Zamiast obrażać kraje „nowej” Unii, Macron powinien się zająć „chorą” Francją

1. W mediach w Polsce szczególnie w tych, które wspierają totalną opozycję, ciągle przypomina się wywiady nowego prezydenta Francji Emmanuela Macrona, który bezpardonowo atakuje kraje Europy Środkowo-Wschodniej w tym Polskę. Rozpoczął te ataki w końcówce swojej prezydentury jego poprzednik Francois Hollande, który na szczycie Rady Europejskiej w Brukseli po wystąpieniu premier Beaty Szydło, która nie chciała poprzeć Donalda Tuska na stanowisko przewodniczącego i przypomniała, że w UE obowiązują zasady takiego wyboru, które właśnie zostały złamane, wypalił: „wy macie zasady, my mamy fundusze”. Na finiszu swoje kampanii wyborczej z kolei  Emmanuel Macron po konfrontacji z pracownikami firmy Whirlpool, którzy sprzeciwiali się przeniesieniu tego zakładu do Polski (około 300 miejsc pracy), w rozmowie z lokalnymi mediami, zapowiedział nałożenie w ciągu trzech miesięcy na Polskę sankcji, za to, że oferuje zagranicznym firmom lepsze warunki funkcjonowania (w tym niższe koszty i niższe podatki). Już po wyborze Macron z kolei twierdził, że kraje Europy Środkowo- Wschodniej nie przestrzegają europejskich wartości, „a Unię traktują tak jak supermarket, gdzie wybierają z półek tylko to, co jest dla nich korzystne”. 2. Wprawdzie podczas ostatniego posiedzenia Rady Europejskiej w Brukseli jeszcze z inicjatywy Polski przewodniczącej do końca tego miesiąca Grupie Wyszehradzkiej, doszło do spotkania szefów rządów tych krajów z prezydentem Macronem i jak się wydaje, teraz jego zapał w krytyce trochę osłabnie. Trzeba jednak zdecydowanie przypominać prezydentowi Francji, że to jego kraj jest „chorym człowiekiem” Unii Europejskiej i najwyższy czas, aby zabrał się on za gruntowne reformy gospodarcze i społeczne. Przypomnijmy tylko, że francuska gospodarka od przynajmniej kilku lat jest w stadium stagnacji (wzrost PKB od zera do zaledwie 1%) i wysokiego bezrobocia, które przekracza 10%, a wśród ludzi młodych wynosi zdecydowanie ponad 20% (co 4 młody człowiek we Francji jest bezrobotny). Ten słaby wzrost PKB z kolei rzutuje negatywnie na sytuację francuskich finansów publicznych, wysokie deficyty budżetowe przekładają się na permanentne deficyty sektora finansów publicznych i wzrost długu publicznego, który w relacji do PKB zbliżył się do 100 % (kryterium długu z Maastricht to 60%), a w wartościach bezwzględnych przekroczył 2 biliony euro. W poprzednim roku deficyt sektora finansów publicznych przekroczył już kolejny rok z rzędu 3% PKB (wyniósł 3,4%), co oznacza, że Francja łamie kryteria wynikające z Paktu Stabilności i Wzrostu, a to powinno oznaczać kary idące w miliardy euro, nakładane na ten kraj przez Komisję Europejską. Nic takiego niestety nie następuje, bo Niemcy i Francja funkcjonują w UE na „specjalnych warunkach”, ale najwyższy już czas, aby się one skończyły i kraje Europy Środkowo-Wschodniej, powinny na to nalegać. 3. Ale „chora” Francja to nie tylko gospodarka i finanse publiczne, ta choroba dotyczy także spraw społecznych, czego chyba najdobitniejszym wyrazem są problemy imigracyjne i wynikający z nich terroryzm. Przypomnijmy, że od blisko 2 lat we Francji obowiązuje stan wyjątkowy oznaczający poważne ograniczenia praw obywatelskich, a także powszechną obecność wojska i policji z bronią długą na ulicach. Mimo wysiłków policji i innych służb nie widać postępów w poprawie bezpieczeństwa, zamachy zdarzają się coraz częściej, a zwykli ludzie czują się coraz mniej bezpiecznie w miejscach publicznych. Prezydent Macron powinien jak najszybciej zmierzyć się z tymi problemami i zacząć je rozwiązywać, ponieważ to właśnie one są przyczyną coraz poważniejszych komplikacji w funkcjonowaniu 4 najważniejszych unijnych swobód: przepływu towarów, usług, kapitału i ludzi. Zbigniew Kuźmiuk