Lewica jednocześnie oskarża narodowców o faszyzm i popiera Unię Europejską prowadzącą faszystowską politykę

Jako narodowiec jestem zwolennikiem demokracji i parlamentaryzmu (rządów narodu czyli wszystkich obywateli). Jest to przyczyną, dla której jestem przeciwnikiem Unii Europejskiej, w duchu faszyzmu dążącej do ingerencji we wszystkie dziedziny życia, podporządkowania każdego aspektu naszej egzystencji woli biurokracji (tak jak to robili faszyści, i za co byli krytykowani przez Kościół katolicki), i faktycznego ograniczenia demokracji i parlamentaryzmu (decydować ma biurokracja UE a nie narody). Wbrew faktom dzisiejsi lewicowcy (choć sami promują idee zbieżne z faszyzmem), oskarżają swoich przeciwników o faszyzm i bezpodstawnie nazywają się demokratami, choć naród uważają za głupi i nie chcą, by naród decydował o swoim losie, a konsumenci o swoich decyzjach na rynku. Oczywiście w insynuacjach krypto faszystowskiej lewicy wobec ruchów narodowo radykalnych (które historycznie są ciałem obcym w demokratycznym obozie narodowym, bo wywodzą się z antydemokratycznego monarchizmu) jest ziarno prawdy. Narodowi radykałowie odrzucają liberalną demokrację (która była popierana przez narodowych demokratów). Moim zdaniem takie stanowisko jest szkodliwe przede wszystkim dla młodzieży patriotycznej zaangażowanej w ruch narodowo radykalny, marnuje w obecnej sytuacji potencjał tej młodzieży, która powinna brać czynny udział w rywalizacji na scenie politycznej i wyborach. Jednak młodzież ta jak ma ochotę sama się wykluczać z życia politycznego i wyborczego, ma do tego święte prawo (tak weganie maja pełne prawo nie jeść mięsa). Antydemokratyzm polskich narodowych radykałów był owocem sanacyjnej dyktatury, która likwidując demokrację i parlamentaryzm zmusiła młodych polskich patriotów do funkcjonowania w niedemokratycznej rzeczywistości. Rzeczywistość sanacyjna spełniała wyznaczniki ustroju faszystowskiego, czym doprowadziła II RP do ruiny. Dziś krypto faszystowska lewica, powołując się na likwidację ONR przez faszystowską sanację pokazuje swoje faszystowskie oblicze. Tym bardziej, że delegalizacja ONR, prześladowanie endecji było elementem prześladowania też środowisk ludowych i socjalistycznych. Krypto faszyści z lewicy gloryfikujący delegalizację ONR przez faszystowską sanację gloryfikują też proces brzeski, Berezę, mordy polityczne, likwidację demokracji i parlamentaryzmu, dokonaną przez klikę Piłsudskiego. Jest w tym oczywiście logika, bo sanacja Piłsudskiego zlikwidowała demokrację w II RP, bo w wyniku demokratycznych wyborów rządziła prawicowa i narodowa demokracja – klika Piłsudskiego nie miała szans na wygraną w demokratycznych wyborach, bo nie miała poparcia społecznego. Dzięki likwidacji demokracji sanacja oddała władzę masonom i okultystom z lewicy. Był to kolejny dowód, że lewica wbrew swoim demokratycznym frazesom jest przeciwna demokracji, bo na drodze demokracji i wolności słowa nie da się zainstalować lewicowej dyktatury – przykładem tego też są kraje Unii Europejskiej, gdzie by nie dopuścić do obecności narodowców w parlamencie wprowadzono niedemokratyczne jednomandatowe okręgi wyborcze, czy wszelkie liberalne masońskie reżimy, które by dzierżyć władze musiały eksterminować katolików. Faszyzm narodził się we Włoszech 23 marca 1919 w dniu, w którym Benito Mussolini założył Fasci Italiani di Combattimento. Braterstwo Walki wzięło swoją nazwę od rózg liktorskich (które symbolizowały siłę w jedności - jedną rózgę można było złamać, pęk rózg nie dawał się złamać). Faszyści z założenia nie posiadali programu, ani nie przywiązywali wagi do programu. Głoszone postulaty nie były stałe, a ulegały modyfikacji, Faszyzm był ideologią w ciągłej transformacji. Faszyści w swych działaniach nie odczuwali potrzeby teoretycznego uzasadnienia swoich postulatów. Faszyści, jeżeli głosili jakieś postulaty, to miały one na celu: ekspansję terytorialną w rejonie Morza Śródziemnego i Bałkanów, przyznanie praw wyborczych dla kobiet i osobom od 18 roku życia, likwidację senatu, 8-godzinny dzień pracy, udział robotników w zarządzaniu przedsiębiorstwem, wysoki progresywny podatek od kapitału w celu wywłaszczenia, przejęcie pewnych nieruchomości kościelnych, konfiskatę zysków z wojny. Dla faszystów wrogiem było mieszczaństwo i lewica. Faszyści gardzili kapitalizmem i kulturą