego jest komunikacja z dzieckiem, reagowanie przez rodziców na komunikaty dziecka. Zła dla dziecka jest nadopiekuńczość rodziców, albo ignorowanie potrzeb dziecka przez rodziców (np. poświęcających się karierze zawodowej kosztem dziecka). Szkodliwa jest też nadmierna presja i nadmierne wymagania rodziców wobec dziecka, dostosowywanie przez rodziców dziecka do swoich potrzeb, czy terroryzowanie dzieci. Destrukcyjność rodziny odbija się na dziecku, które patologiczne wzorce realizuje później w swoim życiu. Część rodziców zaniedbuje dzieci, jest niepotrzebnie surowa, okazuje dziecku chłód emocjonalny lub negatywne uczucia, odrzuca dzieci. Obecnie ogromnym problemem jest eurosieroctwo, pozostawienie dzieci w kraju bez wsparcia rodziców na emigracji. Nieodpowiedzialność części rodziców przejawia się też w tym, że nie dbają o zdrowie swoich dzieci (w tym pozwalając dzieciom na konsumpcję śmieciowego jedzenia, czy akceptując brak aktywności fizycznej u swoich dzieci). Dzieci nie mają też często wsparcia emocjonalnego z kręgu rówieśniczego. W wyniku rozwoju technik cyfrowych duża część dzieci nie ma w świecie realnym przyjaciół, jedyne kontakty społeczne utrzymuje za pośrednictwem internetu. By dzieci rozwijały się zdrowo rodzice muszą powrócić do modelu wychowania opartego na autorytecie i zaufaniu, indywidualnym podejściu rodziców do swoich dzieci, traktowaniu dzieci z szacunkiem. Rodzice nie powinni faworyzować jednego z dzieci kosztem innych. Warto tu wspomnieć, o tym, że stereotypy o jedynakach są fałszywe – rodzice jedynaków stawiają przed nimi często większe wyzwania niż przed kilkorgiem dzieci, a jedynacy są tak samo przystosowani do życia społecznego jak dzieci z rodzin wielodzietnych. Samotność jest stanem bardzo bolesnym dla dziecka (gdy jest sierotą i nie ma rodziców, sierotą emocjonalną czyli nie ma wsparcia emocjonalnego rodziców, eurosierotą, gdy rodzice są na emigracji). Skutkiem samotności bywa okaleczenie emocjonalne i brak zdolności empatii (czyli wczuwania się w stany emocjonalne innych pozwalając na unikanie zadawania innym cierpienia). Nawet brak jednego z rodziców prowadzi dziecko do kłopotów ze zdrowiem psychicznym ale i również fizycznym, do braku umiejętności społecznych. Innym problemem w rodzinach jest zerwana więź międzypokoleniowa, w wyniku której dzieci gardzą swoimi ubogimi dziadkami.