Stanisław Kasznica senior, profesor prawa i senator II RP, całe swoje życie poświęcił służbie Ojczyźnie i Narodowi. W tym duchu wychował również swoje dzieci, z których dwoje za wolną Polskę oddało życie. Najstarszy syn – Stanisław - został zamordowany przez komunistów, młodszy – Jan - zginął w czasie kampanii wrześniowej. Stanisław Kasznica urodził się 23 lutego 1874 r. w Warszawie w rodzinie o tradycjach prawniczych. Uczęszczał do szkół średnich w Warszawie, we Lwowie i w Krakowie, gdzie w 1893 r. w Gimnazjum św. Anny zdał maturę. Początkowo studiował chemię na uniwersytecie we Lwowie, następnie medycynę, a od 1895 r. prawo w Warszawie. Podczas studiów należał do „Bratniej Pomocy”, pisywał do „Gazety Polskiej”. Za udział w tajnej organizacji edukującej chłopów został uwięziony w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej. Zwolniony za kaucją, otrzymał dwuletni zakaz kontynuowania studiów. Działał w Związku Młodzieży Polskiej „Zet” i Lidze Narodowej. W 1904 r. uzyskał tytuł doktora prawa. Pracę w administracji państwowej we Lwowie łączył z działalnością polityczną. Przez pewien czas należał do Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego, w latach 1913-1914 zasiadł w galicyjskim Sejmie Krajowym. W latach 1912–1919 był profesorem Akademii Rolniczej w Dublanach. Podczas I wojny światowej wchodził w skład Wydziału Wykonawczego Naczelnego Komitetu Narodowego, a następnie Komitetu Pomocy Ofiarom Wojny. W 1918 r. uczestniczył w obronie Dublan przed Ukraińcami, był współtwórcą Polskiego Komitetu Narodowego we Lwowie – organizacji powołanej jako przedstawicielstwo społeczności polskiej w zajętej przez Ukraińców części miasta. W 1919 r. objął stanowisko dyrektora departamentu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych w Warszawie. Z początkiem 1920 r. został mianowany profesorem zwyczajnym Uniwersytetu Poznańskiego, objął tam Katedrę Prawa Administracyjnego. Politycznie związał się ze Stronnictwem Chrześcijańsko-Narodowym, które w latach 1922-1927 reprezentował w Senacie. W 1925 r. wybrany został prezesem jego Zarządu. Jako znawca prawa zajmował się w kolejnych rządach reformą administracji państwowej. Po zamachu majowym wycofał się z czynnego życia politycznego, cała swą uwagę poświęcając pracy na Uniwersytecie Poznańskim. W latach 1929-31 był rektorem tej uczelni. Działał aktywnie na niwie religijnej, organizował zamknięte rekolekcje dla profesorów uniwersytetu, był autorem popularnych rozważań filozoficzno-religijnych. Współpracował z instytucjami katolickimi. W latach 1933–1935, jako ekspert rządowy, uczestniczył w opracowywaniu projektu ustawy o wewnętrznym ustroju województwa śląskiego. W latach 1935–1939 był sędzią Trybunału Kompetencyjnego - jednego z najwyższych organów sądowniczych w II RP. We wrześniu 1939 r., po wkroczeniu Niemców do Poznania został uwięziony jako zakładnik. W grudniu wysiedlono go wraz z rodziną do Limanowej. W latach 1942–1944 przebywał w Warszawie, wykładał na tajnych kompletach Uniwersytetu Warszawskiego i Uniwersytetu Ziem Zachodnich. Współpracował także jako doradca z Delegaturą Rządu na Kraj. Po zakończeniu wojny powrócił do pracy na Uniwersytecie Poznańskim. Kierował odbudową Wydziału Prawnego i zorganizował Sekcję Prawną w Instytucie Zachodnim, przekształconą następnie w Instytut Prawa Publicznego. Polityczne przekonania i przedwojenna działalność przyczyniły się do tego, że w 1947 r. został przeniesiony na emeryturę, a cenzura wycofała z druku jego publikacje. Duży wpływ na uniwersytecką karierę miała też sprawa jego syna, Stanisława Józefa, ostatniego komendanta NSZ, aresztowanego, a następnie skazanego przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie na śmierć. Szykanowane były też pozostałe dzieci profesora. Stanisław Kasznica zmarł 17 listopada 1958 r. w Krosinku pod Poznaniem. Zgodnie z własną wolą spoczął na cmentarzu w Mosinie. Źródła: zolnierzewolnosci.pl, sejm.gov.pl