konsumpcjonistyczną (przejawiało się to np. w likwidacji sklepów wielkopowierzchniowych). Wśród faszystów było bardzo mało antysemitów i bardzo wielu Żydów. Wielu Żydów przedsiębiorców i finansistów finansowało faszystów. Kochanką Mussoliniego była Żydówka. W marszu na Rzym brało 200 Żydów. Antysemityzm był obcy naturze faszyzmu. Faszyzm był też obojętny wobec homoseksualizmu. Ruch faszystowski tworzyli weterani wojenni, syndykaliści (zwolennicy zrzeszania się w związkach zawodowych nie partiach, chwalący kolektywy i strajki, dążący do obalenia kapitalizmu i przejęcia władzy przez syndykaty robotnicze), futuryści (anty mieszczańska inteligencja techniczna), rewolucjoniści. Faszyzm był ruchem młodych. Faszyzm był atrakcyjny bo odwoływał się do ponad klasowego braterstwa, jedności zakorzenionej na emocjach. Był atrakcyjniejszy od socjalizmu, bo socjaliści w chwilach kryzysu dbali o interes tylko pracujących. Przejęcie władzy dzięki demokratycznemu zwycięstwu poprzedziła klęska wyborcza faszystów. W samym ruchu trwała walka o przywództwo. Konkurentem Mussoliniego był Gabriel D'Annunzio (walczył on o dominację Włoch na Bałkanach i okupował Fiume). D'Annunzio wymyślił teatralne przemówienia, salut i faszystowski okrzyk bojowy (Eia, eia, eia, alala!). Faszyści zaskarbili sobie sympatię Włochów, broniąc ich przed terrorem lewicy. W dolinie Padu socjaliści terroryzowali i ekonomicznie eksploatowali właścicieli upraw. Właściciele upraw zyskali pomoc od faszystów, którzy zbrojnie zniszczyli lokalną socjalistyczna dyktaturę (pomagała im w tym finansowo i rzeczowo policja oraz wojsko). Faszyści i właściciele odebrali również elektorat socjalistom nadając ziemie bezrolnym chłopom. Obrona posiadaczy ziemskich zraziła do faszyzmu lewicowych radykałów, opuścili oni szeregi ruchu, a ich miejsce zajęli przedstawiciele posiadaczy ziemskich, wojska i policji. W latach 1919 do 1922 partia faszystowska transformowała z ruchu lewicowego na bardziej centrowy. W 1921 faszyści weszli do koalicji anty lewicowej w parlamencie. W latach 1920 -1922 w walkach na tle politycznym zginęło 600 faszystów i 2000 antyfaszystów. Od 1923 do 1926 - 1000 antyfaszystów. Już trzy lata po powstaniu, w 1922 roku faszyści przejęli na drodze demokratycznej władzę we Włoszech. Po przejęciu władzy, na szczęście dla włoskiej gospodarki, ostrze antykapitalistyczne okazało się jednak tępe, faszyści od razu poszli na kompromisy i zapomnieli o swoich radykalnych lewicowych postulatach. Mussolini zdobył dyktatorską władzę na drodze demokratycznych wyborów (66% mandatów zdobyła partia faszystowska). Mussolini, inaczej niż komuniści, nie był zainteresowany eksportem swojej rewolucji. W pierwszych latach swoich rządów faszyści prowadzili politykę liberalnego leseferyzmu, redukowali interwencjonizm państwa w gospodarkę, upraszczali podatki, zmniejszali wydatki państwa, zrównoważyli budżet. Zapewniło to dynamiczny rozwój włoskiej gospodarki. Totalitaryzm faszystowski polegał na stopniowej ingerencji państwa we wszystkie dziedziny życia. Faszyści zlikwidowali podmiotowość społeczeństwa. Pomimo ingerencji państwa, faszystowski ruch młodzieżowy z czasem został zdominowany przez młodzież obojętną wobec faszyzmu, a czasami nawet wrogą. Agresywność faszystów objawiła się w 1935 roku agresją Włoch na Etiopię. Dopiero po 16 latach rządów, w 1938 faszyści wprowadzili ustawodawstwo z elementami rasistowskimi. Ustawy te dyskryminowały Żydów, zakazano mieszanych małżeństw, Żydom zakazano pracy w administracji. Wcześniej nie było we Włoszech antysemityzmu. W 1933 roku amerykańscy Żydzi uznawali rządzącego już 11 lat Mussoliniego za obrońcę Włoch. Włosi nie byli też zainteresowani wybuchem II wojny światowej. Mussoliniego obalili sami faszyści. 10 lipca 1943 roku Wielka Rada Faszystowska przywróciła monarchię, Duce został aresztowany (odbili go komandosi niemieccy pod dowództwem Otto Skorzennego). Decyzją faszystów Włochy stały się członkiem koalicji antyniemieckiej (więc gdy dzisiejsza lewica twierdzi, że w 1944 babcia walczyła z faszystami, może to oznaczać, że babcia walczyła po stronie Niemiec). Uwolniony Duce powołał do życia Włoską Republikę Społeczną, we Włoszech rozpoczęła się wojna domowa (trwająca od 1944 do 1945) między faszystami lojalnymi wobec Mussoliniego a faszystami współpracującymi z aliantami.